Dëshira „e shtyrë“… Cila është kjo dëshirë? Vazhdohet të bluhet nëpër dhëmbë. Vazhdohet të hamendësohet për gjithkënd, me gjithkënd. Vazhdohet të perceptohet pastaj… Vazhdohet të shkruhet pa qëllimin e saj? Vazhdohet të shkruhet pa memorjen, pa muskujt e saj. A është thjesht „memorja e muskujve“ për të vazhduar më tej, për të hedhur çdo rrymë mendimi të kësaj dëshire të shtyrë, edhe në letër. Apo është faj, një ndjenjë e diçkaje që thjesht duhet të bëj „shtyrjen“ e kësaj „dëshire të shtyrë“? Ndoshta përgjigjja mbetet e fshehur poshtë atyre fjalëve, që kurrë nuk u metuan për dëshirën, për ëndrrën e saj, për dashurinë e saj, për rëndësinë e saj. Ose, thënë ndryshe, kurrë nuk u zbulua ndërsa koha fillon dhe shpaloset me dëshirën e shtyrë, si të pështirë, me qasjen për një histori të re.
Gjithësesi, ajo që mbetet është një dëshirë e thjeshtë për të shkruar pa fund, vetëm për dëshirën e shtyrë. Për atë dëshirë të nxitur nga vendosmëria dhe një stilolaps si mendja e lodhur e njeriut që mbeti në Bust, këto tridhjetë vitet e fundit.
Fjala pështiret nga goja. Vetëm rrallë herë mbaron nga boja. A do të zgjasë përgjithmonë?
E hija, Hija e Heroit në granit, Heroit që mbeti në ëndërrat pështira tha të paktën kështu: “Sot, pas tridhjetë vitesh, krizat e ndryshme kanë mbërthyer e nuk janë të zgjidhura për shoqërinë tonë.“ Thuhet se Hija kacavirret mbi faktin se sa të lirë e sa të sigurt jemi nga shteti ligjor(!) Fatkeqësisht, shumë pak avantazhe dhe të drejta kanë arritur shqiptarët nga ky tranzicion i vështirë dhe nga paqëndrueshmëria politike.
Edhe pse konteksti historik është i ndryshëm.
Asnjë dëshirë e shtyrë, ajo që shtyhet thahet deri në zhdukje. Shpresa e strukur tek … dëshira?
Le të mirëkuptohemi…, për një të ardhme ndryshe, të gjallë. Le të guxojmë, le të mos si rrethsjellës të pandreqshëm vërdallë e vërdallë.
Një impuls stimulues? Duke çuar në qendër të një oqeani imagjinar, (për)tharës, pritjet, shtyrjet, rraskapitjet… Asnjë dëshirë e dhënë nuk mbetet si e tillë, nëse nuk metohet mirë, ajo thahet deri në zhdukje, që pa u gdhirë. Pak, shpresoj se ajo mban në vetvete atë që vjen në mendje këtë rast. U zvenit në çast. Jeta që tani nuk mund të rritet nga errësira në errësirë, krijon vetëm shkretëtirë.
Sa shpirtra do të marrë derisa të kënaqet me shkatërrimin e saj? Vetëm pikëllimi mund të mbetet si një fitues i vërtetë. Një zemër e ndjerë, e fortë, do të ishte supozimi, te një e ardhme ndryshe, e gjallë. Jo më përrallë! Megjithatë nuk ka asnjë besim të vijë ndonjëherë. Ajo është vetëm një ëndërr e humbur e një xhakete të varur në gozhdën e ndryshkur të murit, që ndan dhe izolon mendimet. Një ëndërr në mjedisin e shkretimit. Aty ku Tjetri është gjithnjë në themelin e shqiptarisë: „Shtëpia e Zotit dhe e Mikut!“ Eh, Miku, eh… nëse nuk kuptohet mirë kjo „dëshirë e shtyrë“. Të gjithë janë njësoj…
Comments