MOS ESHTE KOHA KUR IKIN DALLENDYSHET?

MOS ESHTE KOHA KUR IKIN DALLENDYSHET?

( Nga ditari I nje mesueseje )

Është koha kur ikin dallëndyshet ?!

Kur bëhen gati të fluturojnë larg ?!

Një zog I vogël çerdhes sime përpëlitet ,

të lërë bosh një vënd në bangën e par´ . . .

O Zot ! Ç’llahtar !

Zverdhet e ndryshon çdo ditë ,

I shtohen rrathët e zinj , tek sytë .

Në zëmrën time thellohet një vrimë .

Por Ai qesh ,

me një zë të bukur si cicërimë .

Në se unë hesht në dhimbje e përmbytur ,

Ai më zgjon me një të puthur .

-Më ke sjellë libra sot , apo çokollata ?

Nisim e qeshim . . . i këmbejmë njeri tjetrit lëvdata .

Koha tallet me ne , lidh nyjet e gjata . . .

I mbaj në pëllëmbë dorën ,

Si të një pëllumbi .

Ja puth . . . është e ëmbël , e bardhë ,

si e mbuluar me pluhur llokumi .

Deri sa merr pamjen e një Engjëlli ,

dhe e zë gjumi .

E mbuloj me puthje erë dashurie ,

dhe nxitoj të kap autobuzin e fundit . . . .