PERIKOPEA E UNGJILLIT TË SHEN MATTEO
SHKRUAR NË GJUHËN SHQIPE NË SHEKULLIN XIV.
Shkrimet më të herëshme në gjuhn shqipe nuk i përkasin krijimtarisë letrare, por përkthimeve të dorëshkrimeve fetare dhe të Ungjillit të përdorura nga kerikët në shërbimet liturgjike. Në trojet veriore të vendit tonë, ku ushtronin aktivitet kisha katolike, shkrimet e para janë realizuar nga klerikët me alfabetin latin, ndërsa në jug të trojeve arbërore, nën ndikimin e kishës bizantine – ortodokse, shqipja shkruhej me alfabetin grek, si rezulton në Perikopea të shekullit XIV.
Shkrimi i vjetër në shqip me alfabet latin (fragment i formulës së pagëzimit i vitit 1462, i Imzot Pal Engjelli), i përfshirë në kodin 1107 në fondin Ashburnham, në Bibliotekën Medicea Laurentiana - Firenze, u zbulua nga Nicolae Jorga, i cili e publikoi në “Notes et extraits pour servir à l’Histoire des croisades au XV siècle: Shënime dhe ekstrakte të shekullit XV në shërbim të Historisë së Kryqëzatave. Bucarest, 1915, f.195). Prof. Mario Roques, historian i letërsisë mesjetare, thekson se fragmenti në gjuhë albaneze është shkruar në Durrës. (Mario Roques. Romani de Paris, Nr. 205- 206, Janvier-Avril 1926, f. 162-164). (Fotaq Andrea, Pena të arta franceze për shqiptaret 1332-2007, Editions Prind, Tiranë, 2007
Shkrimi më i vjetër shqip me alfabetin grek është Perikopea e shekullit XIV, ku është një fragment i marrë nga Ungjilli i Shen Matteo. Ky dorëshkrim ndodhet në Bibliotekën Ambrosiana në Milano. (Latinisht Pericope: term me origjinë nga greqishtja: περικοπή, nga περικόπτω: περι – rreth dhe κόπτω – me prerë, pra perkufizon një shkurtimore teksti).
Njoftimin e parë për Pericopea në gjuhën shqipe e dha At Sofronio Gassisi, i cili e zbuloi ne vitin 1912 në kohën kur prefekt i Bibliotekës Ambroziane, ishte At Akile Ratti, që më pas u zgjodh Papa Pio XI. At Gassisi kërkoi një riprodhim fotografik të tekstit, të cilin ia dërguan me një shënim të At Ratti ku shkruan: Të dhënat janë në Katalogun T. I, pagine 147. [Codex] 133 (B. 112 sup. olim T 360), madje i thekson se ky tekst është shtesë në dorëshkrimin origjinal. Këtë zbulim At Gassisi ia tregoi Mitat Frashërit, i cili e bëri lajm publik.
At Gassisi vdiq ne vitin 1923 dhe studimi i tij humbi, por u ruajt riprodhimi fotografik i tekstit. (Nilo Borgia. Pericope Evangelica in lingua albanese del secolo XIV. Grottoferrata 1930).
At Sofronio Gassisi Murgu Nilo Borgia (Borshi)
(1873 - 1923) (1870 – 1942)
Në katalogun e Bibliotekes është shkruar: Chartac. cm 23,3 -15,3… secol. XIV: f. 63 item frustum, continet verso, ex alio libro, fragmentum quod inscribitur – εύαγγέλιον άρβανείτιχον (sic) τής μεγάλης παραοχ (εν) ής σοφία όρϑή, etc; “recto” autem notas musicas. Është fragment teksti i Ungjillit, ndërsa në faqen e pasme janë shënuar notat e muzikës. Dorëshkrimi është në greqisht (Catalogus Codicus Grecorum Bibliothecae Ambrosianae Mediolani MCMVI. Volume 1. Digesserunt Aemidius Martini Et Dominicus Bassi. Milano. Febbraio 1906), por asnjë studiues nuk e kish identifikuar, se një fragment shkrimi me germa greke ishte në gjuhën shqipe.
