Shënimet e lamtumirjeve me stilolapsin xhel
Nga Fatmir Terziu
Lotët më kanë tejkaluar shumë herë,
por këtë trishtim nuk e bëjnë kurrë
më pak se një det.
Një masë e lëngët.
i përshtatet të gjithëve.
Duhej të kishte pasur një nekrologji për dhimbjen, jo për Ju.
Zbehjet mbi këto dridhje
brenda lëkurës time
mund të kishin qenë zëvendësuar nga një kontroll realiteti
jo nga Ju, kryezgjimet e dhimbjes,
“Ju vallë u përzgjodhët të ekzistoni”
brenda lamtumirjes?!
Emri juaj
aritmetika me një shifër të rëndë:
dyzetë e nëntë,
bën që një psherëtimë të shpëtojë nga buzët,
që nuk ndjehen sikur më përkasin mua,
fëmijë, djem, vajza, Njerëz në sinkron
fjalët e të cilëve gjithmonë
duhej të ishin të veçanta
jo, ikje të dhimbshme nën beton.
Skematika e spitaleve si një shenjë tjetër në trurin e lodhur,
të lindur në trishtim,
një ndjenjë e zorrëve kërcitës të bitisur
si një fëmijë
me inatin ndaj një lodre të krisur mbi një djep.
Asnjëherë mos t’i besosh kohës
për shkak të asaj që të jep.
Vdekja, duke qenë e vetmja gjë nuk dëshirohet.
Por ti, nëna e qeshur e betuar me gjirin e Rozafës,
kush e tha,
mitologjikisht e deshe në sytë e fëmijës
së grabitur prej saj.
Bredhja e së cilës për tërë jetën ndriçoi me ethe
Jetën tonë.
Ndaloi duke krahasuar depresionin me dantellën,
kufizoi besimin se lamtumirja është poetike,
duke parë gjërat ashtu siç ishin
na therrën.
Më shpesh sesa ikja, u lamtumir për të ndjerë thellë emocione,
sekonda që vdes,
ndryshimi i zemrës që dridhet.
Kjo botë nuk është e butë.
Kjo botë është beton i shkrifët. I lagur me lotë.
II. Ndjenjë trishtimi.
Ti i kishe njohur lulet që kishe dashur për funeralin tënd të parakohshëm,
duke ditur se ato buqeta që Ju nderuan atë ditë
ishin lulet e shpërthyera prej zemrës,
u hapën venat si një dimension
të kujtonin ditët ku projektohej jeta në ëndërra.
Familja e lamtumirjes pyeti veten,
a mund ta bëjmë atë brenda një dite tjetër?
Vdekja na frikëson për atë tashmë e kemi marrë,
akoma, nuk kemi frikë të vdesim
ne ende do mbetemi të gjallë
është gjithçka që meritojmë të presim
edhe atje tutje në errësirën e largët.
Kështu që presim ditën të shpërthejë dhimbja
nga fyti i ngrirë,
duke pranuar ditët se një ditë,
një shpirt
do të ringjallet brenda trupit të shtrirë,
e do rikujtojë gjurmët që ecte dikur ky Njeri i huaj,
që më përket edhe mua.
Por kam mësuar kaq mirë,
si të vuaj nga një buzëqeshje,
duke frikësuar rrahjen e zemrës time,
sa e padrejtë
nuk dua të marr frymë thellë,
Ju e lamtumirët, ndërsa unë shënoj me xhel pene
si anëtar i lëvizjes së teksteve
asnjëherë mos e tejkaloj dëshirën
për të kalbur fantazmat që qëndrojnë nën shtratin e thyer
prej dhimbjeve tuaja të lamtumirjeve.
III. Lamtumirje të dërguara nga universi.
si ka mundësi që dikush të qëndrojë në të njëjtën dhomë si britmë?
Si mund dikush të shohë rrokaqiejt dhe perëndimin e diellit,
dhe të hajë me dhëmbë betonin që e konsumojnë kuletat e fryra?
Si ndahet një psherëtimë lamtumirjeje gjatë dhimbjes
njohja e njerëzve do të zgjatej pa dhimbje,
fuqia e një plage në bark,
i ngjan një publiku të hutuar
duke dëgjuar përrallëtreguesin magjik të radhës.
Comments