FJALA - është gjaku i Poezisë. Poezia për mua FRYMË dhe Dashuri. Vlerësojeni Dashurinë në të gjitha trajtat e saj, deri sa të bëjë vend në MËVETËSI .
Nga Diamant Zalta
ǔPO NDODH?
Po më ndodh gjithnjë , e më shpesh ,
Në dialog me fëmijët ,
një mur të ndesh .
Mos u flas me këshilllë të tepruar ?
Po prindi u do vetëm të mirën .
Pse vonojnë atëherë aq shumë
T´ua marr per nje pyetje përgjigjen .
Vajza bezdiset – ´´Të lutem mama ,
e kam pa shaka ,
ke mbetur diku , në edukatën e parë .
Kuptoje , jam thjeshtë një brez tjetër ,
e jo siç me thua , e prapë . . . ´´
I rrodhi nje lot i vogel , si diamant´ .
Djali më afrohet e më pëshpërit :
´´Dëgjo . . . mos m´u mërzit ,
më shtërngon supet , e më sheh në sy :
Më thuaj tani - nuk di ? Apo s’mund ta pranosh ,
që t´u rritën femijtë ? ´´
Dhe ikin , nxitohen të ikin të shtrenjtët e mi.
me një nënqeshje nën buzë , të dy . . .
duke i shkelur njëri tjetrit njërin sy .
Mundohem ,po s´i ti kuptoj e gjitha në habi .
Pastaj ma shkelin edhe mua , atë sy të dy ,
Unë qesh . . . qesh ashtu kuturu .
Athens , 2012
DO TË NDODHË
E di ! Një ditë ndoshta,
të më kuptosh do të ndodhë .
S’e di ç’do të jetë , minutë ,ore , apo sekondë .
Do te mungoj . Do te iki dhe . . .
përfundimisht do të hesht .
Brenda , nen lekure . . . do të të fsheh .
Do të kuptosh ç’do të thotë :
Me drithërimë shpirti të të duan .
Do të kuptosh si është ,
një njeri për Ty të zgjedhë të vuaj .
Të luaj me Jetën ,
të bëjë xhonglerin mbi një fije pe . . .
Atëherë do të thërrasësh I coptuar : KU JE ?
E njëjta drithërimë , do tët’ përgjigjet :
Jam aty ku s’më pe !
Lumturinë e vlerësojmë vetëm kur na le .
NJË PLAK
Në ballkonin e një ëndrre ,
pashe nje mëngjes
një plak të rreshkur shumëvjecar .
Vadiste me kujdes , një nga një ,
karafilë të bardhë .
Buzën e kishte në gaz .
I dashkeni shumë lulet ! - ju afrova , i thashë .
U kthye nga unë I gjithi , ashtu dalengadalë . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Heshti gjatë , në sy duke më parë
Veshtrimi I tij mu duk se me krijoi ,
dy vrima në ballë .
Këto s’janë lule bija ime . . . . më tha .
Janë Dashuria . . . që s’munda përhershmërisht ta mbaj .
I thoja - Pëllumbeshë !
Më thoshte - Karafil i bardhë !
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Tani . . . . vadis dashuritë e te dyve ,
me timin mallë .
Ajo . . . s’ështe më , por ja këtu në gjoks e mbaj ,
Mezi pres t’i shkoj pranë .
Këto janë lulet që aq shumë i donte ,
të mbjella të gjitha nga duart e saj .
Mi la që me to , t´ i bëj mallit ballë!
VETJA MË THOTË
Nuk kam kohë të të fal
Gabimet ,
Që deri më sot ke bërë .
Merr pe e gjilpërë ,
Qepi ,
Edhe plagët që të kanë shkaktuar ,
Të tjerë .
Dakort ! Nuk them , e pandryshuar je në bindjet,
gjithmone në të njëjtin kah ,
siç mban të njëjtën rrjedhje një lumë .
Por të mungon . . . .
Të mungon diçka shumë serioze , e dashur
që e sheh po të kthehesh pak nga unë . . .
E vogël në dukje , por shumë e rëndësishme :
TË MË DUASH MË SHUMË!
Comments