Më vjen një zë i fuqishëm në errësirë

Fatmir Terziu

Në thjeshtësisnë më të mirë falenderoj Zotin. Falenderoj që jam ai. Ai që mund të bëjë mrekulli të vërtetë, mjaft qetë, në një hapësirë ​​të vogël me ndriçim të zbehtë. Ai që i është dhënë privilegji të shpërndajë jetën në një substancë të rëndësishme prej materiali shkrimor…, me shpresën se sapo të ketë mbaruar…, lexohet diçka që ka kuptim dhe çliron pak nga kjo furi e kufizuar…, që vërtitet në këtë mjedis të hutuar.

E pastaj i bindur, brenda vetes, mendja qëndron gjithnjë duke u dridhur. Duke u dridhur nga ëndërrat që pushtohen nga zërat e brendshëm e të jashtëm.

E pastaj aty është kulmi.

Kulmi ku oshëtin zëri…për së mbari.

Zëri i një shkrimtari!

„Ti ke lindur për ta bërë këtë.“ – i thuhet në ëndërrat e tij.

E pastaj ia kujton vetes ndërsa je ulur duke u ndjerë i përfshirë në një stuhi mendimesh dhe emocionesh të pafundme.

„Pse duhet të ndjej çdo aspekt të çdo ngjarjeje të jetës, kaq thellë?“ Tashmë hyn në vetën tënde të parë. Ke forcë, fuqi, talent, autoritet… Dhe kështu nis e zbret fjalët, flet dhe bëhesh ai që duhet të jesh në të vërtetë.

Në këtë rast jam unë.

Mendova, ndërsa luftoja edhe një herë me veten, thjesht të merrja stilolapsin dhe të kulloja tejmbushjen e dëshpërimit në letër.

„Merr frymë.“ – ishte një zë.

Fjalët, shkronjat, foljet dhe mendimet vazhduan të vërtiteshin në humnerën time gjithnjë e më të shfrenuar të ideve.

Dikur iu dorëzova tërbimit të shpërthimit të shpirtit... M'u duk se kishte qetësi.

Koha e kësaj qetësie ishte krahasuar si koha mes atyre që nuk kanë mundësi të dëgjojnë për disa arsye shëndetësore, e që me ligj u hiqet aftësia për të nënshkruar. M'u duk sikur ishte valltarja me të dyja këmbët e vendosura pas një aksidenti tragjik.

Sikur të mos kisha kënaqësi tjetër veçse të dëboja pikëllimin, entuziazmin dhe ngazëllimin dhe t'i ktheja në fjalë për të shëruar copëtimin aq të rrënjosur. Të gjitha dukeshin të paarritshme. Errësirë!

„Ka dritë.“- hynte një zë tjetër.

Është zemra që është fryrë nga dremitja e brendshme.

E nxjerr kokën nga errësira që më mundon, ndërsa vazhdoj të shkruaj sikur po e qep zemrën me këtë stilolaps.

Edhe pse jam brenda këtij mangalli me prush të zjarrtë, në dukje duke sikur jam në një govatë të madhe, si në një shpellë që prodhon vetëm lloje të ndryshme dhimbjeje. Por, ama mund të shkruaj.

Bukuria është në krijim. Aftësia për të ndërtuar, si një marangoz nga trungje të hedhura, gjithçka që dëshiron zemra jote me dy duart e tua.

„Pra të shkruash. Vazhdo të shkruash“. U qartësua sërrish një zë.

„Shkruaj thjesht të shërosh paragrafët e jetës që janë shkruar keq, të shkruash mbi to, ose t'i fshish e rishkruash.“ – ngatërroheshin zërat.

Eh, sikur të ishte kaq e lehtë.

Nuk kam për qëllim të zhbëj. Nuk mundem?

Thjesht më duhet për të trilluar poetikisht nga kjo pikë e tutje. Të shkul pengesat dhe dashuria më e madhe do të rrjedh poshtë stilolapsit, aq shpejt, se sa mendohet të jetë e kuptueshme një shpejtësi në të shkruar.

E shkrimi do të vijë tek dorëzimi. Tek faqja ku do të vendoset i tillë. Do të jetë një shkrim i lirë. I keq apo i mirë? Këtë do ta thonë të Tjerët.

E shkarkoj atë, pra shkrimin, e zbraz në rresht pas rreshti, dhe zvarriten fotografitë sipër, majtas dhe djathtas, derisa fjalët të mbushin fragmentet dhe miushi i kompjuterit të ë djersijë shputën e dorës së djathtë...

Pastaj flas me sytë. E u them vetëm syve. Vazhdoni të ngjiteni mbi pirgjet proverbiale të faqes derisa paragrafët të arrijnë në destinacionin e plotë të tyre.

Krijimi i ndreqjes së pikëllimit, qetësimi i mjerimit të mbytjes së fjalëve që nuk mund t'i shqiptoni, por mund t'i gërvishtni në tableta për të varfëruar dridhjen e mendjes.

Shkruaj. Shkruaj edhe kur je keq.

Shkruani sikur jeni në një garë të çmendur deri në vijën e finishit, pastaj filloni përsëri. Shkruani… shkruani, derisa gjurmët e fjalive të zgjasin kaq gjatë…, sa ju mund të kërceni mbi to për ditë të tëra.

Pastaj merrni frymë.

I them vetes: qetësohu, merr frymë!

Thith çdo fjalë në lëkurën tënde sikur po përpiqem të shëroj mundimet… pastaj bëhem vetvetja, një njeri real. Kam një Njeri të aftë, të thjeshtë përballë. Është në shkrimin tim! Po unë ku jam tashti vallë?

„Mirë se erdhe tek „Fjala e Lirë“ – më vjen një zë i fuqishëm në errësirë. Zgjohem dhe them me vete, Faleminderit Zot, qenkam mirë. Sa shpejt qenka gdhirë?!“