(Gruas nën lumin Bunë )
Mbylli sytë biri im,
Sepse uji është liri,
Pastron vuajtjet që bota,
Çatia, dielli, nuk i mund, e di?!
Vetëm aty sytë nguten në përjetësi,
Rrënjët e shpirtit prekin pa kufij,
Fluturimin tonë ëngjellor,
Sepse te padukshmit s'kanë ëndrra,
As të drejta, përqafime a dashuri.
Le ta fikim këtë qiri të pa shpresë
Mes qiellit dëshmitar, me duart tona,
Bashkuar pa lutje, pa pendesë,
Pa një arkëmort human!
Urime! Vargje plot vuajtje shpirti njerëzor, sidomos kur bëhet fjalë për një nënë dhe grua.