Poezi nga vëllimi me titull "Varka e Mallit" dalë nga shtypi para disa ditësh. Autore, Leonora Canja Allajbeu. Leonora Canja Allajbeu është një mësuese dhe poete shqiptare e lindur më 7 tetor 1954 në qytetin e Kuçovës, Shqipëri. Ajo kaloi fëmijërinë dhe adoleshencën në qytetin e saj të lindjes dhe mbaroi shkollën e mesme të përgjithshme aty. Në vitin 1973, Leonora filloi studimet e larta në Universitetin e Tiranës, duke u specializuar në fakultetin e Histori-Filologjisë në degën e Gjuhës dhe Letërsisë Shqipe.
Pas përfundimit të studimeve universitare, Leonora punoi si mësuese në shkollën e mesme të përgjithshme në Kamëz deri në vitin 1991. Në atë kohë, ajo mori vendimin për të emigruar dhe tani jeton jashtë Shqipërisë.
Gjatë karrierës së saj si mësuese dhe shkrimtare, Leonora Canja Allajbeu ka kontribuar në fushën e arsimit dhe letërsisë shqiptare. Ajo është një figurë në letërsisë shqiptare, me vepra të shumta të shkruara në poezi. Punët e saj shpesh trajtojnë tema sociale, historike dhe filozofike, dhe shpesh përfshijnë një portret të thellë të shoqërisë dhe kulturës shqiptare.
Edhe pse jeton jashtë vendit prej vitit 1991, Leonora Canja Allajbeu vazhdon të mbetet aktive në botën e letërsisë shqiptare dhe të kontribuojë në promovimin e kulturës shqiptare. Veprat e saj kanë përhapur ndikimin e tyre në lexuesit e saj, duke e bërë atë një figurë në letërsinë shqiptare bashkëkohore.
Varka e Mallit
Qetësi e uji që flet,
që flet,
për pasqyrimin e diellit
dhe hënës,
që i jep jetë,
jetë.
Varkë jam,
varkë e mbushur plot dritë,
dritë,
Shikomë thellë,
më përkëdhel me sy,
me sy.
Nuk më kalb dot uji,
që më rrethon,
rrethon,
nuk më thanë dielli,
që më ndriçon,
ndriçon,
as hënë e heshtur,
që më përkëdhel gjithmonë,
gjithmonë,
sepse jam kujtim
i ndritshëm i asaj,
që fluturon,
fluturon.
Nga maja e Tomorrit rashë,
bëra jetë stuhie,
tani u shkriva në të kujtimit varkë,
ndërtuar nëpër vite,
qepur nga mall
i fiksuar,
në timen jetë të jetuar,
me fije të qeshurash,
i dhashë ngjyra fjalësh
të gjelbërta,
mureve të varkës,
që lëkundet
lehtë.
Tani lundroj në ujëra
të qeta,
e vetme, e heshtur,
kujtim i mbetur,
i mbetur...
Lotët e vesës
Të shkruaj letra pa fund,
i shkruaj
me vesën që krenohet
kur pushon mbi
lule,
të kenë magjinë
e shkëlqimit,
rrëmbyer nga perlat
e rralla,
fshehur në të oqeanit
pafundësi.
I mbush me parfumin
dehës,
që era ua rrëmben
luleve,
i shkruaj mbi krahët
e fluturave të bukura,
i nis në udhëtimin
e rrallë,
Për ty,
për ty.
Rrugë shumë e gjatë,
asnjë flutur
nuk arriti
deri tek ti, krahëbukurat
ngarkuar
letra vesëmalli,
u shkrinë
nga dielli, që i zuri
në befasi,
vesa u tret, si lotët
e plakur,
në fytyrat e lodhura
të trishtimit.
Fluturat nuk duruan dot
udhëtimin e gjatë,
ranë nga lartësitë
e mëdha,
mbi tokën, që qau me lot
nga hidhërim i trishtë,
me ngashërim.
Tani rri mendohem,
çfarë bëra gabimi?
Ndoshta nuk duhet
të shkruaja
me vesë mëngjesi?
S' duhej t'i dërgoja
me fluturat krahëshkruar,
që shpejt lodhen
në udhëtim?
Mendoj,
zhytem në trishtim,
ku gabova vallë,
kujdes,
ku nuk pata?
Letrat që shkruaj,
për ty,
tek ty,
kurrë nuk vijnë,
nuk vijnë...
Kommentare