Zoti Fatmir Terziu, krijues dhe mik i kahershëm, i lexoj me kenaqësi poezitë tuaja dhe ju transmetoj urimet më të përzemërta për kontributin tuaj të vyer në fushën e letrave duke ju përkthyer këto dy poezi në gjuhën greke! Po jua dërgoj në shenjë respekti për krijimtarinë tuaj. Suksese pafund!
NJERIU I KOHËBOTËS
Pluskëza, kokoshka, grimcëza mes syrit dhe diellit
fara që përplasin trupthin e zezë në asfalt,
gjysëm pështyma të spërkatura, këmbëza të hapura,
veglat, duart, dhëmbë të lodhur filxhanë të dehur nga plazma
një grusht pluhur, një hije pasdite
dhe koha e ulur me krenari në një vend qoshe me emrin „Omonia“.
Në krah gurë të lidhur me njëri-tjetrin
bëjnë dashuri qindra e qindra vjeçare fletëve të historisë
shëtisin në formë ankandi disa varre
sendet e ndryshkura dhe dihama që i bezdis
nga dielli, një puthje, një e qeshur
pëshpërit, thashëthemi struket mbi lulet në vazo
dhe era e vdekjes duke përshkuar nxitimin e momentit.
Midis lopatës dhe krahëve si medalion shpirtrash
pozon një rreze dielli e këputur pingul
mbi një torbëth ushqimi, pikëllimi i pamasë
britma për punë, përgjërime për punë, heshtje e thellë
dhe kjo etje për jetë
e cila vazhdon të rrjedhë dhe që rrjedh mes lotësh
mbi emigrantin e sotëm duke goditur në damarët e Kohëbotës.
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΚΟΣΜΟΥ
Φυσαλίδες, ποπκόρν, σωματίδια ανάμεσα στο μάτι και τον ήλιο
σπόροι που συγκρούουν το μαύρο σώμα στην άσφαλτο,
μισό πιτσιλισμένο σάλιο, ανοιχτά πόδια,
εργαλεία, χέρια, δόντια κουρασμένα φλιτζάνια μεθυσμένα από πλάσμα
μια χούφτα σκόνη, μια απογευματινή σκιά
και ο χρόνος περήφανα καθιστός σ’ ένα γωνιακό μέρος με το όνομα «Ομόνοια».
Πέτρες δίπλα δίπλα συνδεδεμένες μεταξύ τους
κάνουν έρωτα για εκατοντάδες χρόνια στις σελίδες της ιστορίας
μερικοί τάφοι περπατούν με τη μορφή δημοπρασίας
σκουριασμένα πράγματα και λαχάνιασμα που τους ενοχλεί
από τον ήλιο, ένα φιλί, ένα γέλιο
ψιθυρίζει, το κουτσομπολιό στριμώχνεται στα λουλούδια της γλάστρας
και τη μυρωδιά του θανάτου διασχίζοντας τη βιασύνη της στιγμής.
Ανάμεσα στο φτυάρι και τα φτερά ως μετάλλιο ψυχών
ποζάρει μια ηλιαχτίδα που έσπασε κάθετα
σε ένα σακουλάκι φαγητό, απέραντη θλίψη
κραυγές για δουλειά, παρακάλια για δουλειά, βαθιά σιωπή
και αυτή η δίψα για ζωή
που συνεχίζει να ρέει και να ρέει με δάκρυα
για τον σημερινό μετανάστη χτυπάει στις φλέβες του Χρονόκοσμου.
TË VDESËSH SI BUSTET
Buza, faqet e saj
kapitull i hapur dhe i pambyllur deri poshtë më kot i lodh trutë,
muaji i njohjes, me laps, viti i harresës, kapitulli i fundit.
Shënohet mbi një bust.
Tani sytë mësyjnë nga brenda, punë burrash
hapin dhe mbyllin një kapitull të ri sa fat ka pasur?
A ka qenë dashuruar me ndonjë njeri?
E menjëherë pastaj sytë bëjnë pakt
e ftohta e mishtë u bën veri
poshtë në fund të kofshës, ose vetëm pak më lart
mes dy majave që ngrihen mësyn në vetmi
një mit i vjetër, i gjatë.
Në celular, një shënjesë imazhi.
Gjithçka që të nënshkruan teknologjia mbi një bust.
Nënkresat e tij, nudon e tij, si në kohë plazhi.
Gjithçka që zverdhet është atje si një kusht,
të mbetet brenda këtyre shenjave në formë ambalazhi
një i burgosur në atë ditë prush.
A jeton akoma? Ai nuk mund të durojë.
Mund ta rigjesh, vetëm aty. S'ta ngacmon kurrkush
emrat e busteve rishkruhen edhe sot,
si shtegëtarë në agoni të vdekjes në dorën tuaj,
në Kohëbotën që jetojmë, një zverdhje e plotë
ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΣΑΝ ΠΡΟΤΟΜΗ
Τα χείλη, τα μάγουλά της
κεφάλαιο ανοιχτό και ατελείωτο μάταια κουράζεις το μυαλό,
ο μήνας της αναγνώρισης, με μολύβι, ο χρόνος της λησμονιάς, το τελευταίο κεφάλαιο.
Σημειώνεται σε μια προτομή.
Τώρα τα μάτια επιτίθονται από μέσα, αντρική υπόθεση
ανοίγουν και κλείνουν ένα νέο κεφάλαιο πόσο τυχερός ήταν;
Έχει ερωτευτεί άραγε με κάποιον;
Και αμέσως μετά τα μάτια τελούν σύμφωνο
το σαρκικό κρύο φυσάει βοριάς
μέχρι το κάτω μέρος του μηρού ή λίγο ψηλότερα
ανάμεσα σε δύο κορυφές που εφορμoύν στη μοναξιά
ένας αρχαίος, μακρύς μύθος.
Στο κινητό, ένα δείγμα εικόνας.
Όλα όσα υπογράφει η τεχνολογία σε μια προτομή.
Τα μαξιλάρια του, την γύμνια του, σαν στην παραλία.
Ό,τι κιτρινίζει υπάρχει ως προϋπόθεση,
να παραμείνει εντός αυτών των πλαισίων σε μορφή συσκευασίας
ένας κρατούμενος εκείνη την πύρινη μέρα.
Είναι ακόμα ζωντανός; Δεν μπορεί ν’ αντέξει.
Μπορείς να τον ξαναβρείς, μόνο εκεί. Δεν τον ενοχλεί κανείς
τα ονόματα των προτομών ξαναγράφονται ακόμα και σήμερα,
ταξιδευτές σε αγωνία θανάτου στα χέρια σας,
στον Χρονοκόσμο που ζούμε, μια απόλυτη φθορά.
Përktheu në gjuhën greke: Petro Çerkezi
Μετάφρασε στα ελληνικά: Πέτρος Τσερκέζης
תגובות