AGRON ÇUÇI, SHKENCËTARI
Nga Luan Çipi
Kam pasur dikur një shok të ditur,
Ka vite që me atë nuk takohem dot,
E mori vdekja, ashtu krejt papritur
Më kot unë dyshoj, i mbushur në lot.
Shpresoj ta takoj, përballë më fanitet,
Në gjumë dhe zgjuar, i pleksur në vargje,
Po freskoj kujtime, me dhimbjen që rritet,
Ndjej thirrjet e tija, për mirësi e paqe.
E kisha njohur qysh herët, pionier,
Kur luanim teatër dhe këndonim në kor,
Talentin e shokut, se kishin të tjerë,
Zoti i kish falur dhunti e dekor:
I gjatë, i bukur në trup e fytyrë,
I urtë e i sjellshëm, i shkathët, i zgjuar,
Nuk kishte tjetër si ai, aq të mirë,
Me hapa gjigand u mirë arsimua.
Emrin e kishte, si një mbret Ilir,
Dijetari, veterinar i doktoruar,
Me shtatin e lartë e ndriçim në fytyrë,
Biologu vlonjat, shkencëtar i çmuar.
I ruaj kujtimet, sa të kem frymë,
Rinisë, do të doja t’u shfaqja imazhin:
Na ish, Agron Çuçi, një yll në shkëlqim,
Vlerësim e nderim, ndër breza t’i japin!
Vlorë, më 20.09.2016
Comments