Leximi i mjegullës
Tregim nga Fatmir Terziu
- Leximi i mjegullës është si në një ëndërr – foli Fesi.
- Po! – ishte i vetmi zë që u dëgjua.
Dhe pastaj heshtje. Heshtje e zakonshme. Komunikim absolut sysh. Në fakt sytë e ngulura tek fytyra e Fesit u duk se ishin ftesa e pashkruar, që ta lexosh dy herë mjegullën. Në sytë e tij mjegulla u dyfishua, nga dorëheqja e vetë rolit pasqyrë të syve në telajon ikanake të natyrës nga dritarja.
Vetë kjo përsëritje e lëvizshme natyrore, që vinte e ikte nga jashtë në atë dhomë, dukej si një copëz pergamenë e mbetur në faqen anonime të kopertinës spitalore. Dukej e humbur në numërimin pas qindra fshirjeve të dezinfektuesit elektronik.
Gruaja me bluzën uniforme të shërbimit spitalor, e pa dhe heshti. Pastaj mori frymë lehtë dhe rregulloi me kujdes pilulat e pacientit në kabinetin pranë shtratit dhe qëndroi në heshtje pranë dritares.
Ajo u përpoq të imagjinonte se mjegulla në vetvete ishte e padukshme. Ishte një prani transparente me goditje të pavëmendshme. Pavëmendje që përshkruan pafuqinë në përpëlitjen e jetës, si ndjenja e një një zogu në vetminë neonike të dhomës, dhe që yshtet nga jashtë e nga brenda, në pushtetin e dyfishtë të ajrit ngucës.
Jashtë, ndërsa grija riderdhi një plazmë qumështi në rrënjën e zhveshur të një thupre marsi ende të rreckosur, u duk sfidante me një dëshirë për të hapur bardhësinë në mes të mjegullës. Koha tregonte se grija do të mbetej edhe për pak kohë. Thupra që gërvishte xhamin e lagësht fryhej si një venë e shpuar nga injeksioni i dhimbshëm e i lagësht i jetës. Degët e tjera simotra vareshin si shelgje lotues me krahët e dorëzuara në gri drejt dheut, të bindura se do të pikturohen për të plotësuar dokumentacionin, kushedi të nevojshëm, të dalje-hyrjeve natyrore. E gjitha zbrazej në një shesh-pellg të ngushtë të kufizuar si kornizë moderne nga pllakat dekorative të trotuarit.
- A nuk e vëren njeri se kjo pemë thupër nuk është e çelur në të vërtetë, - tha infermierja dhe hodhi sytë nxitimthi shkitazi përreth.
Kishte frikë. Kohët e fundit shefat i kishin bërtitur për shakatë e saj herë pa kripë në dhomat e pacientëve, që ndanin dhimbjen me britma. Ajo nuk donte që britmat e tyre t'i shqetësonin të tjerët. Ndaj ajo hera-herës ishte si e padukshme. Gjithçka që ajo duhej të bënte ishte të mësonte se si të bllokonte ndërhyrjen brutale të kujtimeve që i vërshonin si filma të shkurtër pas largimit nga vendlindja.
Vitet e bukura të rinisë së saj e përndoqën me fytyrën kërcënuese, e të urryer të burrit kryeneç. Ishte pre e tij dhe dhunës së tij. Edhe tani trupi i saj i ndjente ato dhimbje, që i shkaktoi egërsia e tij. Dhe pa shkas. Pa arsye. Ai e fajësoi atë për gjithçka. Për mënyrën se si i krihte flokët, për idetë e saj me të cilat e trajtonte jetën.
Dy lotë përvëlues i mbetën në qepalla dhe nuk lejoi që poshtërimi t'i mbetej në fytyrën e saj të imët e të torturuar. Ajo e detyroi veten të mbetej gjithmonë e fortë. Dhe më pas kur zbuloi se burri që kishte marrë si bashkëshort, po ia vidhte paturpësisht ëndrrat e saj për t'i përdorur si të tijat, mori vendimin pa frikë, të ikte larg prej tij…
Dhe tani ndërsa ajo përhumbet mes dhomave të mbushura me dhimbje të tjera padashje gërmon në hiçin e mbetur pas bashkëjetesës me të. Sa shumë kohë i duhej asaj të bëhej kaq e fortë? Ajo ndihej jashtëzakonisht e lodhur. Aq e lodhur sa nuk i jepte dot vetes mundësinë për të menduar me shpresë për të ardhmen.
Doktori kujdestar zbriti në korridor në orën dhjetë e tridhjetë. Ishte koha për ilaçet e mëngjesit.
- Zonjë - zëri i pacientit, që atë moment, u fiksua në veshin e saj, por i dukej se dilte nga goja e tij me dobësi lutjeje, a keni qenë ndonjëherë në Kretë?
- Jo Fesi - u përgjigj ajo me dhembshuri - Unë kurrë nuk e kam vizituar atë vend. Pse më pyete? A doni të ngre pjesën e pasme të shtratit tuaj për t'ju bërë më të rehatshëm?
- Jam mirë - lëvizi buzët, Fesi - në situatën time nuk ka fare rëndësi se në çfarë rendi i marr kokrrat. Është për të qeshur se si mjekët përpiqen të zgjasin agoninë time.
- Po bëjnë gjithçka për të përmirësuar gjendjen tuaj - u përgjigj qetësisht ajo - por as ju nuk duhej të rrezikonit kaq pa llogaritur përmirësimin për shëndetin tuaj...
- Për të ndihmuar një … - e ndërpreu - a nuk do ta dhuronit vetë veshkën tuaj për të shpëtuar dikë afër jush?
