TË YJTAT THEKË

GJER PËRDHE

Pa shkruar mbeti poezia e fundit,

muza m'u sos,

shtrihem të fle.

Sa i butë dysheku me Kashtën e Kumtrit,

të yjtat thekë gjer përdhe.

Gu-gu,

gugit kumria e natës,

cër-cër,

cërrit një gjinkallë.

Meteori im shuan bishtin e zjarrtë,

heshtjes,

vetmia,

i tregon një përrallë:

"Pa prerë i mbetën vargjet me ferra,

i gricur do vdesë,

s’ka më durim.

Në mbifshin mbi të hithra e gjemba,

lere të flerë gjer në harrim.

Të gjelbra metafora mbolli tërë jetën,

me rritmin e shiut kur dheun ngop paq,

trak-truk, - takat,

krap-krup, - një ketër,

trendafili gonxhet ngre lart..."

Tani është vonë,

moj,

muzë e fundit.

Përralla mbaroi;

u shtriva të fle.

Sa i gjërë ky dyshek me Kashtën e Kumtrit,

të yjtat thekë gjer përdhe!

2009-2020

Comments