Lot balade për Duro Mustafain

Nga Albert Habazaj

Kjo e diel e parafundit e vitit

Na mori Duron e bardhë flori në gji,

Ndër lot, shirit të zi i hodha shpirtit

Dhe vargut i vura shirit të zi.

Shakullina shiu më lanin lotët,

Apo qanin me lotët e mi...

Unë, që për kurajë radhitem me të fortët,

Rendja buzë detit, ngashëryer si fëmijë.

E diela, sot, me zë suferine,

Nga dhimbja derdhi e derdhi shi egër,

U fut nga dritarja në dhembjen time,

Druhem Duros t' i bëj telefonatë nesër...

Shkrimtari më i qeshur që kam njohur,

Me buzëqeshjen detare që i dha Vlora,

Në udhëtimin e gjatë e të palodhur,

Me fjalë kyçe: Vranishti, qyteti, Hora.

Lamtumirë, shkrimtari i dashurisë për vendlindjen, miku im i shtrenjtë, Duro Mustafai, që më doje e të doja aq shumë! Fisnikërisht,

Ujë i Ftohtë, Vlorë, e diel, 22.12.2019

1 Comment