E kisha borxh këtë libër. Së pari vetëvetes. Kushtuar vendlindjes, atdheut tim të vogël. Xhanëm, nga gjithë atdhetë që kam pasur në jetë, ai është i vërteti. Streha që më lindi dhe më pret për përjetësinë. Më e pakta, t’i kushtoja një libër. Dhe e bëra, tani së fundi. Doja ta botoja këtë vjeshtë, por problemet me shëndetin nuk më lanë. Më mirë, i dhashë edhe një “furçë”, e bojatisa me gëlqere të bardhë fshati - gjithë mall dhe dashuri prej biri. Dhe e pagëzova: “Parajsa e vogël”. Të gjithë e meritojnë një Parajsë...
Prej tij, zgjodha:
NJE GRUSHT POEZISH,
PER NJE RRYP TOKE
--------------------------------
NJEREZ DHE ZOGJ
Më tepër gurë,
se dhe.
Pak njerëz dhe
shumë zogj.
Etja flakë. Puse
pa çikrikë...
Këngë gërnetash
plot. Shtegtonte
Drinua plak,
gjer në Amerikë.
HISTORI E VJETER
- Ku shkojmë kështu, Atdhe, o xhan!
- Ah, histori e vjetër!
Unë shkoj gjithmonë nga njera anë.
Dhe ju... nga ana tjetër.
POROSIA
Ne ju duruam,
kur ju na mbyllët në stane
me gjerdhe të hekurt,
brenda një fushe të shkretë,
me një lumë shterp.
Ne ju duruam,
kur ju na ruanit
me qenër të zgjebosur,
na numëronit çdo natë,
cep më cep.
Ne ju duruam,
nuk menduam kurrë,
t’ju mbyllnim në stane.
Ju na ngujuat,
si bagëti e huaj...
Ne ju duruam.
Krishti, zoti ynë,
na kish thënë:
“Dashuroni,
çobanqentë tuaj!”
NERAIDA E LUMIT
- Përse je tronditur kështu, shpirti im? Materie je?!
Pikon gjak...
- M’u shfaq në ëndërr dashuria e hershme. Harruar
s’ish,
pickonte pak.
- U trondite kaq? Me sa di, nuk shikon më efialte
në gjumë...
- Qe Neraida e Lumit - i dhashë një premtim
buzë lumit Drino,
plot ngjyra dhe shkumë.
- E pastaj?! Të shqetëson ky borxh?! Ti bën gjumë
si qëngj a si flutur...
- Dikur i kam thënë: do të bëhem poet!
Do të të nis me zogjtë,
vjershën më të bukur.
DIELLI IM
Ngaqë e qëlluan me tërbim,
gjithfarë kaçakësh,
dielli im
u transformua
- pak nga pak -
nga vijë e drejtë,
në rrumbullak.
Nuk u mjaftoi,
tentojnë me zor,
nga rrumbullak,
ta bëjnë katror.
LEGJENDA E IKJES
Kur u shkulëm me soj e sorollop,
të kapërcenim urën e vogël prej guri
në fund të fushës së madhe,
për të kaluar në bregun përballë,
ndjenim një frikë
që na hante të gjallë.
Druanim
se ata matanë na kishin harruar
dhe malli ynë kthehej pas,
me rrjedhën e lumit.
Nuk llogaritëm mirë:
ne ishim atje,
aq kohë sa zgjati,
letargjia e tepruar e gjumit.
ETIMOLOGJI
Një rryp tokë,
mbushur gjak dhe eshtra.
Parajsë apo Skëterrë mbi dhe?
Nuk e di. Tradhtarët dhe viktimat,
e quajnë njësoj:
Atdhe.
PAQJA E FQINJVE
Dëshironi paqe?! Po mirë, atëhere,
le të ndrojmë avaz:
t’a shkelmojmë - ne edhe ju -
të kaluarën,
të qeshim, më në fund,
bashkërisht,
gjithë gaz...
Të parët ne do të zbresim nga kuajt,
për t’i lënë të lirë,
të rendin lëndinave pa kapistale...
Por ju,
nuk shikojmë t’i lini hekurat nga duart
dhe kuajt...
i fshehët shpellave - tinëzisht -
në male.