Zbulimi i Perokopesë në gjuhen shqipe i Ungjillit të Shen Matteeo, i shkruar me germa greke, i dedikohet arbëreshit At Sofronio Gassisi, i lindur në komunën Contessa Entellina, e njohur dhe me emrin Kudessi - Kudhësi, pra vendbanim arbëresh me origjine nga Kudhësi i Provincës së Himarës. At Gassisi ishte Këshilltar i Kongregacionit të Kishave të Lindjes dhe nga viti 1920 priori i Abacisë të Grottaferrata, por kryente dhe detyrat e bibliotekarit dhe të arkivistit. Ishte njohësi më kompetent i greqishtes së vjetër, me kontribut të madh në studimet e traditës manastiriale të Abacisë dhe të dorëshkrimeve të lashta në greqishten e vjetër.
Pas shkrimit të parë në shqip të vitit 1167 dhe dëshmisë në arkivën e Raguzës, i 14 korrikut të vitit 1285 për të folurën në gjuhën shqipe (Thallòczy, Jireček, Šufflay. Acta et Diplomata Res Albaniae, mediae aetatis illustranti. Vol I Annos 344 - 1343. Vinde-bone 1913), ekzistenca e shkrimeve në gjuhën albaneze në shekullin XIV dëshmohet nga Gullielmus Adae, Ipeshkëvi i Tivarit, i cili në “Directorium ad passagium faciendum” në pseudo Brocardo thekson: “Licet Albanenses aliam omnino linguam a latina habeant et diversam, tanem litteram latinam habent in uso et in omnibus suis libris”. (lib. I, parte VIII, anno 1322). Nga kjo dëshmi e viti 1322 qartësohet se albanezët flisnin gjuhën e tyre, që ishte e ndryshme nga e të tjerëve dhe se kishin librat e tyre, të shkruara në gjuhën albaneze me germa latine.
Në shekujt XV – XVIII, shkrimet në gjuhën arbërore u shtuan, me formulën e pagëzimit, me përkthime të Ungjilleve, me meshare, me katekizma dhe me poezi fetare të dedikuara shenjëtorëve, madje dhe me poezi origjinale të klerikëve arbëror, kësisoj literaturës fetare në latinishte dhe në greqishte, iu shtuan shkrimet në gjuhën amëtare, njëlloj si ndodhi me popujt e tjerë europianë. Duke e krahasuar periudhën kohore të dy dorëshkrimeve të herëshme në gjuhën shqipe, me shkrimet e vendeve të tjera europiane, gjejmë përafërsi kohore, çka tregojnë se Albania ishte pjesë integrale e Europës perëndimore. Shkrimet e para në gjuhën angleze janë të viteve 449 – 1100 (tekste agiografike, përkthime të biblës, poema epike, kronika historike); në gjuhën vulgare italiane i perkasin vitit 960, ndërsa pas vitit 1200, filluan shkrimet letrare në italishte, që zëvendësoi latinishten; gjuha gjermane në vitet 750 dhe 1050; sllovenishtja në fund të shekullit XI, gjuha portogeze në shekullin e XII, hungarishtja në shekullin XI, gjuhët kroate dhe polake dokumentohen në shekullin XIV, ruma-nishtja dokumentohet e shkruar në vitin 1521; letonishtia me një katekizëm të vitit 1585; lituanishtja në vitin 1545 me përkthimin nga latinishtja të një himni; finlandishtja e shkruar për herë të parë në shekullin XVI; sllovakishtja ne vitin 1636, etj.
Sipas dorëshkrimeve antike, nga shekulli IX dhe në vazhdim, në meshën solemne të Pashkës, Perikopea e Ungjillit të Shen Gjonit, këndohej në gjuhën greke nga Patriarku, ndërsa arçidiakono e vzahdonte në gjuhën latine. (Dimitrewskij. A. Opisanie Liturgjistseskij Rukopise. Tome I, TYΠIKA. Kiev 1901). Në Konstanti-nopoj, në Antiokia, në Aleksandri dhe në Romë, liturgjia kryhej në gjuhën greke, ndërsa ne Egjypt, ne Siri, ne Mesopotami ritet liturgjike kryheshin në gjuhën e vendeve të tyre. Shërbesat dhe litugjia dy gjyhësore, praktikoheshin dhe në kishën katolike, pasi kishte klerikë madje dhe shenjtorë, që nuk e njihnin gjuhën greke, kështu Shen Antonio nuk e njihte greqishten dhe kur u takua me dy filozofë grekë komunikoi me përkthyes, ashtu si Shen Prokopi Martir, e përktheu ungjillin në gjuhën siriane, sepse gjuha greke nuk njihej nga bashkëqytetarët e tij. (Nilo Borgia. Perikopea Evangelica in lingua albanese. Grottaferrata 1930).
