Rasim Ahmati së shpejti me „Pa asnjë kusht“

Së shpejti del nga botimi libri me poezi i poetit dhe fjalëurtit të mençur nga Hasi, Rasim Ahmati. Libri ka mbi njëqind poezi të dala nga urtia dhe mençuria e tij në vite, nën një titull mjaft domethënës „Pa asnjë kusht“. „Pa asnjë kusht“ është ndoshta vëllimi i tij i parë me poezi, por në jetërrjedhën e tij, Rasim Ahmati, ka një mal mendimesh dhe ndjesish që lidhen me Atdheun, vendlindjen e tij të dashur dhe me jetën në emigrim në Londër.

„Pa asnjë kusht“ është një komunikim i ndjeshëm, që shpreh dashurinë, ndjesinë dhe kritikën e thukët të sinqertë e të ndjeshme, vërtetë pa kushte të dalë nga shpirti i tij bujar dhe i sinqertë.

Atje tek ne

Për ty Shqipëri

Me ty Shqipëri

Për ty Shqipëri me lotë në sy

Me ty Shqipëri vetëm lajme për zi.

Ti Shqipëri që më linde dhe më rrite

Për ty Shqipëri gjallë më mbajti shpresa

Zi e ma zi keq e më keq këto shtatë vite

Seç po më luan mendja, po më lë kujtesa.

Çdo ditë, çdo orë, çdo moment

Çdo rrugë, çdo lagje, çdo fshat, çdo qytet

Vidhet, grabitet, arma shkrepet dhe tritoli pëlcet

Të droguar, të dehur, të etur për pushtet

Çdo ditë dhunohen vriten humbin dhjetëra jetë.

Një popull, si një tufë që dhunohet varfërohet dhe vritet

Një popull, si një tufë, a si një kope me mushkë

Që zvogëlohet në numër nuk pjell e nuk rritet.

Një tokë me fusha me male, me kodra

Atje ku luftojnë bandat dhe zaptojnë pronat

Atje ku tregëtohet e mbillet droga

Atje ku drejtojnë me pushtet banditat dhe horrat.

Atje ne Shqipëri ku rrugët kthehen në fushëbeteja

Atje ku grabitësit dhe rrugaçët të dehur nga rakia

Me makina luksoze shpërthejnë si rrufeja

Çdo orë e minutë humbje jetësh të tjera.

Atje ku intelekti, aftësia, shkolla nuk vlerësohet

Atje ku i ligu, grabitësi, vishen me pushtet

Fryhen dhe trimërohen

Atje ku rinia merr rrugat e botës dhe largohet

Aty ku të mirët vetëm trishtohen.

Atje ku dhe Zoti me atë popull acarohet

Atje ku përmbytet ndizet digjet rrafshohet

Atje ku Njeriu edhe vetë Zotit s'i bindet

Atje ku toka lëkundet, shembet e dridhet

Atje ku të varfërit të pa strehë struken dhe mblidhen

Atje ku donatorët, bamiresit dhurojnë

Dhe donacionet vidhen…

Atje ku më hallexhinjtë t’pa ushqyer, t’pa strehët, e t’pa shpitë

Bëhet fushatë estrade e komedi

Unë ju shoh ju me plot emocione

Lotova qava bërtita dhe shava pa kufizim

Mendimet e mia plotë imagjinata të asaj kohe

Sepse në iluzionet e mia, ju ishit i vetmi shpëtim.

Atëherë ju mbeshteta pa asnjë kusht

Sepse nga çdo e drejtë ishim të privuar

Nuk u zhgenjëva pse imagjinata ime s’u permbush

Sepse ti na i këpute vargojtë, na i ndeze zemrat prush.

Që të mbështeta dhe të mbeshtes nuk ishte qëllimi im

nuk kërkova asgjë në personin tim

Vazhdoj të të mbështes pa hezitim

Të adhurorova dhe të adhuroj dhe pse jam larg në mërgim

Tek ti shoh shpresë, ti më jep frymëzim

Madhështia juaj ma heq frikën dhe më bën trim

Tek ty shoh besën tek ty shoh trimërinë

Edhe pse jeta është plot zhgënjim

Sa herë të shoh në ekran më jep një motivim.

Isha me ty qysh në fillim

Veç në distancë pa komunikim

Tashti që jam shumë larg, më larg të jam larguar

Të vlerësoj më shumë, sa që kisha menduar

Në t’vërtetë fatkeqësi që ngelesh i pa zëvendësuar.

Nuk më besohej kurrë s’e kisha menduar

Se do të ecte ora mbrapsht, aty ku patëm filluar

Në atë fushë beteje veç ti për t’na drejtuar

Me ato egërsira tashti ma te pushtetshëm milardierë të korruptuar

Mos harro unë fal, ti je i imi,

Je Atdheu, je shpresa, je zgjimi,

Je kudo thesari që të mbart nga fëmijëria,

I paharruar deri në vdekje Atdheu im, Shqipëria.

Londër 05-10-2021