Poezi nga Xhevahir Cirongu
TË PRITA…
Vitet kalojnë dhe gjurmë lënë pas
as vet nuk di, ato ku shkuan?!
Në tinguj telash të ëmbla violin
mbi flokët e thinjura aty ato rrinin.
Në heshtjen time rrudhat në ballë
si vija uji me ngjyra ylberi,
janë gjurmë jete që s’dinë të flenë
në shpirt kujtimet aty gjetën folenë.
Sa shumë shpejt iku rinia jonë
e prita të vinte përsëri tek unë,
nuk munda të ecja mbi ato rrudha
veç kujtimet filluan të rridhnin si krua!
E çuditshme jeta me plotë mistere
shëtisin kujtimet në anijen me vela,
te porta dashuritë na bëjnë ndere
në thinja flokësh na puthin si nga hera.
Durrës, 20 Janar 2022
Comments