I dashur Profesor Fatmiri,
Në Portalin tuaj të ditës së djeshme lexova poezinë mjaft mbresëlënëse të poetit të talentuar Vullnet Mato, e cila titullohet "Mes kafshëve me brirë".
Fakti që 1% e njerëzimit ka në zotërim mbi 80% të pasurive botërore, dëshmon më së miri se në këtë botë dyluftimin mes së mirës dhe së keqes e ka fituar e keqja. Kjo poezi e Vullnetit, më solli menjëherë në kujtesë një poezi të shkëlqyer të Profesorit të nderuar Vedat Kokona. Po jua citoj në vijim:
Me respekt.
Eshref Ymeri
Vedat Kokona
E Drejta dhe e Shtrembta
E Drejta me të Shtrembtën nuk shkojnë kurrsesi:
Këtë nuk ka njeri që nuk e di.
Por dihet se një rregullë ka përjashtime,
Se mirësjellja e do të bëhen edhe lëshime,
Ose, nga halli, - dreqi ta hajë -
T’i thuash derrit dajë!
Të pleksesh edhe, nga zori,
Me një horr horri.
Kështu na e pësoi, or’ tungjatjeta,
Një ditë edhe e Drejta.
Nuk e di prej sa kohësh nuk kishte ngrënë
Dhe syt’ e shuar një re ia kishte zënë,
Dhe fytyrës, dikur si hënë,
Hija e vdekjes i kish rënë.
Me këmbët që i shkonin kuturu,
Udhës po ecte, kur për krahu e zu
E Shtrembta topolake, faqekuqe,
E çelur pranë saj posi burbuqe.
- Ku shkon kështu, moj, motër, si e dehur,
E zbehtë, flokëpakrehur?
Pupu, moj, ç’të ka gjetur
Që pikë gjallërie në sy s’të paska mbetur!
- Ah, moj e Shtrembët, ke të drejtë,
Se gjallëri nuk kam me të vërtetë;
Po si të kem kur zorrët gurgullojnë
Dhe sytë vagëllimthi më shikojnë?
E Shtrembta e merr për dore dhe e shpie
Në një lokal të famshëm për ngrënie e pije.
Lokali vetëtin plot drita dhe pasqyra;
Kudo shikon të qeshura fytyra
Dhe lule ngjyra-ngjyra.
Mbi mur, me shkronja ari, është shkruar në tapet:
“Klientët kanë përherë të drejtë”.
E Drejta, e hutuar, sheh veten si në përrallë:
Posi Hirushja mos është bërë vallë?
Vjen djali dhe e Shtrembta hap mënynë,
Pastaj së Drejtës i shkel synë.
- Hepjek, na sill biftek dhe çomlek,
Shampanjë për yrnek!
Këtu të gjithë djalin e quajnë
Garson, por meqë unë s’përdor fjalë të huaj,
E quaj thjesht Hepjek.
Hepjeku vjen me biftek e çomlek
Dhe me shampanjë për yrnek.
Dhe hanë e pinë, e i shtien gjithë gurmazit
Dhe shkulen gazit...
Në fund e Shtrembta kërkon llogarinë.
Djali ia sjell, ia lë mbi tavolinë
Dhe ikën se e thërret një klient tjetër.
E Shtrembta e merr atë copë letër
Dhe përsëri Hepjekun e thërret,
Edhe i thotë: “Kusurin sillma shpejt!”
- Kusurin? - thotë djali, - Po ti kur
Më ke paguar që më kërkon kusur?
Dhe ngrihet atë çast mbi tavolinë
Fjalësh e britmash një shakullinë.
Vjen shpejt i zoti i lokalit, pyet:
“Si është puna?”. E Shtrembta shpejt e shpejt
I thotë: “Pres kusurin e llogarisë!”.
Djali proteston: “S’është e vërtetë!”.
I zoti i lokalit me zemërim i flet:
- Klientët kanë përherë të drejtë!
Dhe djalin e shan rëndë, e dëbon.
Atëherë djali nis edhe vajton:
- Ku je, moj e Drejtë, veç ti më shpëton sot!
- Këtu jam, që mos qofsha, po s’flas dot
Se gojën e kam plot!
Comments