Nuk e mohoj kam shumë miq. Miq të njohur e të panjohur. Miq të kudondodhur. Miq në libra, miq në jetë, miq në udhëtim, miq në një takim, miq të vërtetë, të prekshëm, miq që në fakt mbesin në mendjen dhe zemrën time përjetë. Dhe ndaj dua të rikujtoj atë që më bashkon me të gjithë. Thjesht, respekti dhe dashuria për të gjithë. Më saktë, kur vjen puna tek dedikimi, ajo që na bashkon më së shumti mbetet nga shkrimi! E në këtë pikë vendosa të shkruaj një letër për të gjithë të dashurit e mi…
Kështu fillon secila nga letrat e mia kur bashkoj emailet tuaja të shumta sipas rendit alfabetik. Ka kaq shumë surpriza nga jeta e përditshme që dua t'i ndaj me ju dhe koha po ikën. Më ka lodhur edhe korigjimi i fjalëve që nuk përshtaten me teknologjinë e kohës në fonetikën e kufizuar të alfabetit dhe gërmave „ë“ dhe „ç“. Dhe letrat grumbullohen në mendjen time, bllokojnë emocionet e mia, këmbëngulin në të drejtën e tyre për të arritur tek ju. Poezitë dhe proza ime grumbullohen në heshtje dhe momentet e shkurtra në shtëpi, në Shqipëri, nuk më japin të gjithë mundësinë të realizoj librat që kam konceptuar. Kështu që vendosa të përfitoj nga shpejtësia e internetit. Sado i largët gjeografikisht të jem, sado nostalgjik të jem për letrat e shkruara në kohën më të mirë, atë që unë e quaj „kohë të lirë“, apo ata letra që na kanë mbetur në „hatlla“, atje në zverdhjen e përditshme të vendlindjes. Mjerisht, ata tani janë një specie tokësore e zhdukur. Ashtu si dinosaurët.
Kuptova që mungesa e minutave falas nuk është justifikim, sepse jeta vazhdon të na mbulojë me bukuri dhe ecejake që kërkojnë të vihen re, të përshkruhen dhe të mishërohen. Po e rifreskoj këtë shënim të sotëm, që e kisha ndarë më parë edhe në murin tim të rrjetit social Facebook, sepse dua t'ju shkruaj rregullisht dhe... shkruaj rregullisht, ashtu sikurse e bëj me online „Fjala e Lirë“ dhe revistën në print „Albanian Post“. Në shqip dhe në gjuhën tonë të përbashkët! Me dashurinë për atë terren ku mërmëritëm "nënë" e "baba" shqip.
Është ai terren, ai Dhéamë, që na lidh përtej kuptimit të fjalëve dhe na bën të kuptojmë njëri-tjetrin për shkak të lidhjes sonë të gjakut me shtëpinë dhe është ai territor i padukshëm që pakkush në botën moderne e njeh. Alfa dhe omega e identitetit tonë. Në “letrat” e mia poetike-prozaike, siç i quaj me tentativë tekstet që do ju dërgoj, janë copëza të gjithçkaje që më ka rrëmbyer, apo lartësuar në rrugën drejt vetes dhe në rrugën drejt jush.
Lexoni, prisni, mendoni, empati! Më shkruani edhe mua, edhe nëse më njihni fizikisht, edhe nëse jo. Unë jam vetëm një nga ju, një minutë në orën e miqësisë, që na bashkon dhe na mungon aq shumë.
Comments