Dera prej duralumini, ku gjysma e sipërme ishte e xhamtë, por e lyer me bojë të bardhë, ashtu si në të gjithë spitalet e botës, u hap pa zhurmë dhe aty në çast u shfaq infermierja, një grua rreth të dyzetave, me fytyrë ku i dallohej lehtë lodhja, veshur me përparëse të bardhë, të pastër e të hekurosur. Në çastin që ajo i drejtoi sytë nga ne klientët që prisnim aty, ulur nëpër kolltuqe të rehatshëm plastikë, fytyra e saj befas u çel menjëherë dhe syqeshur tha:
-Të vijnë numrat 7, 8, 9!
Zëri i saj çuditërisht më erdhi ndër veshë i butë, sikur i përshtatej ashtu butësisë që krijonte gjithë ai mjedis aty rreth nesh. Dhe unë i drejtova s’di se kujt, a vetes, një pyetje: a thua, kështu u buzëqeshte vallë ajo grua të gjithë klientëve, që futeshin aty tek dhoma e vizitave?
Doktori, një burrë i shkurtër, thatanik, gati në moshë të pensionit, na përshëndeti me mirësjellje, por, gjithsesi, shabllon, me tundje të lehtë të kokës, duke e shoqëruar këtë gjë me një buzëqeshje, që ishte gati e njëllojtë me atë që na dhuroi infermierja tek dera. Buzëqeshje profesionale, mendova ashtu kot, ashtu siç kanë b uzëqeshjen e tyre politikanët, apo shitësit. Por kjo buzëqeshje e doktorit dhe ajo e infermieres kishin diçka të ngjashme edhe me butësinë që ndihej e shihej kudo aty.
Në fakt, ne hymë në studion e vizitave katër vetë njëherësh, por njëri, që ish në moshë të vjetër, i veshur thjeshtë e fytyrëvrarë, shoqëronte bashkëshorten e tij plakë, e cila herë pas here rënkonte rëndë nga një shqetësim i brendshëm, aq sa ta këpuste shpirtin.
Qetësi e thellë në studio. Aty kishte vetëm një tavolinë pune, me plot dosje e fletë, kishte një kompjuter, një krevat portativ për të sëmurin që vizitohej nga mjeku, kurse në të katër faqet e mureve, veç ngjyrë e bardhë, e bardhë, sikur të ishin bojatisur një ditë më parë. Doktori, me flokët e rënë në pjesën e sipërme të kokës, mbi ballë dhe që dukej se po kërrusej nga pak, nga mosha a nga reumatizma, ishte njeri tepër i kursyer në fjalë. Të krijohej përshtyëpa kështu sikur ai përtonte të fliste dhe me këtë tip duhej të ishte e vështirë të merreshe vesh.
Por jo. Në fillim ai me shumë mirësjellje ftoi plakën e sëmurë që rënkonte, të ulej në krevatin portativ dhe nisi ta vizitonte me kujdes; i bënte pyetje herë pas here, pastaj prap e kontrollonte gjatë nëpër trup, sidomos në shpinë, me ato pëllëmbët e tij të vogla, por me gishta të gjatë e delikatë, si për piano.
Pas disa minutash, që mua m’u dukën tepër të gjata, doktori e vështroi plakën gjatë nëpër fytyrë. Sytë e tij shprehnin trishtim. Ai rrudhi ballin thellë, tundi kokën mendueshëm djathtas e majtas, pastaj shikoi nga i shoqi i saj me keqardhje. Mes tyre u zhvillua një dialog rutinë: doktori po i thoshte plakës e plakut po ato fjalë që ua kishte thënë edhe në vizitën para disa javësh:
-Jua thashë edhe në vizitën e kaluar, zonjë. Ti ke nevojë sa më shpejt për një ndërhyrje kirurgjikale në mushkëri! Patjetër duhet një ndërhyrje.
Plaka diç mërmëriti:
-Ah, mor doktor... - dhe rrudhi buzët në mënyrë mohuese.
Doktori, me fytyrën ku i shprehej qartë lodhja, por edhe keqardhja, tha prap, që asaj i duhej një ndërhyrje sa më e shpejtë nga kirurgët, sepse sëmundja mund t’i rrezikonte jetën, kurse plaku aty pranë i tha me zë të dridhur:
-E di, na e ke thënë, doktor...por...ku t’i... gjejmë gjithë ato lekë, aman..!- e bashkë me fjalët e tij, m’u duk sikur u u drodh ashpër i gjithë ajri në atë dhomë, sikur lëvizën me kërcëllimë të lehtë edhe instrumentet e tij aty mbi tavolinën e punës. Infermierja mezi po i mbante lotët.