Nëse doni paqe
me hekurat në duar dhe gati të hidheni
mbi kuaj,
zoti e dëgjoftë dëshirën tuaj!
LONDER,
MUZEU I STATUJAVE
Këto statuja nuk janë tuajat!
Krenoheni kot me pasurinë e huaj!
Nëpër damarët e gurtë,
rrjedh gjak dhe diell bashkë.
Ju keni diell një herë në muaj!
PERROI I DASHURUAR
Nuk më kishte rastisur fëmijë,
të shikoja nga afër detin.
Kisha parë vetëm përroin që zbriste nga mali,
duke mërmërrtur fjalë të pakuptueshme,
si era.
I ndiqja zbritjen pas shtëpisë sime prej guri,
tek mbartëte kërcunj
dhe gjithë ato gjëra...
Pyesja ku shkonte, pse ngutej, por askush
s’më tregonte. Më linin gjithmonë,
me qejfmbetje.
Dikush më tha:
“Bën kaq rrugë dhe ngutet kaq shumë,
ngaqë e di që fusha e Dropullit,
ka etje..”
GURE
Këtu,
më shumë flasin statujat që nxirren
nga dheu,
se sa njerëzit para se të futen
në dhe.
Duhet të jesh gur i këtij dheu,
të flasësh për ne.
MOS ME PRIT ME,
PENELOPE
Nuk mund të vij më në ëndrrat e tua, Penelopë.
Nuk është e drejtë...
Këtu edhe detet ndërrojnë dëshira njëqind herë në mot
dhe brigjet, kur u largohesh, sfumohen krejt.
Këtu edhe ti, legjenda e pritjes dhe e durimit pa cak,
njëqind qylyma qëndise, por nuk e the...
Dike pritur një erë që do të zbriste nga retë,
por që ishte mallkuar të mos zinte dhe.
Këtu edhe unë, i mërguari më tragjik i botës,
lundërtari që s’mundi të zinte në jetën e tij një breg,
gjeta Atdhe në një bord të huaj...
Ç’mund të bëja,
kur miqtë e mi pranuan të shndërrohen në drerë
dhe anijet i ktheu Circja në kuaj?
Si do të vija? Udhën time e zunë sirenat magjistare,
le më Kalipsotë...
Nuk mund të kthehesha më kurrë, Penelopë, pranë teje,
s’mund të zija ishull, kur më jepej një botë...
Dhe shpika më në fund atë mitin e madh, të gënjeshtërt,
me “Happy end”...
Mos më prit më tek ëndrrat e tua, Penelopë! Asnjë ëndërr,
s’mund ta lidhë Odisenë në një vend!
ATDHEU I ZOGJVE
Të mos më lije, Imzot,
të ndiqja me sy zogjtë,
tek e para fillore në Jergucat.
Të më tregoje një kishë,
një rrugicë me gurë, një çezëm,
një shtëpi me prag,
një oborr me mur rrethues të lartë
dhe të më thoshe:“Dashuroje!
Ky është Atdheu!”
Por më le të ndiqja, me sytë e mendjes,
jashtë dritares së klasës zogjtë.
Dhe
m’u bë Atdhe gjithë dheu.
DHENDRRI I FSHATIT
Ti nuk bëre rrugën e zakonshme: nga kisha e fshatit
në varreza, por dole nga varri
dhe u ngule si lis para kishës,
në shesh.
Nuk pate kohë të hiqje nga trupi ndonjë nga plumbat,
fshati kishte dasëm dhe ashtu siç ishe,
të desh.
Të huajt që kalonin aty pari, kundërshtonin:
“Ç’dhëndër është ky! Nuk pati kohë të zbrazte
nga dheu i varrit,
asnjë xhep!”
Askujt s’i prishte punë ç’thoshin për dhëndrrin e tyre
të tjerët. Çdo fshat,
kostumet e veta qep.
PARAJSA IME E VOGEL
- Më thuaj: ekziston Parajsa?
I ke rënë Botës rreth e rrotull...
- Më thuaj dhe ti:
Ke qenë në Dropull?
--------------------------------------
Korinth - Athinë, 2023
Comments