Medusë
(Para një fotografie)
Fatmir Terziu
Duart e mia nuk ju arritën kurrë,
por zemra ime po
ishe para meje me një larmi blush në sy
isha për ty ndoshta kushedi
vetëm një trup bardhë e zi...
... kushedi?!
Por unë isha gjithmonë pas teje plot dritë
e kam ndriçuar shpinën tënde si në ndonjë mit
kaq afër sa nuk gjeja një të dytë.
Dhe ëndërroja të të pikturoja atë fytyrë
Medusë. Sa larg metonin sytë.
Mezi prisja që të hidhja një hap përpara
sa herë që më pëshpëriste ndjesia në vesh,
por koha sytë nuk i mbante tek e ardhmja,
e shkuara ishte distanca që shkurtohej midis nesh.
Sidoqoftë kjo fotografi i përket një dimri të largët
nuk shpëtoja dot nga ai virus klasash peshqesh,
edhe sikur të isha në gjendje t’ju mbaja afër.
Por sa herë sytë tek kjo fotografi i kam qasur
betohem me Perëndi, se gjithmonë do të jesh pranë
për sa kohë që ju mbaj të dashur.
E sytë si kanxha çeliku e shkulin atë virus
të paktën për një mit që nuk vdes Medusë!
Fatbardha Xhani Myslimaj Ky eshte ART!
Eqerem Canaj Profesor, me lojen tuaj poetike ju sillni ne kujtesen bashkekohore filozofine e se kaluares, sic nje lojtar sporti kap topin ne ajer ne nje manovrim te rrufeshem perdrejt objektivit... Ju luani ne planin filizofik, madje bukur, per t'i thene dhe i dhene botes aktuaktuale bukuria universale eshte ketu, sic eshte "medusa" ime. Rrofsh, art dhe ide ne nje konceptim poetik. Urime!
Vanka Kruti Bukur e shijova leximin urime!
Eli Kanina Meduzë e të shkuarës vjen si motiv i së nesërmes, dënuar me pengje dashurie nga ajo kohë, faleminderit për përcjelljen Fatmir Tereziu
Kadri Tarelli Meduza lashtesise, si ëndërr dashurise. për zjarr rinie, shendet pleqerie! Urime!,