Vilhelme Vrana Haxhiraj: Margarita ishte e magjishme si në pamje, po aq e bukur edhe në shpirt

U shua Ikona e Skenës dhe Ekranit, “Nder i Kombit”Artistja e papërsëritshme, e Madhja Margarita Xhepa!

        Ajo Zonjë e Madhe, e cila sot në agun e 3 prillit u nda nga jeta. Margarita ishte e magjishme si në pamje, po aq e bukur edhe në shpirt. Të gjithë e kemi njohur herët artisten, e kemi pëlqyer dhe adhuruar, e kemi duartrokitur për rolet e saj teje të realizuara. Ajo në çdo rol kishte derdhur shpirtin e saj si vajzë, si bashkëshorte, si nënë e si gjyshe dhe në të gjitha shkëlqente si Perla nën dritën e Hënës.Jam njohur fizikisht me të në një takim të LDGSh në Tiranë më 1998. U miqësuam bashkë dhe ajo e entusiazmuar që një grua e mohur, e moshuar si unë, shkruante. Megjithëse nisa vonë të shpalosja talentin, ajo më premtoi se po t’i jepja ndonjë librin tim, do vinte të citonte diçka. Pas një viti i dhurova romanin tim të parë, “Dhembje  Nëne”. Në nëntor në Panairin e librit, “Tirana 1999”, Margarita e papërtuar erdhi në përurim, ku foli pr përshtypjet e një krijueseje të re që premton shumë. Aty foli dhe për rolin e gruas në demokraci. Në 11 panairet që mora pjesë në përurim të një botimi të ri, ajo ishte e pranishme. Sot Margarita u nda nga jeta fizike por jo si artiste. Ajo do të deputoj në çdo familje shqiptare dhe të gjithë shikuesve dhe sdmiruesve, do t’ju duket se ajo ende jeton me fjalën e  saj artistike dhe me shpirtin e bukur. Për një hop do të duket se ka ardhur të pijë një kafe malli me teleshikuesit. Artistët janë hyjnitë që përjetësojnë shpirtrat dhe karakteret njerëzorë. Largimi i saj është humbje e madhe e skenës, se në ekran do të vazhdojë të jetojë.  Ngushëllimet e mia dhe të familjes sime, për humbjen e mikes sime të mirë dhe të paharruar.

    I përciellim familjes Xhepa ngushëllimet tona të sinqerta për humbjen e nënës së tyre dhe gjyshës së dashur! Lamtumirë mikja e të gjithëve, Margarita!

 U prehsh në paqe,mike e mirë!

Vilhelme Vrana Haxhiraj-shkrimtare

Vlorë, 3. 04.2025

I nderuar lexues! Me skicën letrare,si më poshtë, dëshiroj që Ajo të ngelet e gjallë, e bukur dhe vitale në mendjet e shqiptarëve artdashës.

    Në vitin 2007 iu dha “Çmimi i Karrierës” për rolin e Nadjezhnës në monodramën “Kënga e mjellmës” së Çehovit. E ndjera znj.Margarit atë mbrëmje na ftoi në Teatrin Kombëtar, mua me bashkëshortin tim, Fitim Haxhiraj( kërcimtar  e koreograf) në estradën e Vlorës. Pas Monodramës i dhurova një buqetë me lule dhe i kërkova regjisorit që të lexoja skicën letrare e shkruar para 5 vitesh, e cila u durtrokit ndjeshëm. Kurse Regjisori Mihal Luarasi,iu drejtua Margaritës: “Askush nuk të ka bërë portret kaq të spikatur si shkrimtarja vlonjate: Faleminderit zonjë! Vjeshtë, 2007

Identiteti i saj...një femër!

(Mbretëreshës së skenës dhe ekranit shqiptar, Margarita Xhepa!) 

