Tregim
(Nga cikli i rrëfimeve “Një grua në vetën e parë”)
Ka disa kohë që më pëlqen ajo që shoh përballë në pasqyrë e që jam unë kështu si jam: një flokëbardhë gati e bukur si ëndërr e jo plakë e lodhur zënë në pritë.
E çfarë se kam humbur shumë, të zë kujën ditë e natë për ç’kam pasur e ç’kam humbur? Askënd nuk gjen në këtë botë pa një dhimbje. Jeta kështu qënka, luftë: duhet të pranosh edhe humbjen. Derisa je gjallë ke përherë diçka tjetër për të humbur, që dhëmb shumë.
Më pëlqen apartamenti i vogël e s’kam pse kërkoj kullë xhami për t’u mbyllur aty. Kurrë nuk i kam kuptuar ato gra që përpiqen të bëjnë për vete një burrë për të mos u ndjerë vetëm dhe kurrë nuk i kam kuptuar ata burra, që përpiqen të bëjnë për vete një grua për të mos u ndjerë vetëm. Shtrihem në shtratin tim sa gjatë gjërë, duke e rrotulluar jastëkun në të katër anët, pa u shqetësuar nga gërhitja e gërnja e askujt. Mosha i bën të gjithë nga pak gërnjarë e unë jam mësuar të duroj gërnjën time.
Nuk jam më ajo e djeshmja, nuk bëj dot njëherësh dy gjëra bashkë. Epo mirë, atëhere bëj dy gjysma që bëjnë një! Kam krijuar stereotipe të reja e kur jam në rregull me to, jam mirë edhe me veten. Tani e kuptoj fort mirë kushuririn tim, me të njëjtin status si unë, kur thotë “ Gëzohem dy herë kur më vijnë vajza a djali, nipi a mbesa; gëzohem ditën që vijnë, se bëhem tjetër njeri, më zënë duart, më hapet goja e flas pa pushim, ditët e mia ndryshojnë krejtësisht. Por gëzohem edhe kur ikin, se lodhem, dua të kthehem te ditët e mia njëlloj, te ditët rutinë”
Jeta kurrë nuk del ashtu si e mendon. Si përherë kam bërë diçka për të cilat në gjysmën e rasteve jam penduar e kam vazhduar të bëj të njëjtën gjë se për gjysmën tjetër të rasteve nuk jam penduar.
Jam kjo që jam e më pëlqen kështu si jam: t’a zëmë si ujë, herë akull, herë avull, herë valë. Sidoqoftë përherë h2o në trajta të ndryshme, por jo ujë i ndënjur. Pa erë e pa ngjyrë, për aq sa di, njerëzve për rreth kjo u duket mirë dhe mua më duket mirë. Ujë që rrjedh, askush nuk i djeg gishtat .
Prej kohësh nuk më turbullojnë e as më prishin ditën e fundjavën time gra a burra, që nuk dinë vet se ç’duan.
Tani në shtëpinë time jam mësuar me muret, nuk ndihem e humbur në pyll për t’u fshehur. Kam provuar zërin duke kënduar , gjë që më parë nuk guxoja t’a bëja kur të tjerë më dëgjonin. Jam e lirë të thërras si të dua e të dëgjoj veten, këndoj pa vrarë mendjen se do më thonë “nuk di të këndosh”. I bëj njësh gjërat e mundura e të pa mundura. Kur jam vetëm nuk më duket vetja tepër.
Këtë fillim jave u çova me nge, i ndërrova vendin fshesës me korent, u hodha një sy luleve e mblodha mendjen të dal për kafen e mëngjesit.
Të hënave kafen e pi me Rozin, mike e hershme, ka atelienë e saj të rrobaqepësisë në katin e parë të pallatit. Pi kafen me të a nuk e pi kafen me të, asaj i them të parës “mirëmëngjesi!” sa zbres nga ashensori.
