Në dashuri?! Mendoj se të paktën disa prej nesh bien në dashuri menjëherë pa e ditur. Dhe koha ndërmjet asaj kohe dhe pikës kur ne e pranojmë atë me veten tonë, ka të bëjë më shumë me pranimin, qoftë social apo personal, se sa kohë duhet të marrë për të „arritur atje“, pikërisht në Dashuri!.
Si do ta shpjegonit ndryshe, që kur e dini se jeni i dashuruar me dikë, është pothuajse e pamundur të mbani mend një kohë kur nuk keni qenë të dashuruar me të. Ana negative e kësaj teorie është se nëse gjërat nuk funksionojnë, është kaq e vështirë të rikthehesh në një kohë më parë, një kohë kur nuk ishe i dashuruar me to. Dhe ndoshta nuk e bëjmë kurrë. Ndoshta nuk shërohemi kurrë plotësisht.
Fillimisht janë ndryshimet e menjëhershme, ato që bartin më shumë dhimbje. Asnjë urim mëngjesi në telefonin tuaj, asnjë marrëzi e përbashkët gjatë ditës, lloji i marrëzive që ndajnë vetëm çiftet, shtrati bosh... ndjenja e të qenit sërish vetëm.
Me kalimin e kohës, edhe pse ato momente harrohen, ose të paktën zëvendësohen nga rutina të reja që ndihmojnë në shmangien e tyre derisa mjaft pjesë të bashkohen dhe të mos lëndohen më. Nuk duhet të luftosh më dëshirën për të thënë mirëmëngjes në momentin që zgjohesh; të shkosh për kafe nuk ndihet më si një shaka e brendshme që duhet të ndash; të flesh nuk është më diçka që pason një telefonatë dy orëshe.
Por gjërat më të mëdha, kujtimet vërtet të mrekullueshme, ato nuk zhduken kurrë. Ne e gjejmë veten duke i parë ata me mall, për ngushëllim, provë se kjo ndodhi, se dikur ishim kaq të lumtur, që të paktën për një kohë ndiheshim sikur i kishim të gjitha. Dhe ndonjëherë ne do të dimë pse mbaroi dhe ndonjëherë nuk e dimë; dhe sado zhgënjyes që të jetë secili prej këtyre skenarëve, ne do të pranojmë se nuk ka shumë rëndësi. Për sa kohë që ne mund t'i mbajmë ato momente.
Janë ato momente që më bëjnë të pyes nëse ne me të vërtetë ndalojmë së dashuruari dikë. Pavarësisht se sa të lënduar ndihemi, sado që ndjejmë se na lëndojnë, thellë në vetvete, nëse jemi të sinqertë, të gjithë i kemi ato momente, edhe për ata që na lëndojnë më shumë. Sigurisht që mund të fshihen pas hidhërimit, të varrosur nën fajin „jetim“, të mbyllur pas mureve që ne e lejuam veten t'i ndërtojmë si një lloj mbrojtjeje, por ata janë ende atje. Ju jeni të gjithë ende atje, pas atyre dashurive inekzistente.
Comments