Luku i ri mbi Fytyrën e Re

Fatmir Terziu

Dikush duhej të fliste. Të gjithë e kishin humbur të drejtën e të folurës. Ai sillej si të ishte pronari i vetëm i atyre gojëve. Gojët e tyre i kishte zhytur brenda Maskës. Maskës i kishte dhënë autoritetin e vet. Dhe sipas Ligjit të tij: Maska flet, Maska heq, Maska shpëton, Maska është pronë. Pronë dhe modë. Emër dhe para në këtë Botë. Maska ishte përjetësi. Përjetësia? Më e afërta me parajsën. Kurrë nuk ndryshon, e shquar dhe madhështore. Si një ëndërr e premtuar dikur.

Dhe ëndrrat shihen më errët nën Maskë. Të gjithë janë zhytur nën të. E errësirave të ëndrrave u duhej dritë. Ashtu sikurse i duhet edhe Lumit pak dritë të depërtojë në skutat e errëta të një pylli të dendur rreth e qark tij, që vetëm zhurma i zgjon dashuritë lakuriqe të zogjve që humbasin këngët e tyre më të bukura në përplasje të ujëta me të drunjta e të gurta. I duhet udhës së një Lumi dritë?

Përreth kësaj drite bën gojë Deti i Qetësisë. Nën hënën e maskuar, gjen vetmia vetminë. E qetë, e përfolur në një ditë dhe në një mijë netë. Në një det pluhuri. Në një libër përrallash. E gjithnjë aty ka skeçe që të bëjnë për të qeshur. Të paktën nuk na shihen më dhëmbët! E dentistët e kanë mbyllur zyrën e tyre. Është një mënyrë e re për të mbuluar pluhujt. Edhe të një deti me pluhur? Në një të tillë nuk duhen shtretër, nuk duhen rrugë, nuk duhen … nuk duhen as gojë, nuk duhen as dhëmbë, nuk duhen gjuhë. E pa gjuhë a mund të flitet? A mund të komunikohet?

Gjuhët janë nën Maskë. Janë nën shtroje, janë nën çarçafë, janë nën mbulesa. Gjuhët e tilla janë të fshehta, janë të rrepta, s'janë më të sinqerta. Janë vetëm sinjale dhe shenja. Në të vërtetë gjuhët janë mbledhur të kërkojnë të drejtën e tyre, të drejtën e Fjalës, të të folurës, dhe kanë kohë që e kërkojnë si dikur në shkretëtirë, në një fushëtirë të lodhur nga shterpësia, janë një numër i pakufizuar njerëzish në një pritje të gjatë për vendin e punës, një ushtri e tërë që quhet si e tillë në kohë të maskuar, një popull nën qiellin e ftohtë dhe që ka muaj që dridhet më shumë se sa tërmetet që e shkundën, vetë Njeriu që e vetëgërmoi tokën e ftohtë, që të gjej strehën e fundit…, njerëz të cilët i ka plandosur gjumi pikërisht aty ku ndodhen mes Fushës në shtëpitë e betonit, e të gjithë nën Maskë luajnë modulet më të reja të „trimit“, me arsyen e Urdhërit të lëshuar si tështimat pas dimrit.

Fundja ka ende shpresë të gjendet luku i ri mbi Fytyrën e Re që të rimarë frymë qetësisht…, pa Maskë. Pa Maskë? Përse e mban edhe ti? Ti e ke pasur një të tillë që në ardhjen tënde. Ti je i maskuar që në lindje. Përse maskohesh? Duhet të mos dallohesh, thonë ata që të servilosen gjithmonë. Duhet të të mbajnë sekret sipas Ligjit. Dhe sipas Ligjit ti duhet të jesh nën Maskë. Sipas të gjithë neneve të tij vetëm Maska të mbulon fytyrën tënde të urryer. Pra gjeniale: reflekton rrugën e Mbretit, me elegancë, duke lulëzuar nga brenda luleve, bartur nëpër tuba Oksigjeni tubash dhe makinerish, në krahët e butë të fluturave. Dhe oqeanet e stuhishme, pa dyshim që e pasqyrojnë atë me një pasion të fuqishëm. Sot, si një vit më parë, edhe ne jemi ndjerë nën Maskë. Ndërsa shpirti ynë grimohet, ne ende e shohim veten të paaftë për t'u përballur me demonët e rrinj. Kur do të vijë më në fund kjo ditë e fatit? A do të gjejmë vetveten në Lukun e ri mbi Fytyrën e Re?

Dhe kështu u hapën Fjalorët. Mes tyre në Gjuhën e Botës, Luku ishte pamja. Pamja e re e Njeriut pos maskës. Kaq duhej që të kuptohej. Maska kishte pamjen e dikujt të shkretë dhe të tradhtuar.