-Nuk keni ndonjë djalë a vajzë që punon në Itali a Greqi?..- iu drejtua doktori plakut, por në çast u pendua nga pyetja që kishte bërë, sepse përgjigjen tjetri e kishte të shkruar në lotët e tij.
-E kemi...e kemi...por...- belbëzoi plaku, me buzët që i dridheshin.
Pas atyre fjalëve, doktori ngriti supet, me sytë herë nga plaka e herë nga plaku. Ky i fundit, i bërë pleh në fytyrë, papritur ktheu kokën mënjanë dhe pashë që befas iu drodhën supet. Një dridhje e fortë, si ato që shkaktojnë tërmetet e më pas sjellin shembjet e frikshme; edhe në krahërorin, ashtu edhe në shpirtin e atij plaku të gjorë po ndodhte një shembje. Ai po qante.
Pastaj ndodhi diçka jo shumë e besueshme, madje aspak e besueshme, e pazakontë: doktori tundi kokën mendueshëm, pastaj na ktheu shpinën me takt, por unë e pashë mirë kur ai u përkul e hapi çantën e tij të madhe në cep të tavolinës, kalli duart aty brenda, diçka mori prej andej dhe i futi në dy qeska letre. Me ato qeska nëpër duar, ai iu afrua plakut të përlotur, duke i thënë me zë fare të ulët, që në njërën qese kishte paratë që do t’i duheshin për operimin e plakës, kurse në qesen tjetër ishin ca para të tjera, që do t’i përdornin për të blerë ilaçe, por edhe ushqime për plakën e për vete.
Në ato çaste tepër prekëse m’u kujtua çuditërisht betimi i famshëm i mjekut të lashtësisë greke, “Babait të mjekësisë”, Hipokratit, rreth 2400 vjet më parë..“...Premtoj solemnisht se jetën time do ta vë në shërbim të njerëzimit…Profesionin tim do ta ushtroj me ndërgjegje e me dinjitet... Shëndeti i pacientit do të jetë brenga ime më e madhe... Në ushtrimin e profesionit ndaj të sëmurit, tek unë nuk do të ndikojnë përkatësia e besimit, e kombësisë, e racës, e politikës apo përkatësia klasore..”
Doktori që kishim përballë m’u bë sikur nuk ishte thjesht një mjek, me mish e kocka si të gjithë njerëzit. Sikur konturet e trupit të tij rrëzëllinin nga një ndriçim i magjishëm dhe befas gjykova që ai mjek duhej të ishte një njeri i shenjtë, të cilin enkas e kishte dërguar perëndia për të ndihmuar ata dy pleq të mjerë.
Kur kisha dalë jashtë asaj dhome e po merrja frymë thellë me gjithë mushkëritë, më dukej sikur brenda meje kishte hyrë një ajër tjetër, tepër i pastër, i freskët, gjithë jetë, tamam si fllad pranvere, që më bënte ta ndieja veten të lehtë në ecje. Sikur në atë studio, si me magji, kisha zbrazur të gjitha ndjesitë negative, sikur isha lehtësuar nga e gjithë barra e rëndë e inateve, zemërimeve, mllefeve e gjithçkaje të ligë. Dhe nuk po arrija dot të kuptoja: ajo që kishte ndodhur e po ndodhte brenda qenies time ishte diçka reale, apo një magji. Mos ishte një ëndërr e çmendur, nga ato që më shfaqen shpesh nëpër gjumë, apo?...
Kaq ishte. Duke ecur rrugës, si një somnambul, po më vinin ndër mend copëza fjalish nga betimi i çmuar i Hipokratit të famshëm: “..Premtoj solemnisht..Shëndeti i pacientit ..brenga ime më e madhe..ta ushtroj me ndërgjegje e me dinjitet..” Dhe aty për aty, i bëra pyetjen e vështirë vetes: “ A gjendet vërtet vallë sot ndonjë mjek në botë, jo thjesht në Shqipërinë tonë, por në gjithë botën, që t’i përmbahet sadopak betimit të Hipokratit ?”
Ndoshta nuk i ka shkuar ne mendje ndonje shkrimtari te shkruante nje tregim te tille! Nje skene e gjalle ashtu si vete buzeqeshja e i nfermieres dhe mjekut, buzeqeshje qe ne shikom te pare te shkon mendja per ate fenomenin "Korrupsion" por mjeshterisht Ramazan husji eshte mjeshter i befasise. Urime me gjithe zemer!