PËRJETËSIA

(Jean Nicolas Arthur Rimbaud 1854 – 1891)

Jean Nicolas Arthur Rimbaud (Charleville,20 tetor 1854 – Marsiglia, 10 novembre1891) ka qenë një poet francez.

PËRJETËSIA

U gjend!

Çfarë ? përjetësia.

Është deti i shkrirë

Në diell.

Shpirti im i përjetshëm,

Shikon fytyrën tënde sepse

Nata është vetëm

Dhe dita është në flakë.

Pra, çlirohesh

Me votim të njerëzve,

Nga shpërthimet e përbashkëta!

Ti fluturon sipas ...

Kurrë shpresa.

S’ka rritje.

Shkencë dhe durim,

E sigurt është tortura.

Jo më nesër,

Anëtarë të pashpresë,

Afshi yt

Është detyra.

U gjend!

Çfarë? përjetësia.

Është deti i shkrir

Në diell.

FYTYRA JOTE

fytyra jote...

në hije...

bëhet diell ...

që zhytet në mua

... fytyra jote ...

sjell pranverë

...sjell shporta me fruta të mira ...

...për t’u ngrënë

sjell dhe... buzëqeshje fëmijësh

...fytyra jote...

...është një kalë i bardhë në plazh ..

një qiell i bruztë...

fytyra jote...

..është deri atje ku zgjaten gishtat e mi...

deri ku lind një ledhatim,

...një puthje e lehtë

si flokë bore ..

fytyra jote...

është e bukur për t’u parë,

shprehje që nuk di t’i them,

fytyra jote. ..

është buzëqeshje ngjitëse ..

mbi buzën e dizenjuar nga një Zot...

... që e dinte

se sa do të doja unë ty.

URIA

Nëse kam uri, është vetëm

uri toke dhe gurësh.

Unë ushqehem përherë me ajër,

me shkëmb, hekur, qymyr.

Uri të mia, vallëzoni. Kullosni, uri,

në lëndinën e tingujve.

Thithni helmin gazmor

të bukurive mëngjesore.

Hani gurë të cifluar

gurët e lashtë të kishave;

zaje të përmbytjeve të lashta,

bukë të shpërndara në luginat gri.

Ujku ulurinte midis gjetheve

duke pështyrë puplat e bukura

të ushqimit të tij prej shpendësh:

si ai dhe unë konsumoj.

Sallata, fruta

presin vetëm të këputen;

por merimanga e ferrës

nuk ha veçse viollca.

Ah! të fle, të vloj

mbi altarët e Salomonit.

Supa derdhet mbi ndryshk,

dhe pëziehet me qitrën.

Përktheu: #Faslli #Haliti