Vitet -si stivë drush ngarkuar shpinës rëndojnë fort.
Në cipën e trurit ku si me dorë gjashtëvjeçari mbi letër, u shkruan hollësitë, vijat e përdredhura të një jete, të brishtat vija që nuk përsëriten më,
gërryerjet
shkojnë dhe më sipër me rrëmujë, si fëmijët e dalë nga shkolla
tallin, fshijnë...
Mos i provofshi kurrë.
Era e dallgët gjurmët e rërën ia gërryejnë bregdetit,
murlani si brisku mbi faqe qeth drurët, mbush me zhavor gjurma guri të rrafshinës së malit,
shkrihen dhe dunat nga fryma zjarr e Saharës,
Vishen me llak krisjet e holla, gërvishtjet mizore, tej, mbrapa pasqyrës, tej fytyrës së njomë të një jete,
Vrragat e thepisura, qafat në shpate mali zhubrosen, qullen si rrudhat në fytyrën e qoses,
Plumbosen në sy, murohen, hijet, terret në faqen e pellgut në mug,
Thua nuk mbetet asgjë
...e prapë, dhe tani nën magmën ngrirë,
kujtesa si toka nën shi është e epur dhe
e rrëshqitshme.
25. 09. 2020
Kommentarer