DY SKICA
NGA PANAJOT BOLI
PRRALLI I MOÇËM DHE DEPUTETI
U hap lajmi se do të vinte deputeti i radhës. Më saktë kryesia e fshatit lajmëroi. Ajo që bëri kureshtarë banorët e atij fshati, që ishte ngjitur malit sikur e kishte zënë prej mesit,ishte se deputeti banonte në kryeqytet dhe se do të kuvendonin poshtë prallit të moçëm. Thoshnin se ishte një profesor i mençur dhe popullor. Dhe se Partia e tij bënte sakrificë të madhe që e sillte këtë gur të çmuar të saj në zonën e tyre. Kështu thoshnin... Edhe Koçit që kishte shtëpinë në krye të fshatit, aty ku fillonin shkëmbinjtë e malit, i vajtën në vesh këto habere.. “Djall o punë-mendoi, - ç’i shkrepi këtij kandidati të na mbledhë në prrallin e moçëm? Të tjerët që kanë ardhur i mbledhin në kafenen e Pipit dhe pasi na trullosin me lloj –lloj fjalësh të bukura ,në fund na qerasin ndonjë raki duke na hedhur krahun vëllazërisht sikur i ka marrë malli shumë për ne. Pa le që është edhe kafeneja e Katit dhe fillon xhelozia. Ndonjë që është me i thekët, na e jep kafen te Pipi dhe rakinë te Kati. Kështu nuk i ngelet qejfi asnjërit dhe ruan “unitetin” e fshatit. Po ky që na mbledh te Pralli, ose është cingun, ose nuk do ta prishë me të dy pronarët e kafeneve. Po Koçi arsyetimin e kthente edhe nga ana tjetër. “Ndofta ky që vjen nga bota e akademikëve është më finok.. Jo vetëm finok, por edhe i zgjuar. Do të na ngjall nostalgjinë e kohëve të qëmotshme ku në këtë prall mblidheshin burrat e fshatit dhe mirrnin vendime të rëndësishme.Këtu në hijen e tij u betuan tre burrat e kryesisë se nuk do të firmosin që fshati të bëhej çiflik. U gjakos firmani nga gjaku që u rridhte çurk nga goditjet mbi trupat e tyre. Se fundi u prenë edhe kokat... Apo historia e vejushës që me florinjtë e saj shpëtoi fshatin. Apo nata e tmerrshme ku njëvarg shkëmbinjsh u shkëput nga mali dhe tmerruan fshatin dhe viktimë mbeti një grua... Sa ngarje ka parë dhe ka degjuar ky prrall? Të pasosura...Metrazhi i shiritit të filmit është i pafund...Sikur këto regjistrime të na i shfaqte, sa gjera interesante dhe të çuditshme do të dëgjonim e do të shikonim” Sheshi poshtë prrallit uturonte si një angjensi lajmesh e shfaqjesh pa regjisor’
Teksa doli nga kafeneja e Katit , pasi kishte blerë disa ushqime, instiktivisht ndaloi para prrallit dhe e shikonte me kureshtje. Degët e tij shtriheshin si telat e një çadre gjingante. Njera qe shtrihej nga ana e perendimit , atje ku lidhej me trungun , kish një zgavër dhe disa plasaritje. “U bëre si dora ime e djathtë, moj e shkretë. Ma gërryejti reumantizma. Kushedi edhe ti sa të dhemb” -iu drejtua asaj gati me zë. Kati që kish dalë te dera e lokalit , kur e pa të rrinte si i stepur para prrallit e pyeti:
-Harrove gjë?
-Jo, jo...po kujtohesha për ndonjë porosi tjetër
-Hajt ,nxito, na vjen edhe deputeti..
...Ishin grumbulluar mjaft njerëz poshtë prrallit . Disa kishin marrë karrike nga kafeneja pranë, dikush ishte ulur te ndonjë gur që e kish zvarrisur deri atje, ca ishin ulur në shesh. Deputetit, kryeplakut dhe një tjetër, që nuk e njihte Koçi, u ishin ofruar një stol . Kish lezet. Vërtet deputeti dukej burrë i mirë. Degjonte me vëmendje,f ytyra e tij e rrumbullakët që kuqonte, mirrte një pamje të ëmbël kur fliste.. Dukej i matur dhe kjo i pëlqeu Koçit. Nga sa e preu ai, deputeti duhet t’i kishte kapërcyer të pesëdhjetat. Rondokop, i mbushur, me shpatulla të gjëra, këtu prapë Koçi bëri llogaritjet e tij në peshë, e kalon qindshin. Çdo gjë shkonte fare bukur. Njëri në krahun e tij insistonte te rruga.“Rrugën e kemi problem kryesor... Po na bëre këtë i nderuar kandidat, do të kemi këtu, mbi kokë.