Vetrinat e mëdha të ateliesë janë gjithë manekinë një bojë njeriu me veshje të stiluara prej saj. Gjithë ditën aty gjen klientë, sidomos meshkuj. Rozi është shumë më e re se unë, shumë më e bukur e më e shoqërueshme se unë. Si ajo si unë jemi gra pa burrë në krah, nga ato që ndihen mirë vetëm, me veten.
Rozit meshkujt i interesojnë çfarë kostumi dëshirojnë të veshin e gratë cili fustan do t’i bënte të fluturojnë . Kisha vënë re shumë fytyra meshkujsh që them se zgjidhnin të vinin në këtë atelje thjesht për Rozin e jo për kostumet që ajo stilonte, priste e qepte e i’a kisha thënë këtë.
-Nuk bëjnë as për manekinë, - tha ajo. - Janë si të ngrirë ! Nuk dinë të kërkojnë e nuk dinë të japin. Nuk dinë të të duan!
Kishin ardhur klientët e parë, sigurisht meshkuj. Rozi në këmbë pas tavolinës banak pyeste e përgjigjej e përqëndruar.
-Mirëmëngjes, Rozi!,- thashë unë. - Më mirë po të pres te kafja!
Në anë të tavolinës së saj të madhe të punës , në një kuti kartoni bojë qielli , kishte zgjatur tureçkat një arush prej pellushi. Kutia në të katër anët ishte e veshur me celofan, si me katër ekrane të mëdhenj e arushi dukej si në shtëpinë e vet; atë mëngjez shkëlqente i tëri .
-Mirëmëngjes, zemër!, - tha Rozi.- Për pesë minuta më ke aty. Kam diçka speciale për ty!
Ne të dyja dinim t’a gëzonim njëra tjetrën, thjesht me gjëra të vogla, nga ato që zakonisht nuk vihen re po i ndjen kurt t’i japin, edhe kur i jep, sepse bëhen me zemër e zemra ka kodin e saj, bën tik tak, si ora që mat kohën.
Gjëra “speciale” nuk kishim provuar të jepnim e merrnim ndonjëherë. Epo Rozi kështu e ka, i thashë vetes duke shijuar kafen, ose i fryn nga i çikë gjonat, o i shumëzon me zero fare!
Ajo gjëja speciale për mua ishte arushi prej pellushi që pash mbi tavolinë. Kishin ardhur nga Gjermania ku jetojnë prej disa vitesh dhe djali dhe vajza me familjet e tyre, kishin bërë mendjet bashkë e gjetën t’a gëzojnë me këtë arush prej pellushi.
Është i lezetshëm, i kishin thënë nënës së vet, do të të bëjë shoqëri, ke për të parë!
Rozi ishte tërbuar, ose kishte bërë si e tillë. Epo djalë e vajzë nuk do të më bëhet! Edhe sikur një ditë të marrë prapanicën e tij prej pellushi e të shkojë diku për më mirë , si morët ju prapanicën tuaj, prapë si ju nuk është e vendin tuaj nuk ka për t’a zënë!
E kishin marrë Rozin me të mirë nja dy ditë, i’a kishin plasur arushin mbi tavolinë e kishin shkuar të pushonin në një resort në Gjirin e Lalëzit, ku shkojnë ata që i’a kanë ngenë! Ja kështu!
Rozi nguli këmbë që atë vogëlushin prej pellushi të ma japë mua. Po deshe i vendos edhe një fjongo bojë qielli në qafë, tha, që t’a dish se e ke prej meje! Speciale, apo jo ? Nga fëmijët e mij tek unë e nga unë tek ti, me gjithë fjongo! Të të kujtojë dhe vajzën tënde, kur një ditë , prite, sikur të ka sjellë një elefant prej porcelani, që të bëjë shoqëri me qelqurinat e tua!
Vërtet, as ne vet nuk dimë më se ç’duam, po edhe fëmijë tanë nuk e kanë idenë çfarë na duhet!
