Shkurti nga dridhjet

Shkurt 2023. Dridhjet, dhimbjet, ikjet…

Nga Fatmir Terziu

Shkurt 2023. Bota mbetet me një sy atje… Atje ku shkurti dridhet. Aty… Fundja aty, aty ku mund të ishim të gjithë. Fundja nuk ka rëndësi gjeografia. Nuk ka rëndësi ajo që s'është shkruar, fundja nuk shkruhet vetëm për ikjet. Nuk mbahet pena dot nga dridhjet. U drodh atje. U drodhëm dhe ne. U drodh e tërë Bota! Shkurt 2023… shkurt…

Fluturat e një bore dimri fryjnë nëpër dritaren e thyer, dhe i lanë mesazhet e ngrira të 14 Shkurtit, thyerjeve e përthyerjeve të perdes së hekurosur nga vajza që bëhej gati për pranverat e jëtës së saj.

Gjithçka që mbahet mend është se ekrani ngriu. U lag. Rrëshqiti si rëkezë loti ai lajm. Koha shkulej nga vetë koha. E diku tjetër nën dridhje kishte mbetur ëmbël, e ngrira, e pafolura, ajo që mbetet vetëm në retinë.

E ai që e pa, tha, se është mënyra nga e mbetura e hirit të bukurisë, e cila fliste me të panjohurën, fliste se si vinte era e shelgut të lotit. Fliste në një kënd tjetër e pështjellura e betontë me tymin e pazakontë.

E koha i përkiste melodive të dridhjes, të rrënies, të shkërrmoqjes së tërësisë së betontë. E aty ikja kishte lënë aromën kremoze, të sheqerosur, ngjyrën e pakët jeshile dimërore mes aromës së saj të këndshme, që shkon në të flashtën e sekondës…, e pastaj aty era ka një kuptim tjetër. Është tjetër aromë.

Aty ishin dhe dy sy, të mbetura mbi dy palë buzë të ngjyera sekondat e fundit të dridhjes, e në retinën e tyre shkruanin me të pashkruarën, që vetëm ato palë sy mund ta kenë gëlltitur ndjesinë e dridhjes: ishte dhe mënyra se si dielli anonte sa herë që e shikoje atë skenë nga më të mëdhatë e një ekzistence ... aty ishte. Aty ishin…

Ishin… dhe mbetën, Flokët e borës që bie nga një qiell i rëndë i ngarkuar me pluhur prej mermeri, dhe pse zemra e ndaluar ka mall, ajo është e mbushur me këngën tënde, këngën e dashurisë për jetën.

Dhe e folura e tij ka mbetur në sytë e tij, është gozhduar në retinën e saj: … ajo muzikë e ngadaltë xhaz na dehte teksa kërcenim, nën hënën e zjarrtë, që varej mes nesh, pos kafshimit të reve, si një pirun dhe lugë, në ato ëndrra që vijnë e ikin si në skenat e humbura të një filmi konkurrent për Oscar. Vetëm shkurti shthurrte përhumbjen, dhimbjen.

E shkurti ishte bërë si një pjatë. Shkurti dridhej! Dhe zëri çante betonin…Moj, e kupton ti, si shuhet dimri?

Ajo që ka mbetur është aroma e një ngrohtësie të (tej)kujtuar. Duart shëruese, ato duar që ngjeshnin damarët e dhimbjes së kokës së Njeriut.

Biseda të fshehta me jastëk. Ti u plake e unë u plaka, pastaj ne të dy pushuam së jetuari. E të tjera e të tjera…, që i gllabërron vetëm skëterra.

E pena dridhet. Dridhet pena ime. Dridhet gishtat e mi mbi tastierën e kompjuterit. Shkurt 2023.

Si i kujtoj ato foto. Si do ti kujtojmë ato pamje shkurti, ato dridhje dimri. Si ti kujtojmë ato foto dimri? Si ti mbajmë në memorje ato foto dridhjesh shkurti?

Dy të rinj të dashuruar, të humbur në mëndafshin e gërshetimit të jetës. E do të shkruhet… do të hamendësohet… „Më kujtohet kur dashuria jonë ishte e freskët, dhe ti ishe e re. Dridhjet. Kush na i pa? Kush na i dëgjoi… Ikëm. Ikëm si shelgu që qan, si shelgu lotues i veshur deri në nëntë të mëngjesit me lotin e tij delikat.

Ah ! Por ato ishin minuta të ndryshme, dhe tani është tani. Unë jam aktualisht i humbur, ... në këtë pushtet të dimrit. Në këtë shkurt dridhjesh mes fletëve të librit. Po ti, po ti? A na duhet ndonjë gjeografi? Ajo dridhje na ka mbetur të gjithëve në sy! Sytë lart nga Qielli…, a duhet të mjaftohemi vetëm me kaq?