• Ma more nga goja,– u hodh edhe Koçi, - po na rregullove rrugën...s’duam gjë tjetër. Edhe shumë të tjerë filluan të flasin pa rregull. Ë, po, po rrugëën... e kemi problem...këtë shoku...dhe një gumëzhitje e trazuar vazhdoi për ca minuta...
Deputeti i ardhshëm bëri jë lëvizje me dorë. U vendos qetësi. U ngrit në këmbë. Hodhi një veshtrim nga degët e prrallit. Të gjithë shikuan andej. Nuk kuptonin pse deputeti i ardhshëm ktheu sytë nga degët e prrallit. Vërtet, ai s’ishte perëndi që ta ndihmonte. Duke treguar me duar ato degë ai foli:
• I shikoni ato degë? (të gjithë shikonin të çuditur) Ja ku ua premtoj: Rrugën do ta shtroj me beton. Nëse nuk e bëj, ja në këtë prrall do të hedh litar e do të varem.
Pati një stepje nga të gjithë të pranishmit. Pastaj ca duatrokitje të forta
Koçit i kaluan ca të rrënqethura në trup. Po sikur... Po sikur... Ishalla e mban premtimin dhe nuk merr gjynahet ky prrall. E ç’faj ka prralli?
Pas tre ditësh, natën fryu një erë kaq e fortë, sa e theu degën e plasaritur që ishte mëe trasha dhe më e madhe. Koçi kur kaloi dhe e pa, psherëtiu. “Shyqyr që u thye, se po të hidhte litarin atje deputeti, do të shpëtonte”
URA E PSHERËTIMAVE
Është një urë e vogël. Një urë qe nuk bie në sy. Por ama punën e bën. Le të thonë është e parendësishëm. Bashkon në një segment fshatin X me rrugën kryesore. Ose më saktë autostraden qe na lidh me një shtet fqinj. Është vepra e fundit qe u bë në këtë fshat. Them si vepër arti.Nuk ka rendësi sa kushtoi, As cila firmë e ndertoi. Interesantja është se u ndertua me bunkërët e Enverit. Se dikush i vuri çekiçin t’i marr hekurin. Kuptohet ata qe ia dinë vlerën lekut. Nuk jam me mendimin e ndonjerit qe thotë se kot harxhuam gjithë atë beton e hekur. Ja qe ia gjejmë vendin. Mund t’ua marr mendja sa bunkere u shkulen për të ndertuar’’Urën e Artës’’? As më pak, as më shumë, plot gjashtë.
Por belanë gjeten disa oficerë. Të shkretët oficerë kanë kohë qe kërkojnë të gjejnë ku u zhduken gjashtë bunkerët. Jo se i ha meraku përr bunkerët, por i kanë në inventar. I akuzojnë se i shiten për hekur. Me një fjalë akuzohen për korupsion. Hajde bela, hajde. Pa bërë korupsion, akuzohesh për 1 kuintal hekura. Sa herë shkelin mbi këtë rrugë. U ranë këmbët. Pyesin si Stresi të Kostandini dhe Doruntina. Asnjë s’di gjë. Ose dinë dhe nuk duan të trazohen. Kohë të veshtira , thonë. Nuk e dinë oficerët e shkretë sa herë kanë shkelur mbi betonin e bunkerëve në urë, në betonin e Enverit, se ato janë gjashtë bunkerët qe i dhanë firmës një fitim neto 3 milionë lekë..
Disa qe e dinë, ndalojnë sipër urës dhe psherëtijnë me dhimbje’’Ah, more i shkretë Enver, të vajti mundimi kot. Të shkatërruan bunkërët. Ku do të mbrohemi ne tani? Poshtë urës?
Një udhëtar i çuditshëm duke degjuar psherëtimat shkroi mbi betonin e bunkëreve të urës:’’URA E PSHERËTIMAVE”
Comments