Kur të ikësh në mëngjes,
derën tonë,
lëre hapur,
të hyjë mëngjesi
pa pengesë,
të lodrojë dita e zbardhur
Kur të dalësh nga shtëpia,
që mos ndjej vonesën
sa do zgjati,
në mes të buzëve të mia,
lër puthjen tënde,
si pite mjalti!
Kur të kthehesh në shtëpi,
nuk ka nevojë
të trokasësh,
derën kam lënë
hapur për ty,
që veç emrin
të më thërrasësh;
Do nxitoj
të të puth në buzë,
me dashurinë e flakëruar,
me mallin
të ndezur shpuzë,
për orët që ke munguar;
Se bashkëjetesën e kuptoj,
dy shpirt e zemra,
të kopsitur.
Pa ty s’mund të jetoj,
si me fqinjët
e murit ngjitur.
Pa trupin tënd
të erëmuar,
pa gjoksin tënd
aq të ngrohtë,
pa buzagazin e praruar,
dije se jetoj, fare kot!...
Comments