Në shekujt në vazhdim nuk mungojnë njoftimet, se në shumë vende, Perikopea e Ungjillit e Shen Gjonit, në meshën e Pashkës këndohej ne gjuhën e popullit si thekson Nilles: Praedicationis evangelicae consensum per totum orbem ab Apostoliss uniformiter factum, licet diversis linguis et in remotis terrae partibus. (Nilles N. Kalendarium Manuale ultriusques Ecclesiae. loc. Cit. tom II, faqe 314 – 315: Oeni – Ponte. 1897).
Nga këto kritere ekleiastike nuk mund të bënin përjashtim të krishterët arbëror të dy kishave, si katolike dhe ortodokse. Arbërit e trojeve jugore kishin përqafuar kishën bizantine – ortodokse dhe si kuptohet ritet zhvilloheshin në gjuhën greke, por dhe në gjuhën shqipe, pa çka se kemi shumë pak dëshmi. Të mos harrojmë se kishte arbëror që shkruanin në gjuhën e tyre, ashtu si shkruanin në gjuhën greke, si arvanitit Nikola Masarites në shekullin XII, shkrimtar i shquar, që shkruajti në greqisht “Varri i Shenjtë në Jerusalem” dhe “Apostujt e Shenjtë të Kostantinopolit” (August Heisenberg. Die Grebeskirche und Apostelkirche zwei Basiliken Konstantins, Leipzig C. Hinrichs 1908). Masarites është autori i poemës dedikuar Shen Pietrit dhe Shen Palit (Giuseppe Schirò Junior. Atti Istituto Veneto 1957). Historiani Giovanni Cantacuzeno dëshmon se Nikola Masarites ishte albanez. (Nicolae Jorga. Medaillons de histoire littéraire byzantine, I. Les historiens, in «BYZ», II, 1925, f. 292).
Si shprehet Giuseppe Schirò Junior në “Storia della litteratura albanese. Nuova Accademia Editrice. 1959, f. 69 – 72”, shkrimi në gjuhën arbërore i Perikopea i Shen Matteo, është burimi i një lumi, pasi kishte rrjedhur në errësirë prej mijëra vitesh, doli në dritë në një pergamenë, e ruajtur në Kodin Ambrosian 133, f. 63 Milano.
Teksti është me katërmbëdhjetë rrjeshta, i shkruar nga një klerik arbëror dhe është përkthimi në gjuhën shqipe i një fragmenti nga Ungjilli i Shen Matteo (XXVII, 62 – 66), por i shkruar me grafema të alfabetit grek. Kleriku arbëror (prift, apo murg), duke ndjekur kriteret e “Tyπikòn”, pjesën e tekstit të Ungjillit të Matteo e përktheu me qellim që kur ta këndonin në kishë, ta shqiptonin në gjuhën shqipe dhe të kuptohej nga besimtarët.
Është tekst i shkurtër, por me rëndësi të madhe në historinë e gjuhës dhe kulturës arbërore.
Nga analiza e tekstit, Nilo Borgia thekson: “Ky dorëshkrimi i çmuar i përket fillimit të shekullit XIV. Nuk e njohim prejardhjen, por me siguri duhet të jetë shkruar në ndonjë qytet të Shqipërisë së mesme, ku gjuha greke nuk ishte aq e përdorur sa në Epirin e poshtëm. Shkrimi ështe i realizuar në greqishten popullore, pa i dhënë rëndësi thekseve, pra teksti në shqip është shkruar me grafemat greke, ashtu si shqiptohet. Prifti apo murgu, ka përdorur alfabetin grek pa shenja diakritike, ka përdorur shpesh germën “η”, andaj shqiptimi i përkon bukur gjuhës shqipe. Nga riprodhimi grafik i tekstit, rezulton se është një kod muzikor, që mbështet sugjerimin tonë, se gjatë meshës, kleriku do ta shqiptonte Perikopenë në gjuhën albaneze dhe se muzika e Ungjillit nuk bazohet në numërin e rrokjeve dhe fjalëve, por në shqiptimin e saktë të fjalëve. (Nilo Borgia. Pericope Evangelica in lingua albanese del secolo XIV. Grottoferrata 1930).
Si kuptohet, kodi ku është shkrimi me germa greke i Perikopea në gjuhën shqipe, e kane sjellë në Milano arbërit qe emigruan, të detyruar nga reprazljet dhe persekutimet e hordhive osmane. Kur erdhën ne Itali, arberit morën meshare, kodikë, ikona dhe çdo pasuri te tjera materiale dhe shpirtërore, që mundën t’i ruanin nga asgjesimi prej barbarëve turqë.
