MIDIS KËTIJ KUFIRI TË SHËNUAR ME LAPS

MIDIS KËTIJ KUFIRI TË SHËNUAR ME LAPS

Nga Fatmir Terziu

Sot është e shtunë. E diela na pret me grykën e shishes hapur

në pritje të dehjes tjetër nga vera Bourdeaux 2019.

Tryeza është një imitim shtëpie e lënë pa mbulesë,

gotat ushtarë të disiplinuar në trokitje,

gishta prekin me kujdes,

trembëdhjetë soje të vëna në pritje,

e ti më shikon

pret që të vendos lule

diku në vazon që ka mbetur bosh në sallon.

Dera nuk pret ndonjë trokitje. E njëjta derë na siguron

era e parfumit patjetër e padukshme,

vjen nga ikja e lodhur e ndonjë çifti të panjohur,

ngacmon humdët tona me të njëjtën aromë

pastaj ikën, kapërcen jashtë në ajrin e ftohur.

Asgjë nuk kthehet pas,

as ora që duket se pedalon,

dhe mendja e gozhduar si në një dërrasë,

fluturon,

përhumbet dhe s'pret të diktojë se ku ndalon.

Jemi dremitur e bëhemi bashkë të dy me shkas

ëndrra është me metrazh të shkurtër e lexojmë „flash back“

vetëm kështu kuptojmë atë çast

e djersët bulojnë si llava në një vullkan

jemi zjarr,

zjarr,

kërkojmë të shohim sërrish ëndrrën si më parë,

është zgjim s'ka kthim pas.

Në të gjithë këtë zgjim është një fill,

ndahet me sy nën një kapak,

lexojmë ndërsa jemi të shtrirë,

mendja kërkon të gjej ndonjë mesazh,

sa shpejt që çdo gjë është e fshirë,

midis këtij kufiri të shënuar me laps.

PRERJA E THONJVE

Nga Fatmir Terziu

Nuk e di pse më tremb „Astra“

në një ditë të tillë mbaj mend vizoren

pas çdo vringëllime mësuesi kërkonte duar të pastra.

Prerja e thonjve

ishte si një revan kuajsh me të katra

në klasën time të parë të shkollës fillore.

E diku në një vrimë të murit qëndronte „Astra“

brisku që kishte rruar mjekrat prore

të veteranëve me xhaketat me jaka

mbushur me gjokset plotë lavdi e fitore

me dekorata dhe medalje të trasha,

të cilët na flisnin kohë pas kohe,

për jetën e tyre në sakrifica e luftra,

e na mburreshin se si ua tregonin vendin thonjve,

me fjalë të urta.

E „Astra“ e kalitur në Çekosllovakinë e asaj kohe,

përdorej me qindra herë,

sa herë që vizorja e mësuesit ishte dënesa e thonjve,

për thonjtë tanë të paprerë.

Nuk e di pse më mbeti „Astra“ një model frike

kur pres thonjtë edhe sot ndjej dhimbje,

e njëjta vizore më shfaqet brenda syve

e ndjej si një goditje ritmike,

brenda një kohe disa ditore,

kur vjen prerja e thonjve.