Po, me të ujtën xhanëm, ç'patën!?

Po, me të ujtën xhanëm, ç'patën!?

Nga Fatmir Terziu

Mendimet ndonjëherë janë të ujta. Janë si e ujta. E pakuptueshëm e ujta, me arsye dhe me pa arsye, ia heq dhe ia nxjerr sojin bojës, imiton gjithnjë për të inskenuar Luftën e Trojës. Jo atë të vërtetën, atë mitiken, por atë që ne si fëmijë shpeshherë e kemi krijuar me govatat tona, imituese të detrave, ku kemi luajtur dhe grindur për hapësirën tonë të ujtë. Kur jemi zënë deh... për helenën e Trojës, për atë ujësirë që e kemi pasur në govatat tona. E ajo lojë „shtypëse“ dhe „derdhëse“ ka mbetur një risi loje me govata të tjera… Dhe tejshkohet mendimi. Tejçohet. Uau! Sa interesante, sa shtypëse! Mrekullisht shtypëse! Në atë shtypje jemi të gjithë.

Ne të gjithë duhet të jemi kaq madhështorë në të shtypur. Të shtypur nga njeriu, që zbuloi timonin duke medituar O(mikronin). Çfarë erdhi më parë? Rrota apo omega, apo ishte dielli? Nëse Prometeu do të rrëzonte zjarrin... duke i mësuar njeriut, se gërvishtja e strallit kundër strallit, mund të ndriçonte shpellën dhe t'i jepte njeriut një mitër të dytë me zjarr helmues..., përpara se pyjet të shndërroheshin në hi..., përpara se Pompei të kthente negativen e një kamxhiku të historisë, a do të ishte dhe si do të ishte e ujta?!

E ujta dhemb. E ujta dhembëson të ujtën time. Nuk është një nga perceptimet e mia. As që është, një nga pendimet e mia. Nuk di si ta quaj vendin e të ujtës brenda meje, ndaj e quaj ngrehinë e ëndrrave të barbit. Edhe pse nuk duhet që të ketë një emër të vërtetë. Po kaloj shumë kohë duke trazuar emra, e të gjithë nga brenda. Më rritet një enigmë trishti. Është e bukur?

Nuk e di. Mundohem ta rikrijoj. Mundohem. E rikrijoj. E mundohem… Mundohem, por nuk e vlerësoj. Nuk e vlerësoj se më trazon perceptimet. Në rininë time kam kaluar shumë kohë duke lexuar fshehurazi „E bija e Montezumës“. E ajo nuk ndodh të jetë fshirë tek unë. E rilexoj ndonjëherë të vë barbin në gjumë, aty në shtëpinë e saj, brenda të lëngëtës, të ujtës që më rrjedh kur duhet të ndodhë. E shkund.

Ankohen për mungesën e fundeve të bikinit. Ankohen për dhimbje të fytit. Shtëpia gotike e ëndrrave të barbit nuk është në asnjë hartë. Shtëpia gotike e ëndrrave të barbit ka një shenjë dhe ajo shenjë i përket marketingut. Parasë për çdo rast. Shtëpia e ëndrrave gotike të barbit është një film pa zë me ngjyra të së ardhmes. Shtëpia gotike e ëndrrave të barbit ka postera me çaj mali në çdo dhomë, që përdor për të praktikuar largimin e gripit. E aty ndodh që të praktikoj edhe puthjen.

E ujta ndodh të jetë e ujtë. Ndodh... Dhe ndërsa shkon aty ku duhet të shkoj, unë kam frikë se do të mendojë që jam një puthës kaq i mirë. Shtëpia gotike e ëndrrave të barbit ka një dhomë për lodra dhe një dhomë për gjymtimin e tyre. Unë kaloj kohë të barabartë në secilën. Jo, në asnjë rast nuk jam një fans i madh i ndonjërës. Shtëpia gotike e ëndrrave të barbit ka një banjë. Ka rrëmujë. Kaplohet dhe pushtohet me një kristal parfumi. Ka krahë mëndafshi, filxhan menstrualiteti. Ndoshta e ka një sens burrëror diku në derdhjen e saj.

Shtëpia gotike e ëndrrave të barbit ka një kuzhinë, por unë nuk e përdor atë. Ndahet nga një plastikë rozë dhe ndonjëherë merr ngjyrimin e saj më të zakonshëm vjollcë. Është dhe një furrë e lehtë për pjekje. E aty ka edhe disa tavolina të shkurtra. Minj që pijnë çaj mali, që hanë ëmbëlsira të madhësisë së dhëmbëve.

Shtëpia gotike e ëndrrave të barbit ka një problem me miun dhe prandaj ka vendosur aq shumë pasqyra. Shtëpia gotike e ëndrrave të barbit ka një birucë. Por ajo ka edhe një top disko dhe hedh në erë gradacione që vetëm shishet e shtrenjta i mbajnë. Ajo është e shtruar me lëkura të kafshëve gjigante. Ka shtroje pellushi. Por gjithnjë ka një arsye më shumë.

Është një demon që kërcen në qoshe me një qiri të pandezur. Shtëpia gotike e ëndrrave të barbit ka erë gjaku. Shtëpia gotike e ëndrrave të barbit ka erë uji. Shtëpia gotike e ëndrrave të barbit është plot me flluska, pendë të reja, çorape që i than vetëm ajri. Këtu e kuptoj se demoni është një zhytës dhe lëndon shtëpinë gotike të ëndrrave të barbit, deri në të ujtën e saj më të largët. Këtu nuk di çfarë të them kur zhytësi pyet, a shkohet më thellë. Perceptojmë dhe shkojmë më tej duke parë gjithçka nga Aristoteli te Zenoni... Dikur ekzistonte një version ndoshta femëror i Aristotelit. I them zhytësit: të kujtohet? Aristoteli brenda meje përgjigjet: këta sy nuk janë mjaft të mëdhenj...

Unë i them zhytësit, shtëpia e ëndrrave gotike të barbit vazhdon të jetë e hapur për ty, për ty, dhe vetëm për ty…përgjithmonë, por ata atje tutje, në thellësinë e lëngshme, të ujshme, të natyrshme ende nuk e kuptojnë. Atyre u duket si një liqen. Zhytësi im pyet për emrin e atij liqeni, dhe unë them, dëgjo: zhytja është e rrezikshme. Le të bëjmë një festë çaji. Dhe i shtoj me lehtësi më shiko: ne të dy kemi pendë të këputura nga një bishë mali.

E nga ëndrra shkojmë tek realiteti. Shtëpia gotike e ëndrrave të barbit është e huaj. Është e fuqishme. A ishim ne të lodhur? Të lodhur?! Për pak dukemi si një popull pa dalje në det. E shohim veten vetëm në mal. E aty perceptojmë detin, të cilin duam ta shesim?! Deti që të tjerëve u dha guxim dhe i bëri aventurierë, ua ngjizi shpirtrat për të kërkuar detet me më shumë rrema dhe i bëri të shfrytëzojnë erërat e të drejtojnë anijet me vela, ne na ka lënë ende në ëndrra. Ëndrra shtypëse. Sikur të mos kishim pasur një patriarki shtypëse... A thua e rizbuluam tashmë "Patriarkatin" shtypës të gjenive autikë?! Oh... ai... lloji i burrave që struken nga seksualiteti femëror? Uau! Sa shtypëse! Mrekullisht shtypëse! Po me detin xhanëm, ç'patën!