“Ndjenja e mallit është një ndër derivatet më të fuqishëm për çdo lloj dashurie”
AZ- “Më ka marrë malli”
Jam këtu
-Antuelës, sime bije-
Jam këtu
në shtratin tënd të përjetshëm,
mbi baltën që rëndon trupin e pajet.
Prek mermerin e ftohtë,
mbulesën nga ku shikimi depërton gjer poshtë.
Nndjej piskamat e dhimbjes së ndarjes,
dhe mallin që s’ shuhet me britma dhe lotë.
Erdha të të pyes:
në se mërzitja shpirtin ta rëndon,
në se malli për ne të ka marrë,
në se me heshtjen brenda varrit flet,
në se lotët e derdhur mbi mermerin e ftohtë i shikon.
Më dëgjon?
Jam këtu ,çuditërisht ,afër dhe shumë larg
bashkë me dhimbjen dhe mallin.
Hape portën e shpirtit tënd
të futen brenda tij
puhiza e detit dhe era e malit,
të të flladisin trupin, të të puthin ballin.
Ikje
Çdo mëngjes
Pas një gjumi përhumbur në ëndrra,
ndjej qytetin të qaj me lotët e njerëzve
të lodhur nga pritja...
Dhe pres
me sytë nga deti tramundanë
drejt rrugës së ikjes.
Lotët pikojnë nga sytë e rrugëve,
që nuk shikojnë të dashurit e tyre,
veç belbëzojnë:
ku ikën, ku janë?
Qyteti,në vetminë që vret,
këngën e mërgimit ka marrë;
ndërsa valët përplasen në breg
era lajmëtare,
nga larg sjell mall.
Ballkoni i fëmijërisë
Ky është ballkoni i fëmijërisë sime
tani i shprishur si fytyra me njolla herpesi,
i braktisur.
I lënë të vuaj pritjen e pakthyeshme
të dashurive,
që dikur e mbushnin me lule dhe tinguj jete.
Kërkoj këtu të gjej vitet që kaluan
si një nostalgjik i sëmurë,
që ndjek pas hijen e vetvetes.
Përjetoj ngjarjet mbetur brenda meje
si kujtime të bukura,
që i shikoj nga nënballkoni i syve.
Mbi këtë ballkon e në këtë shtëpi
të braktisur nga haresa,
ku lindën dhe u rritën dëshira dhe shpresa,
ranë jo vetëm rrëmetet e dimrave të kohës,
por dhe fuqia e vetmisë
si një pafuqi mbijetese.
Edhe sikur Himeri,zot i dëshirës së zjarrtë,
nga qielli të zbriste me të gjitha gëzimet e botës,
brengën e zemrës nuk mund t’ma largonte
dhe as hidhërimin për kujtimet e kyçura
në hapsirën pa jetë brenda portës.
Këtu kanë mbetur kujtimet e fëmijërisë,
në këto mure të rrënuara që ngjallin nostalgji.
Brenda tyre ndjej aromën fëmijnore,
qarjet, britmat, ankthet...
dhe dashurinë e përkëdhelitë e prindërve të mi.
I mblodha kujtimet
Të lodhura erdhën nga një rrugë e gjatë
Ca zbritën nga retë, ca harbuan nëpër sanë
më sollën rininë e mbetur në vite,
më lanë pa fjalë, të fle nuk më lanë.
Ma larguan, ma shprishën gjumin kujtimet,
më sollën mallin, lëngun e jetës ta pimë këtë natë.
Bashkë ndenjëm gjer në ag’ sa pritëm zgjimet
dhe, jetën e zhurmshme për ta nisur prapë
I mblodha kujtimet shpërndar nëpër vite
.Një tufë shumëngjyrëshe me to e bëra
dhe hapa portën e shpirtit të heshtur
aromën e tyre e futa brenda.
Kjo natë
Kjo natë e gjatë pushtuar nga trille,
që natyra shpesh surprizon,
më ngjall trishtim, më shkakton dhimbje
në pritje të ditës që agon.
Përplasen në dritare zhurmat e natës,
që vinë nga larg me uturimë.
S’di pse më duket se ecëj dhe unë
shaluar mbi ëndrën e natës-vetëtimë.
Shaluar mbi retë bashk’me kujtimet
ecim me trokun e erës nëpër natë,
si zogj të erësirës, si dikur perënditë,
agun e ditës të sjell pas pritjes së gajtë.
Kjo natë me erën sokëllimë
më sjell mall,që si çukitje zogjsh mbi xhama e dëgjoj.
Eh,ç’ma morri gjumin, më la me kujtimet
këtu posht’dritares, duke pritur dritën të vegoj.
Comments