Teksti nuk i përkon besnikërisht origjinalit të Ungjillit të Shen Matteo, madje ndonjë fjalë, apo pjesë fraze nuk gjenden në tekstin origjnal grek. Ky tekst ka disa veçori linguistike, që i shkojnë për shtat gjuhës shqipe të asaj kohe. Zbulimi i këtij teksti nxiti interesin e shumë gjuhëtarëve, glotologëve, filologëve, historianëve dhe paleografëve për të përcaktuar periudhën kohore kur ishte shkruar.
Bazuar në aspektet grafike, tipin e pergamenës dhe karakteristikat e shprehjes, njohësit e gjuhës greke të vjetër - paleografët kanë konkluduar se pjesa e tekstit në gjuhën shqipe është shkruar në gjysmën e parë të shekullit XIV. Natyrisht këtë konkluzion e kanë dhënë dhe At Gassisi dhe murgu Nilo Borxhia, dy klerikë ndër më të shquarit njohës dhe përkthyes të greqishtes së vjetër.
At Justin Rrota, duke analizuar pjesë të “Pericopea Evangelica”, thekson: “Ekziston një traditë shumë e vjetër - ad immemorabili (sa nuk mbahet mend), se pas liturgjisë në gjuhën latine, mesha vazhdonte me leximin e ungjillit në gjuhën vernikolare (gjuha e popullit - albaneze). Kjo traditë më pas u ruajt vetëm në meshat e Pashkëve. (Justin Rrota. Shkrimtari me i vjeter italo-arberesh, Luke Matrenga 1592. Botimi I 1932, botimi II me 1939)
Teksti me germa greke dhe transkriptimi në shqip nga Nilo Borxhia
Transkriptimi në shqip i tekstit i realizuar nga Giovanni Schirò Junior.
Murgu arbëresh Nilo Borxhia (Borshi), duke analizuar Pericopea Evangelica, thekson: “Bazuar në analizën e kujdesshme dhe krahasuese të grafemave, ky shkrim në gjuhën albaneze është i njëkohshëm me Pericopea dhe jo i shekullit XV – XVI, si thonë disa studiues.” (Nilo Borgia. Pericope Evangelica in lingua albanese del secolo XIV. Grottoferrata 1930). Nilo Borxhia (Borshi), murg ortodoks i urdhërit basilian, filolog, teolog, shkrimtar, historian ishte njohës dhe përkthyes kompetent i dorëshkrimeve ne greqishten e vjetër, që ndodhen në Bibliotekën e Abacisë të Grottaferrata - Roma, ku ka shërbyer deri në fund të jetës.
Ky shkrim verteton se gjuha albanese në shekullin XIV, shkruhej në të dy dialektet kryesore dhe me dy alfabetet, klerikët katolikë shkruanin me grafema latine dhe ata ortodoksë me grafema greke, pra dëshmohet se kultura albanese dhe jeta shpirtërore konfensionale e popullit tonë në trojet veriore ishte nën ndikimin e kulturës latine – katolike, ndërsa në trojet jugore nën ndikimin e kultures bizantine – ortodokse.
Transkriptimi në shqip i shkrimit, fillimisht u bë me nxitim dhe pa kujdes. Paleografët nuk i kushtuan vemendje respektimit të normave filologjik, që sugjerojnë kujdes maksimal në respektimin e interpretimit të dorëshkrimeve të tipit scripta continua si është shkruar teksti i Perikopea, andaj dhe glotologët u keqinformuan për përmbajtjen e tekstit. Për të shmangur gabimet dhe interpretimet jo të sakta të më parëshme, fillimisht Sofronio Gassisi, ne vazhddim Nilo Borxhia dhe pas tyre Giuseppe Schirò Junior, e rilexuan tekstin dhe i ndanë fjalët njera nga tjetra, kësisoj çdo shprehje grafike në shkrimin me germa greke, i dha kuptimin shqip, duke shtuar në kllapa germat shtesë të alfabetit shqip, për të cilat mungonte tingulli përkatës në gjuhën greke dhe që skriba arbëror nuk mund t’i shprehte në këtë dorëshkrim.
