(Arkiva tek "Fjala e Lirë" - 22 Mars 2008)
Sa vështirë e patë t’i mbërthesh gjitha ato male në gjoks
E ti, si shkëmb i rrëmbeve me një gisht
Vërtet ishe shkëmb,
Dhe mbi atë shkëmb u ndërtua shumëçka
Pastaj u rrënua gjithçka
Përpos ideja jote
Një qenë i zgjebosur që të kafshoj për së vdekuri
Defilon gjithë ditën nëpër Prishtinë
Hasi është më i bardh se bora
Dhe nuk shihet nga Prishtina
Çeta e ideve tua gërryen tokën nënë këmbët tona
Na qartë shikimi yt prej shkëmbi
Dhe frikohemi ngase qenin akoma s’e kemi lidh
Megjithatë, Atë i dashur,
S’na the asnjëherë¨
Si kapërtheve me një frymë perandorinë e vdekjes
Dhe e ja prishe gjumin prej bishe
S’na the si i mblodhe gjymtyrët pas shtatë kodrave e pas shtatë maleve
She bjeshkët e Nemuna i bërë të shenjta
S’na the jo,
Si i kalove me një hap gjitha ato male
Për të shkruar historinë në rrënjë që kalbeshin keq
Mu në zemër të tokës sime
Aty ku të përbaltuan,
E mbi trupin tënd u ushqyen qenë të çartur,
Dhe nga eshtrat e tu u ngritën tempuj të gjithfarshëm
Asnjëherë këtë s’na the, Atë i dashur
Comments