Ajo buzëqeshi me një shije tjetër. Fesi nuk e kishte idenë se ajo kishte dhënë jetën e saj deri më tani vetëm për të shpëtuar njerëz. Së pari prindërit e saj, nga paaftësia e kohërave, dhe më pas martesa e saj e dështuar, për shkak të dëshirës maniake të burrit, eh ç'të them më tutje. Ishte më shumë se dhurimi i një veshke. Fesi me siguri do ta vlerësonte këtë. Nëse i kishte mbetur më shumë kohë.
- E bëra në kujtim të gruas sime, - vazhdoi pacienti - ne jetuam me të për dhjetë vjet në Kretë. Dhjetë vite të mrekullueshme, të lumtura. Miku im, që ishte diku nga anët tuaja, na vizitonte shpesh. Zot, sa bukur kaluam! Ne pinim kafenë tipike në kopshtin tonë të mrekullueshëm dhe ditë e natë ndërronim veshjet.
Ajo tundi kokën si për miratim. Për të, ditët dhe netët e deritanishme, i kishin ndërruar vetëm të brendshmet e veshura me vrap në mëngjeset e lodhshme për të kapur orarin.
- Atëherë, miku im pushoi së ardhuri në Kretë, ku kishte djalin e tij të martuar me një vendase - dukej se pëshpëriti me vete - ai nuk telefonoi fare për disa vite.
- Pse - pyeti ajo e habitur nga kurioziteti i saj.
- Sepse ai ra në dashuri me gruan time, prandaj - u përgjigj me egërsi të papritur - më shkroi për këtë pas disa muajsh. Jam i ... Si një burrë i ... Unë dhe ai kurrë nuk kemi pasur ndonjë sekret nga njëri-tjetri.
- Të lutem mos u emociono - infermierja ngriti me kujdes jastëkun - nuk ke nevojë të m'i thuash të gjitha këto...
- Mendon se ka rëndësi për mua kujt t'i them - u kollit pacienti - e rëndësishme është që ajo, qëndroi me mua. Me mua, e kupton? Deri në ... Nuk kemi folur kurrë për të. Nuk e pyeta kurrë për asgjë. E rëndësishme ishte që ajo qëndroi…, deri sa vdiq nga zeheri që iu fut në bark.
- Atëherë pse i dhurove veshkën të dashuruarit pas saj, ish të dashurit të gruas tuaj, - ndërhyri infermierja, gati si nënzë.
-Për mëshirë, - u përgjigj ai, i dëshpëruar, - nga mëshira për gruan time. Gjithmonë më dukej se edhe pas vdekjes së saj, ajo donte që dikush ta shpëtonte. Pse të mos jem unë? Ai ishte dikur edhe miku im…
Një infermiere tjetër e imët erdhi në dhomë dhe e thirri të dilte në korridor: - turni juaj ka mbaruar, - tha ajo, - mund të shkoni. Keni bërë dy turne radhazi, jeni tepër e lodhur. Gjithashtu... ju duket se simpatizoni atë plakun, ë, i shpotiti ajo lehtë në veshin koleges. Mos më keqkupto. Është shumë e …, por është joprofesionale t'i përgjigjesh emocionalisht vuajtjeve të pacientëve. Na duhet vetëm të…
- Do të vazhdoj - e ndërpreu infermierja - e di që nuk i ka mbetur shumë. Unë i di zakonet e tij, nuk ka kuptim t'ia shpjegoj ato një kolegu tjetër.
Të tjerët që erdhën për turnin e radhës e përshëndetën atë me mirënjohje. Ajo kërciti gishtat me këmbëngulje dhe heshti e vënë në siklet. Lexoi ndërkohë mesazhin që sapo i erdhi.
„Motër e dashur”, të shkruan motra jote nga larg, këtu është dhe ish-bashkëshorti juaj dhe dëshiron të flas në WhatsApp, “vajzën tënde të vogël e dërguam me urgjencë në spital. Apendisiti i saj është i infektuar.“ Dhë zëri tjetër që i trazoi mjegullën sërrish i fryu gati si stuhi në veshë.
„E di që nuk është e drejtë të të shqetësoj pas çdo gjëje që ... por, ... jam i shteruar financiarisht. Tashti pas daljes nga burgu, jam i papunë. Unë thjesht po shqetësohem se si ...“
„Se si? A nuk ishe ti Akili? A nuk më kishe thënë se ishe „mjegulla e vdekjes“? Dhe mua më kishe cilësuar si Niks, perëndesha greke që lidhje me të panjohurën dhe natën“ – shfryu ajo. Dhe pasi mori frymë thellë e thellë vazhdoi…
„Unë do të dërgoj para, mos u shqetëso, ajo është vajza ime dhe… unë jam nënë… për të tjerat… kam lënë Zotin dhe ligjin … „ u përgjigj ajo.
Më pas i radhiti me kujdes barnat në komodinën dhe e drejtoi batanijen e Fesit. Ajo qëndroi aty, pranë krevatit, dhe i kapi me kujdes dorën. Gishtat e Fesit u ftohën ngadalë në pëllëmbën e saj. Ishte zbardhur. Mjegulla sërrish kishte mantelin e saj gri mbi qytet, por kishte lënë një korridor për të parë atë thupër të tharë të asaj peme të lodhur.
Nga dritarja, aty jashtë, një ekip energjik punëtorësh po sharronin trungun e thuprës së rreckosur të marsit. Degët e saj të shpërndara në trotuar, dukeshin të shtrira në atë formë arti postmodern që në sytë e saj lexoheshin si një artefakt mirënjohës i krijuar nga një dorë e padukshme për mirësinë.
- Sa bukur lexohet mjegulla nga dritarja e spitalit – foli me vete.
Comments