Opingat i veshi për rrugën e gjatë
Bastuni trokiste trak-truk nëpër natë
Kish mbetur i vetëm, i lodhur, i mjerë
As hijet nuk shkonin t'i hynin në derë
Rrëkezën e gjakut po ndiqte nga pas
Trishtimi dhe malli i ngrinin tallaz
Ku humbën, ku shkuan, për kë të bëj lutje?
E pyeste veten dhe ecte më tutje...
Vëllain penguar ia mbante një 'Zanë'
Ç'provonte i ngrati, parajs' a hapsanë?
Po motrat, ah, motrat, ç'rrufe i kish vrarë?
Në ëndër s'kujtohej se cilën kish parë
As nipër, as mbesa, as miq e as shokë
U sosën nga vdekja apo mbetën trok'?
Dhe dajo-veqili, lahutës i binte
Lavdinë e rrënuar kërkonte të ngrinte
Veç nënën degjoi kur qyqja këndonte
Meraku i saj çdo hap ia përgjonte
U lodh edhe ndali, bastunin mbështeti
Kur ndjeu një zë,- i tha, jam profeti.
-E vratë dashurinë që jepte bekimin
Kërkuat shpërblime dhe morët mallkimin
Në pemën e gjakut si krimbi ka hyrë
Urrejtja - e thau dhe vret pa mëshirë
Jo rrugët, po zemrën kërko, o njeri
Se pema që thahet nuk çel përsëri...!
Tiranë, Shtator 2016
Comments