‘’Nëna na la. Në bllokun e saj gjeta edhe numrin tuaj’’. Ishin fjalët që m’u shfaqën sapo hapa telefonin në mëngjes. Në fund emri i dërguesit – M. Verli. E mpirë, me telefon në dorë, po mundohesha të mblidhja mendimet që më shtyheshin e largoheshin tutje. Më ne fund, arrita të mblidhja veten dhe të rrokja atë që ai mesazh më thonte: Amalia Verli, mësuesja ime e paharruar e shkollës së mesme kishte vdekur. Por akoma, në vetvete, nuk po e besoja.
Jo, ti mësuesja ime, ti kujtimi i gjallë i atyre viteve të jetës sime, nuk mund të ikësh. Ti mund të fshihesh diku, disa kohë, në një botë a në një qiell, e një ditë prej ditësh të më shfaqesh sërish, në park, a në kafenë e mëngjesit në Pogradec, ku ti kaloje verën e gjeje prehje në freskinë e puhizës, me erën e lagësht dhe valët e bruzëta të liqenit. Ja edhe pak vjen pranvera me qiell blu e rreze të ngrohta e më pas vera, e cila na bashkonte buzë liqenit në Pogradec. Me siguri do të të shoh se njerëz të mirë, gra të nderuara si ti nuk mund të vdesin. Ti mësuesja ime e paharruar ndodhesh diku ku vdekja s’është. Ti fisnike jeton në dimensionin e jetës. Pranë teje, unë gjithmonë jam ndjerë ajo ish nxënësja e gjuhëve të huaja, e re dhe me dëshirë për dijen dhe jetën, e etur për të mësuar dhe jetuar me dinjitet, siç na mësoje atëherë, në ato vite të tretura larg, por që më afroheshin si me magji kur bashkë pinim kafenë e mëngjesit. Bisedonim e kujtonim ato vite të largëta, mbushur me mall e nostalgji.
Edhe pse tashmë vetë e moshuar, ndihesha e vogël, me çantën me libra e grykëse të zezë që ecja për në shkollë, se në fakt, shkolla e jetës s’mbaron kurrë. Se për mësues gjithmonë kemi nevojë. Madje ti mësuese Amalia, ishe edhe edukatore. Tani që edhe vetë, gjithë jetën, kam punuar si mësuese, kam kuptuar se ti e kishe të lindur, edukatorja ishte në qenien tënde, ashtu me thjeshtësi dhe natyrshëm, si filxhani i kafesë në dorën tënde të butë.
Eh mësuese Amalia! Duhet të kemi lodhur! Sa punë, sa lodhje, sa mund ke harxhuar me ne mësuese. Dhe unë që dje pija kafe me ty, isha njëra nga to. Na mësoje t’i jepnim forcë vetes, se jeta ishte edhe luftë. Luftë me botën dhe me veten. Por në fund gjithmonë pret jeta. Edhe kur duket se punët janë keq. Sa herë të kam kujtuar! Në çdo shkulm e pengesë, në probleme, shqetësime e ndeshje, shpesh ktheja kokën pas. Kujtoja kur na thoje se tashmë ishim të rritura, por më e rëndësishme ishte që të rriteshim së brendshmi. Vite më pas, pasi vërtet isha rritur, risillja në mend atë që tashmë e kuptoja më së miri, kuptimin e shprehjes ‘’të rritesh së brendshmi’’.
Zëri yt edhe sot vazhdon të endet në mendjen time. Ngrohtësia dhe timbri i tij i butë kanë lënë shenjë në mendjen dhe shpirtin tim. Për mua ti ishe një thesar i vyer, nje dukatore dhe nënë e dashur. Zoti t’i kishte blatuar ato duar që dinin të miklonin flokët e mi.
Me siguri, duhet të ta kem thënë, por po ta përsëris edhe tani: unë ju kam admiruar mësuese. Madje, jam munduar të të ngjaj, jam munduar që fshehurazi të marr diçka nga ti; diçka nga hijeshia dhe lartësia jote njerëzore. Shpresoj të arrij sadopak nga ajo.
Mund të vazhdoja të shkruaja më gjatë, por druaj se sado, nuk do arrija t’i gjeja tërë fjalët e duhura për të shprehur mirënjohjen, nderimin dhe respektin për ty.
Qiell të mbarë në rrugën drejt pafundësisë!
Commenti