Nilo Borxhia dhe Schirò konstatuan se prifti, apo murgu që e ka përkthyer këtë paragraf, nuk i ka qëndruar besnik versionit të Ungjillit të Matteo, por ka bërë përkthim të lirë, madje në ndonjë pjesë i kapërcen disa fjalë, ose i modifikon, andaj ndyshon me Ungjijt e tjerë. Kështu p.sh vizitën e priftërinjëve dhe të Farisejve te Ponco Pilati, prefekti i Xhiudea, e vendos pak a shumë në të njejtën orë, kur Xhiusepe Arimatea shkon te Pilati për të kërkuar lejen e varrimit të Jezu Krishtit, pra në mbrëmjen e ditës së premte, e shkruar “e premtja e madhe”, duke e cileësuar Pilatin “Zotëri” (vargu 4), gjithashtu e kapërcen ditën e varrimit të vendosur nga roja i varrezës “deri në ditën e tretë”, e ndryshon në përkthim shprehjen e Ungjillit të Matteo “gabimi i fundit, është më i keq se i pari” duke e shkruar shkurt “isht më i keq ai i prapmi se i pari”, e shkurton frazën e fundit të shkruar nga Shen Matteo, duke e shprehur keq në gjuhën emëtare “si e patën mbyll me gurin të gjithë rojet (kustodhie)”, andaj frazën e vendos në kllapa, duke vepruar si në shkrimet e terminologjisë Helene.
Në anën e pasme të njejtës faqe të Kodit Ambrosian ku ishte shkruar fragmenti i Perikopea Ungjillore, është shkruar dhe përkthimi i dy vargjeve të strofes celebrative të Ringjalljes të Krishtit, e njohur si kënga e Ringjalljes, shumë e përhapur në kishën ortodokse arbërore, e kënduar në ditët e Pashkëve, deri në fund të periudhës të Pentekoste.
Edhe kjo strofë i përket të njejtës kohë kur është shkruar Perikopea Ungjillore, është shkrim me të njejtën bojë dhe me të njejtën kaligrafi si i pari, pra është shkruar nga i njejti klerik skriba, sigurisht e përkthyer në gjuhën shqipe po nga i njejti klerik. Megjithatë, thekson Schirò, varjanti në shqip është me tradicional, pasi këndohet masivisht në kishat arbërore. Ky aspekt shihet nga shkruesi i dorëshkrimit, i cili duke e përkthyer nga greqishtja dhe duke e shkruar tekstin shqip me germa greke, për ta përshtatur tekstin me melodinë, i ka shkruar vargjet me tre rrokje më pak, kështu vargjet me tridhjetë rrokje që është në greqishte, i ka shkruar me njëzet e tre rrokje në gjuhën shqipe.
Shkrimi në greqishte dhe transkriptimi nga Nilo Borxhia
i strofës të këngës të Ringjalljes të Jezu Krishtit, në kodin Ambrosian.
Transkriptimi i strofës të këngës të Ringjalljes të Jezu Krishtit në kodin Ambrosian,
sipas Giovanni Schirò Junior (1959).
Këngët kishtare këndoheshin nga besimtarët në kishat tona, madje albanezët që emigruan në Itali, kur u vendosen në trojet e reja, i ruajtën traditat, besimin katolik dhe ortodoks, madje në shumë komuna, banorët flasin gjuhën e të parëve ne dialektin arbërisht. Në vitin 1866, gjatë një vizite në komunën Roccaforzata në Provincën e Taranto në Pulia, një historian takoi një arbëreshe të moshuar ortodokse, e cila këndonte këngë në gjuhën shqipe, mes tyre dhe këngë kishtare. Ajo i deklaroi hitorianit italian, se këto këngë i kemi sjellë nga vendlindja dhe prej 400 vitesh i këndojmë në kishë, në festa dhe kremtime familjare ose kolektive. Njera prej tyre ishte kënga e Shen Lazarit, të cilën pasi e dëgjoi disa herë, historiani e transkriptoi shqiptimin ne arbërishte dhe e botoi. (Primaldo Coco: Faggiano - Primo casale albanese nel Tarentino, Stab. Tipografico Pappacena, Taranto, 1929).
Teksti në arberisht i këngës të Shen Lazarit:
“O Zoti, madhe Zoti
Se ka deka Lazarini
E Zoti nenja gjender
Vemmi Eklishi
E shohu Lazarini
E thirti Lazarin ngridu
E Lazari ngridi uperbissi
neng pavi, neng favi neng keshi.
Transkriptimi në shqipen e sotme:
O Zot, i madhi Zot
Ka vdekur Lazari
E Zot aty u gjende
Shkove në Kishë
Të shohish Lazarin
E thirre Lazar ngrihu
Dhe Lazari u ngrijt në gjunjë
Nuk shihte, nuk fliste, nuk qeshte.
Comments