APOKALIPS SHOQËRORË
Në thellësinë e kujtimëve
Zëri fëminor më ngjallet përsëri.
Toka djerrë,
Çatitë e rrënuara,
Lotojn në varfëri.
Në ish lëmin e fshatit,
Në pijaniken e ngritur,
Zënka pijanecësh, versnikë.
Në shtëpitë e vetmuara e zbehtë një dritë.
Pleqtë bisedojnë për vitet e errta,
Pa dritë në sy,
Duket sikur luten njëmend
Për Muhamed a Krisht.
Nër sy një feksje mbinjerëzore,
Si flutura e një ëndrre,
Mbi fshatin kundron
Në pavedije,
Si sharmanët kokë më kokë.
Nipat me topin e vitëve të shkuara
Vin rreth pijetores
Me nga një qiri.
Në thellësinë e territ,
Buzë mbrëmjes,
Një shkëndijë ta bën me sy.
DALTA E HARRUAR
Vegjeton ajo si murg i harruar,
Askush s'e kërkon
Në qelinë nefez, në mbrapashti;
Një copë trung për të latuar,
Të zgjojë në te jetësi.
Ajo jep shpirt në raftin e veglave,
Në vetminë e sajë,
Nes kundërmimit të ashklave
Në natën e zezë;
Kujton mëngjeset me tingullin e punës,
Me ashkla si lauresha në erë.
Vegjeton ajo në harresën e vet,
Larg standardit, klisheve moderne,
Gërryen me ndryshk tehun e mprehtë,
Mes trungjëve harruar të një kohe.
KUR TË MOS JEM
(Si epitaf)
Këtë vdekëtar që Dashuria e ngjizi,
E frutoi breza në jetësim ideal,
Fundjeta në dhe' e gremisi,
Kësaj mizorie s'i tha dot "ndal".
Comments