O zëra të rinj të kësaj toke, me gërxhe të thepisur,
nga llava vullkanike ngurtësuar, ujërave gadishullore!
Pjella zanash, me ofshama mortore, gjoksin stolisur,
dhe kreshnikësh kordhëtar, të eposeve shekullore!
O filiza lisash, të shpateve e gurrave me jehonë,
ku gurgullojnë përrenj gjaku, nga burimet e etnive,
ku etërit zbrazën, nga damarët në embrion,
zemërimin e vetëtimave, për gurët e kufijve!
O krijesa të shkëmbinjve, me kollitjen e barutit,
nën diellin e agimeve, përmbi kreshtat epike,
ku sytë e akulluar, nëpër shënjestrat e Kanunit,
kullonin në det, rrëke lotësh, breznive tragjike!...
O qeleshebardhë të sertë, mikpritës të bujarisë,
vrastar për një pëllëmbë arë, në shkrepa e zallishte,
ndarë në rrëkera brazdash, bjeshkëve të malësisë,
që nga rapsoditë e lashta, të legjendave kreshnike!...
O krisma të kalibrura, për të arritur gjer në Lindje,
ku thërrisnin grindjet e përjetshme të profetëve,
që veshët i mbajtët, nga Perëndimi i mrekullive,
ku përparonin mendjet e ndritura, të arkitektëve;
O frymë të reja, me guximin ngjeshur në kraharor,
për t’u turrur kudo, nëpër hapësira kontinentesh,
duke kaluar meridianët, si brazda shpatesh malor,
për të arritur hapat e penguar, gjatë dekada vjetësh;
O shqipo fluturimtarë, me shtatë zemra te gjoksi,
që fijen kuqezi, mbani lidhur te këmba, në fluturime,
dhe cepin tjetër të përmalluar, kur e tendosni,
lidhur fort e keni, në damarët e zemrës sime;
O zëra të rinj, të kësaj tokës sonë të lashtë,
kudo ku jeni shpërndarë, për bukën e djersës,
mblidhuni, të ngremë vatanin, të gjithë bashkë,
në trungun madhështor, të ëndrrave e shpresës!
Të lidhim shtrirjen e këputur, të trojeve arbërorë,
në gjenealogjinë e gjakut tonë, të përbashkët,
për të penguar shpërbërjen e blerimit njerëzor
dhe ardhacakët me ngjyrë, nomadët e jashtëm!...
Kommentare