Mihal Gjergji: KJO NATË E GJATË

Bëj të dremit e s’më merr gjumi

E ndjej; rënkon e derdhet lumi

Rreh brenda meje dallgë e mall

I thinjet mjekra zall më zall

Ato që s’munda dot t’i them

M’i merr në gji, i bën ujem

Kafshon harbuar gji e breg

Nxitoj t’a zë e dot s’e pjek

Eh, mosha, them, të bën firar

Nuk di kë pres dhe s’di çdo marr

Hap një kanatë, është natë e vonë

Dëgjoj një këngë, është zogu Gjon

Ku je, vëlla? - gjëma vërtitet

Nga njëri lis në tjetrin ngjitet

E rëndë kjo brengë, as varret s’flenë

As dhimbja s’di ku bën folenë

Gremisen fatet pritë më pritë

Veç hënë e zbehtë na bën pak dritë

Një dhelpër plakë del prej gëmushe

Një mjegull e lidh shall për gushe

Ç’bën vallë një vajzë në këtë orë

Që ëndrra thur e pret dasmorë?

E sot nuk duhen prik’ e pajë

Dhe s’di nga çifti kush do qajë!

E gjatë kjo natë, e rëndë si plumbi

Pres yllin tim, po s’di ku humbi

Në sup të malit, them të prehem

Të thith nektar, të pi, të dehem

Nën këmbë rrjedh zallit halleshumi

Është lumi im, më zgjon nga gjumi!

Tiranë, Korrik 2020