Era e liqenit shtynte
në perëndim
kuajt nga Anadolli
dhe devetë karvan...
Te Qafa,
pashai peshoi mbi yzengjitë:
“Domosdovë, moj, aman, aman !
Eh, ç’ma ke mbushur
zemrën me maraz,
moj bukuroshe e egër
e ëndrrave të mia!
Por këtë herë pa derman
do të shtie në kafaz,
të gëzojë Stambolli
dhe gjithë Rumelia ! “
Turmat lamashe
turreshin e thërrisnin:
“Ohej, Ohej,
Arbëri malegjelbër !”
Dhe xhufkat e kokës
mbi kurmet lakuriq,
u tundeshin mes pluhurit
e djersës së qelbur.
Asqerët xixëllonin sytë
mbi fushën e stolisur,
ku gratë si mjellma
notonin nëpër ara,
dhe klithnin
me epshin e tyre të uritur:
“Ohej, arbërore,
moj fustanbardha!”
Po kur tatëpjetë Qafthanës
lëshoheshin në fushë
me patkonjtë
venduza mbi kurriz të dheut,
përballë -
këto pamje i ndante më dysh,
vetëtima e shpatës së Skënderbeut...
Comments