Në atë pasmesnate
Tek më shtrihej dora të kapë fije shpëtimi
nga frika
Ajo fije aqë e larget!
As vendgjetjen s’ia dija.
E do çmendesha, do vdisja pa te
Vajë bebzat lëviznin vetimthi
E mendja frikëshem, në dridhje gjezdiste universit
Më duhej të gjej ate
E s’dijsha ç’kërkoja tej sajë
Po dikund largë e largë, në thellësi veteje
Ndofta jasht vetes, në lashtësi
Gjëndej ajo,
Sublime, n’lartësi qielli, vetë Zoti.
Të gjejë rrugen!
Nisa nga mendjet e ndritura
Të atyre me hyrjedalje tek mbretëri Zoti
I stisur nga trishtësi e gjëndjes
Hyra në boten e tyre, n’atë gjithësi pa skaje
Leçita në pasmesnatë kallximet e tyre të rënda
Tragjizmat e heronjëve që rendnin të hutuar
Tokes e universit, në kërkim të shkakut të dhimbes së vetë
Herë në vajë e rrënkime, herë në mllef e rebel
Dhe nuk dinin përse ishin të tillë.
Atëherë në gjunjë, lutje shpëtimi Zotit.
Atëherë përgjërim Zotit për paqjen shpirtërore
I madhërishem, më vë prajtje,
Më vë në gjëndje që të të dua më shumë!
Iken vitet!
E unë u gjeta në gjurmen tek çonte tek stazka
Tek ajo rrugëza e hollë, epikë e jetes sime
Si në një varkë biblike fët kërceva në te
Dhe tek i ikja sketerres imagjinoja shpëtimin.
Hëë, mrrekullia e Zotit!
Një fije sa memzi të prekë bebza
E tek shpëtimi të shpie!
Oo, ç’rrugë e gjatë!
Ç’rrugë me gjemba, me shkurre, me shkambinjë!
Po, ja mrrekullia!
Ja ç’mu shpallë para syve të mij:
Bukuri e shtrirë gjerë, bukuri pa fund!
Parrajsa vetë!
E mu në midisin e saj një trëndafil i kuq
Një trëndafil i kuq që hijesonte hapësiren,
Një trëndafil q’i jipte jetë hapsires.
Dhe, aty e jetova të tëren
Aty përpiva pa ndalim të bukuren.
Aty kontrasti ma bëri jeten dhurratë
Dhe, një dite Zoti mu drejtua me vegim
Ashtu me autoritet sikur është e zë të thellë
Të dhurrova me të bukuren që ëndërrove
Dhe jetove jeten për kënaqësinë tënde
Por, po nuk e dijte-mësoje:
Vetem unë jam i amshueshëm
Ai që jep!
Dhe mësoje
Të tjerët veç vdekatarë janë!
Dhe treti vegimi...
Comments