Tërë biseda , jo vetëm kësaj radhe , u vërtit rreth telasheve të moshës së tretë, përshtatjes e mos përshtatjes me të, qejfmbetjeve kot së koti nga pamundësitë, mbylljes në vetvete prej vetmisë. Unë i thashë Rozit se kohët e fundit më pëlqen të vë rregull në apartamentin tim të vogël ku , në fakt, nuk ka kush t’i ndryshojë rregullat, ble xhingla koti e u ndryshoj disa herë vendin ku i lë, flas me lulet, duke i thirrur me përkëdheli me emrin e tyre. I thashë se më parë as më kishte shkuar në mend se do të vinte një ditë që do të më pëlqente të bëja këtë.
Diçka e ngjashme ndodhte dhe me të , veshjet e bukura që stilonte sikur i pasuronin shpirtin, i jepnin diçka që i kishte munguar më parë, ose që nuk e dinte se e kishte pasur, sikur këtë që kishte brenda vetes ua vishte të tjerëve jo për t’u dukur më të mirë por për t’i bërë më të mirë.
Në ndarje, ajo e rrotulloi kutinë e kaltër disa herë dhe unë e pashë arushin prej pellushi si nga katër kamera, më dukej se kishte qënë për herë aty e sikur më vinte rrotull.
Ka për të të ndryshuar jetën, - tha Rozi duke më përqafuar. – Që sot, ke për të parë!
Sa dola prej sallonit të Rozit kutinë bojëqielli prej kartoni e hodha në kosh, e ngjesha pas vetes mikun e ri prej pellushi dhe ndjeva tureçkën e tij trëndafili`në qafë . Dukej sikur dihaste me zor. Zemër e vogël, thashë me vete, t’a mora frymën!
E pashë të udhës të mos kthehem si çdo herë tjetër në shtëpi, duhej bërë diçka më tepër, tanimë ishim dy. Desha të ngjitem në krah të godinës qendrore të Universitetit, në Parkun e Madh, aty ku miku i madh i shpendëve , profesor Ilia bisedon me zogjtë e i ushqen ata. Duket që nuk e ka hobi, është pasion i madh i një njeriu me mend, që përherë ka ditur ç’të bëjë në jetë.
Sikur të kisha një mbesë me vete edhe shkonte, po një flokëbardhë si unë me arush pellushi në krahë në kodrat e liqenit do dukej një mendjerrjedhje e vërtetë, kështu që e mora veten për dore, u rrutullova te Parku Rinia e u ktheva në shtëpi.
-Tani mami jot do të të gjejë një vend ku do të rrish, zëmla ime!- i thashë mikut tim të ri prej pellushi. Rozi kishte ditur vërtet të më gëzonte. Kur je në këtë moshë fillon e bën e nuk do të të shohë kush se bën ato që të kanë pëlqyer t’i bësh fëmijë, që ua ke mësuar t’i bëjnë të vegjëlit e tu: të shohësh një vogëlushe të luajë me arushin prej pellushi e quan fëmijë të lumtur e me fat, po një zonjë të hijshme flokëbardhë, që i bën vend kukullës prej pellushi te komoja afër kokës së krevatit , si do të quhej?
Kish ardhur ora kur zakonisht komunikoja në Skype me vajzën e as mbaj mend si kisha formuar numurin , kur doli portreti i sa në ekranin e celularit.
-Mua më the “zemla ime”, mam?- tha vajza nga ekrani i celularit. – Ke vite që nuk më thërret më kështu!
- Ashtu të thashë , vërtet? A , kam një mik të ri , po të njoh me të!, - thashë më në fund, vërtet e gëzuar.
Ime bijë më pa me seriozitet.
-Një muaj më parë ishe këtu, mam, nuk më ke folur kurrë për të! Pyete një herë a do të njihet ai me mua?
Unë ktheva kamerën nga komoja te koka e krevatit, ku shndriste miku im i ri prej pellushi me tureçkat e tij trëndafili'. Fliste vetë, nuk kisha ç’të shtoja më.
Vajza ime Dea u bë tjetër, u trishtua, pastaj filloi të qajë me dënesë. Lotët e saj veshën ekranin e celularit. Nuk e kisha parë kurrë në atë gjëndje , aq të shqetësuar.
-Po vij të të shoh! - tha ajo. - Nuk e dija se ndihesh kaq vetëm, mam !
留言