Poezia që recitoi në ceremoninë e përurimit
të Presidentit të Amerikës Joe Biden.
Kur zbardh dita ne pyesim vet me vete
ku ta gjejmë dritën në errësirën që nuk po mbaron?
Dhimbja që mbartim
sa një det që duhet kapërcyer.
Kemi përballur oreksin e kafshës
kemi mësuar se qetësia nuk është ngahera paqe,
rregullat dhe idetë ashtu siç janë
nuk janë gjithnjë të drejta.
Megjithatë, para se ta dinim
i yni është agimi.
Disi ne e bëmë.
E kemi përballur disi dhe kemi dëshmuar
se një komb nuk është thyer,
por thjesht është i papërfunduar.
Ne jemi pasardhësit e një vendi
ku një vajzë lëkurëzezë
prejardhur prej skllevërish dhe rritur
vetëm nga nëna
mund të ëndërrojë të bëhet presidente
dhe e gjen veten tek i thotë gjërat një për një.
E megjithatë jemi larg nga thjeshtësia
e ardhme shkëlqimtare.
Por kjo nuk do të thotë se po përpiqemi
të formojmë një bashkim që është i përsosur.
Ne po përpiqemi të formojmë një bashkim me qëllim,
ne do të formojmë një vend kushtuar
të gjitha kulturave, ngjyrave, karaktereve
dhe kushteve të njeriut.
Dhe kështu hedhim vështrimet
jo tek ato që qëndrojnë midis nesh
por tek ato që qëndrojnë para nesh.
Ne i mbyllim ndasitë sepse
dimë të vemë të parën të ardhmen tonë,
ne duhet së pari të lëmë mënjanë dallimet.
Ulim duart poshtë dhe takojmë krahët
me njëri tjetrin.
Nuk duam t’i bëjmë keq askujt
kërkojmë harmoni për të gjithë.
Lëreni rruzullin e tokës ta thotë
këtë që është e vërtetë,
se ndonëse u brengosëm ne ia dolëm,
madje u lënduam, por shpresuam
se ndonëse u lodhëm, u përpoqëm,
se ne jemi përgjithmonë të lidhur
së bashku, fitimtarë.
Jo sepse kurrë më nuk do ta njohim humbjen,
por se kurrë nuk do mbjellim përçarje.
Shkrimet e Shenjta na thonë të këqyrim
që gjithkush të ulet nën pjergullën e tij
dhe nën drurin e fikut të tij
dhe askush nuk do t’i frikësojë.
Në se ne do të jetojmë kohën tonë
atëherë ngadhnjimi nuk do të mbahet në një fije.
Por në të gjitha urat që kemi ndërtuar
ky është premtim për t’u gëzuar.
Ne do e ngjitim kodrën
vetëm po të guxojmë.
Sepse të jesh amerikan është
më shumë se një krenari që trashëgojmë,
është e kaluara në të cilën çapitemi
dhe se si e rregullojmë.
Kemi parë një forcë që donte
ta thërmonte kombin tonë
më saktë ta përçante.
Të mundnin të shkatërronin kombin tonë
do të thotë të vononin demokracinë.
Dhe kjo përçapje për pak u arrit.
Po ndërsa demokracia mund
të shtyhet herëpashere
ajo kurrë nuk mund të dështojë përngaherë.
Ne besojmë në këtë të vërtetë, në këtë fe.
Përderisa i mbajmë sytë tek e ardhmja,
historia i mban sytë mbi ne.
Kjo është epoka e shpërblesës së drejtë
ne u trembëm në fillimin e saj.
Nuk qemë të përgatitur për të qenë
pasuesit e saj
të një ore kaq të tmerrshme,
por brenda saj ne gjetëm forcën
të krijonim një fillim të ri.
T’i jepnim shpresë dhe gëzim vetvetes.
Kështu ndërsa një herë pyetëm se si mundëm
ta mposhtnim fatkeqësinë?
Tani pohojmë:
si do të mundtte gjëma të na mposhtte?
E nuk do marshojmë pas atje ku ishim,
por do të ecim përpara që të jemi.
Një vend që është lënduar, por jo i tëri
mirëdashës dhe guximtar
i rreptë dhe i lirë.
Ne nuk do të kthehemi prapa
apo të ndalemi nga kërcënimi
Sepse e dimë ndërveprimin
dhe plogëtinë tonë
që do të jetë trashëgimia e brezit tjetër.
Gabimet tona u bënë barrë për ta
por një gjë është e sigurt
Në se bashkojmë faljen me forcën
dhe fuqinë me të drejtën
Atëherë trashëgimia jonë bëhet dashuria.
A mund të ndryshojmë të drejtën e lindjes së fëmijëve?
Pra, le të lëmë pas një vend më të mirë se sa
ai që na ishte lënë neve.
Çdo frymëmarrje nga gjoksi im i bronztë jehon:
Ne do ta ngremë këtë botë të plagosur
në një vend të mrekullueshëm.
Ne do të ngrihemi nga kodrat
kraharta të perëndimit
dhe do të ngrihemi nga veri-lindja
rrahur prej erërave
ku stërgjyshërit tanë bënë revolucionin.
Ne do të ngrihemi nga qytetet buzë liqenit
të shteteve të perëndimit të mesëm.
Ne do të ngrihemi nga jugu i pjekur nën diell.
Ne do të rindërtojmë, do t’i shtrohemi punës
Dhe do ta përmirësojmë.
Dhe çdo cep të njohur të kombit tonë,
çdo qoshe të quajtur vendi ynë,
populli ynë i ndryshëm dhe i bukur
do të ripërtërihet e zbukurohet.
Kur të vijë dita, ne do të dalim nga hija
të përflakur dhe të patrembur,
një agim i ri po vjen se i dhamë krahë.
Sepse gjithnjë ka dritë vetëm në se
kemi guxim ta shohim.
Vetëm në se jeni aq trima
për të qenë drita.
Në shqip nga: Meri Lalaj
Aanda Groman ka lindur më 07.03.1998, është
Aktiviste për çështjet e shtypjes, feminizmit, racës etj.
Ajo është personi i parë i shpallur: Laureat Kombëtar
i Poetit Rinor..Ka botuar librin : “Kodra që ngjitim”
Comments