***

Ata që janë shpatulluar në të kaluarën, nuk janë veçse një paraqitje e shkurtër në një cikël të pafund komentesh, dëshirash, shkrimesh që kanë mbetur nën gërmalla. Dikush ka lënë dhe këtë shënim: „Ditët, javët, vitet, rrëmbehen sa hap e mbyll sytë, por disa nuk shohin asgjë në këtë kohë... në këtë botë që ne as nuk e çmojmë. Në këtë botë ku sheh urrejtje, lakmi, dhimbje dhe vdekje dërrmuese. Unë shoh shpresën. Shpresoj të rregullohen marrëdhëniet e humbura nga koha, edhe kur ato nuk mund të rregullohen kurrë. Shpresoj t'i shoh ata që janë më të dashur për mua të jetojnë të përmbushur dhe jetë të gjatë që të tejkalojnë timen. Shpresoj që kur të marr frymën e fundit në Tokë, që vdekja ime të ndihmojë një tjetër të fitojë gëzim në ditët e tyre. Një jetë për një jetë. Një shpresë e thjeshtë për një brez të ri për të jetuar një jetë më të mirë nga sa e kërkonim dikur.“

E ndërsa dridhjet kishin pushuar, kamera e reporterit në atë gjeografi të rrënuar, të alarmuar nga ikja e jetës, fiksonte padashje në rrëmbimin e saj të pamjeve dhimbëse një trëndafil të mbetur disi mes gërmadhave. Një trëndafil i vetëm, i rrethuar në një gërmallë prej betoni. E trëndafili dukej se zgjatej drejt diellit për të kërkuar dëshirën e fundit të tij ndoshta, të mos jetë më në fund vetëm. Edhe pse ishte i vyshkur, dhe gati i ngrirë, ai lutej dhe mjaftohej për të mos qenë i tillë….

ENGLISH:

February of tremors

February 2023. Tremors, pains, departures...

By Fatmir Terziu

February 2023. The world remains with one eye there... Where February trembles. There... Finally, there, where we could all be. In the end, geography doesn't matter. It does not matter what is not written, the end is not written just for departures. The pen cannot be held by vibrations. It shook there. We also trembled. The whole world shook! February 2023… February…

Butterflies of a winter snow blew through the broken window, and left the frozen messages of February 14, the cracks and folds of the ironed curtain by the girl getting ready for the springs of her life.

All that is remembered is that the screen froze. I got wet. That news slipped like a stream of tears. Time was torn from time itself. And somewhere else, under the vibration, it remained sweet, frozen, unspoken, what remains only in the retina.

And the one who saw it, said that it is the way from the rest of the grace of beauty, which spoke to the unknown, spoke like the smell of the weeping willow. He was speaking in another corner of the muddled concrete with the unusual smoke.

The time belonged to the melodies of the vibration, the ruin, the crumbling of the concrete whole. And there the flight had left the creamy, sugary aroma, the little winter green color among its pleasant aroma, which goes in the flash of a second..., and then there the smell has another meaning. It's a different scent.

There were also two eyes, remaining on two pairs of lips like the last seconds of the tremor, and on their retinas, they wrote with the unwritten, that only those eyes could have swallowed the sensation of the tremor: it was also the way the sun tilted every time you looked at that scene from the greatest of an existence ... there it was. There were...

They were… and they remained, Snowflakes falling from a heavy sky laden with marble dust, and why the forbidden heart longs, it is filled with your song, the song of love for life.

And his speech has remained in his eyes, has been nailed to her retina: ... that slow jazz music was drunk on us as we danced, under the fiery moon, that hung between us, after the bite of the clouds, like a fork and spoon, in those dreams that come and go like the lost scenes of an Oscar contender. Only February debauched the haunting, the pain.

The short one was made like a plate. February trembled! And the sound cracked the concrete... My, do you understand, how does winter fade?

What remains is the scent of a (over)remembered warmth. Healing hands, those hands that compressed the veins of Man's headache.

Secret pillow talks. You grew old and I grew old, then we both ceased to live. And others and others..., which only hell devours.

The pen trembles. My pen trembles. My fingers tremble on the computer keyboard. February 2023.

How I remember those photos. How will we remember those February scenes, those winter shivers. How do we remember those winter photos? How do we keep in memory those pictures of February tremors?

Two young people in love, lost in the silk of the weaving of life. And it will be written... it will be guessed... "I remember when our love was fresh, and you were young. The vibrations. Who saw us? Who heard us... We left. We fled like the weeping willow, like the weeping willow clothed until nine in the morning with its delicate tears.

Ah! But those were different minutes, and now is now. I am currently lost, ... in this power of winter. In this February of vibrations between the pages of the book. What about you, what about you? Do we need any geography? That vibration has remained in our eyes! Eyes up from Heaven…, should we be content with just that?

***

Those who have been buried in the past are but a glimpse in an endless cycle of comments, wishes, writings that have remained under the ruins. Someone has also left this note: "Days, weeks, years, are snatched away in the blink of an eye, but some do not see anything in this time... in this world that we do not even appreciate. In this world where you see hatred, greed, pain and overwhelming death. I see hope. I hope to mend relationships lost to time, even when they can never be mended. I hope to see those dearest to me live fulfilled and long lives that exceed mine. I hope that when I take my last breath on Earth, that my death will help another find joy in their days. A life for a life. A simple hope for a new generation to live a better life than we once sought."

And while the tremors had ceased, the reporter's camera in that ruined geography, alarmed by the flight of life, inadvertently fixed in its capture of painful images a rose somehow left among the ruins. A single rose, surrounded in a concrete ruin. And the rose seemed to reach out to the sun to seek its last wish, perhaps, to not be alone at last. Although he was withered, and almost frozen, he prayed and contented himself not to be so….