    Një femër... Ajo është një femër si gjithë të tjerat. një fytyrë e pastër si qelibari. Shikim i pafajshëm si i një ëngjëlli. lëkura tejet e bardhë, e butë dhe delikate të kujton se dikur ka pasur freskinë e pranverës dhe njomështinë e foshnjës. në atë fytyrë mermeri harmonizohen tipare shumë të bukura dhe të rregullta që i japin një hijeshi dhe ëmbëlsi të jashtëzakonshme. e bëjnë atë joshëse dhe të dashur për të gjithë. Të tërheqin vëmendjen sytë e gjelbër, rrethuar nga qerpikë të gjatë e të dendur. ndërsa mbi ballin fisnik harkojnë vetullat e gjata dhe të zeza. Duket se çdo tipar i asaj fytyre të përkryer është skalitur me mjeshtëri nga dora e një piktori të talentuar. Të shkon në mend se natyra ka derdhur gjithë mjeshtërinë e artit të saj, duke vënë në punë talentin e artistëve më të aftë për ta bërë sa më të përsosur atë femër. Këto tipare të buta që shprehin pafajësi, dëlirësi, dashuri, të cilat gjenden vetëm te engjëjt, çuditërisht ndryshojnë sipas f jalëve që ajo shpreh. Kjo bën që të ndryshojë edhe pamja e saj. herë-herë e butë si kadife dhe papritur ashpërsohet si një tufan. Pas pak ajo ngryset si mugëtira e një muzgu të vranët, që më pas ia lë vendin buzëqeshjes së pranverës, kurse papritur e çuditërisht duket krejt e padjallëzuar si e një fëmije. në atë fytyrë të bukur vërehet dhembje, vuajtje, gëzim, lumturi, hidhërim, sarkazëm e 92 më pas mëshirë dhe shumë dashuri. auditori në heshtje... një heshtje varri, aq e akullt, sa dhe ajri duket i tendosur... më pas një puhizë e lehtë u end në atë mjedis të ngrirë. Të gjithë vështruan njëri- tjetrin në sy. Zëri i saj, vetëm zëri i saj melodioz, magjepsës është mbizotërues i asaj hapësire. Burra, gra, vajza të reja ngërthyer pas karrigeve, duken të hipnotizuar pas timbrit të veçantë të atij zëri tejshpues dhe të mrekullueshëm. Gjithë auditori elektrizohet nga fjalët e saj: “Dëgjojeni zërin e dridhshëm, të dhembshur të një nëne dhe përgjigjen vajtuese të një bije! Të dyja nënë e bijë ëndrrashuara... shpresëvrara!... O Zot!... Përse ky fat?!...Përse xhanëm?!”- është zëri ankues i asaj femre të mrekullueshme që përshkon tejpërtej hapësirën. Tingëllon aq tronditës, sa shqetësohet edhe fëmija në barkun e nënës. lot ..., vetëm lot përshkojnë faqet e flashkëta të dëgjuesve, që me fytyra të ngrira dhe shpirtra të tendosur, dëgjojnë prej gojës së një artisteje të madhe dramën që përjetuam dhe kalvaret që kaluam për gjysëm shekulli. më pas një puhizë e lehtë ledhatuese u end mbi atmosferën e ngrirë. Secili pyet veten: “Ç’ të jetë vallë?” Pataj gjithë sy e vesh tek aktorja e madhe që në ato çaste magjike dhe të papërsëritshme duket si një ikonë e shenjtë. Paskëtaj...çudi! një dritë shpresëdhënëse në ngjyrë të gjelbër buroi nga sytë e saj të bukur dhe u shpërnda në horizont...Krelat e verdha të kornizës së artë që rrethojnë dhe madhërojnë atë fytyrë fisnike, deri atë çast të ngrira, nisën të lëkunden lehtas. Dukej sikur i flladiti puhija e agimit të ditës së re që sapo rilindi. Dhe artistja qan...Vajton ajo nënë... qan ajo femër... Veçse këto nuk janë lot hidhërimi, por janë shprehje gëzimi. atëhere zemrat e drithëruara të të pranishmëve qetësohen. Shpirtrat e ngurosur prej dhembjes dhe ngricës së dimrit të gjatë nisën të shkrijnë ashtu..., dalëngadalë. atmosfera u shtendos. Porse të pranishmit ende janë nën përshtypjen e fjalëve të Ofelisë që thotë: “O njerëz, dhembja dhe gëzimi janë bashkudhëtarë. Ju, o të munduar, mposhteni dhembjen, harroni vuajtjen, lini mënjanë mllefin, urrejtjen dhe hakmarrjen, sepse jeta është e shkurtër 93 dhe tejet e bukur... Jetojeni çdo çast dhe falni shumë dashuri! Është bukur kur mbi tokë, mes njerëzve mbizotëron kjo ndjenjë e bukur dhe fisnike, dashuria.” më pas...duartrokitje pa fund... akulli tashmë u thye ...enigma u zbulua...Të gjithë përgëzojnë dhe urojnë artisten e madhe, ikonën e skenës dhe të ekranit, margarita xhepa “nder i Kombit”. Të faleminderit! Të faleminderit mbretëreshë e skenës shqiptare, yll i kinematografisë sonë! Të faleminderit! ishte një grua, një bijë, një motër, një nënë, një gjyshe dhe thellësisht një qytetare.

 VO. Shkruar një ditë pas paraqitjes së romanit “Ringjallur si Krishti” 5/11/2002 -Tiranë në Panairin e Librit, ku zonja e madhe e artit skenik e kinematografik, veç fjalës së saj, debutoi pjesë nga libri.