Fatmir Terziu
Fjalia nuk kishte arsyetim tjetër, ndërsa mbaronte me nakatosur. Dukej sa irrituese, aq dhe shpotitëse. Nakatosja e kishte ulur këmbëkryq edhe në përditësi, edhe në krijimtari, edhe në çdo fjali.
„E ka nakatosur fare tani.“, tha Shkopmbajtësi dhe ia nguli sytë një shpendi tipik, që me sa duket ishte zanafillje për sytë e tij.
Shpendi i Çinarit kishte sy të kuq dhe krahë të zinj të thyer, ishte me madhësinë e një shqiponje, të një shqiponje mali, ose edhe të një fëmije të kequshqyer, kishte një bisht të gjatë me një xhufkë (si një zebër, ndoshta si një xhirafë, ose ndoshta edhe si një sfinks) dhe kishte një veçori në ulje e ngritje që shfaqej me një shtesë në krahë e që hapej si një pendë e vetme (çfarë zog mund të ishte?!).
„Në zoologji, kjo do të thotë të kesh krahë, ose shtojca të ngjashme me krahun. Në botanikë, i referohet të kesh degë të përhapura gjerësisht në çifte alternative. Dhe, si folje, do të thotë të lëvizësh duke u lëkundur me krahë nga një kapje në tjetrën, siç bëjnë majmunë të caktuar, siç janë llojet gibons. (Interesante, gorillat dhe orangutanët e shimpanzetë kanë më pak të ngjarë të lëvizin në këtë mënyrë për shkak të peshës më të madhe të trupave të tyre.)“, thuajse e gjitha kjo ishte në vetvete, ndërsa Shkopmbajtësi kapërcente me sytë e ngulur në atë zog kalldrëmin e fundit të ndarjes, më saktë të rrugëve që të shpinin më pas nga e Majta e dhe nga e Djathta.
„Krahë, krahë…“, tha me vete dhe ende i pabindur në përcaktimin e këtij zogu, me emrin që i krijohej në thellësi, nisi të pëshpëriste duke u marrë me etimologjinë e fluturakut, pa u ndjerë nga të tjerët, nga qindra e qindra nxitimtarë që afroheshin drejt Çinarit, sa nga e Majta dhe nga e Djathta, për të marë leksionet më të fundit të tij.
Dhe ia nisi, kur pa se sytë e tij nuk gabonin më në aritmetikën që shtrohej si gjethe nën Çinar. Fshiu sytë dhe vetëm shtoi:
„Ende paska të tromaksur, ende nuk e paskan kuptuar se e ka nakatosur?!“
Shfryu pak dhe duke pëshpëritur përsëri vendosi:
„Kjo është fundja puna ime! Unë duhet ta bëj rolin e duhur me këtë shkop…, duhet të justifikoj ata lekë, që më kanë paguar për këto leksione zgjedhore.“
Dhe ia nisi menjëherë, si zakonisht me një hyrje të re në leksionet e tij poshtë Çinarit.
„U habita, por dhe u kënaqa që sot kemi vizitor të ri.“, e nisi Shkopmbajtësi.
Ata të gjithë, si ata që rrethrrotullonin kahjet e Çinarit nga e Majta, po ashtu dhe ata nga Djathta, dhe ata që ndodhte jo pak herë të mbeteshin në mesnajë panë njëri-tjetrin në sy dhe për aq sa mund të shihnin të tjerët u duk se lëvizjet e buzëve dhe shpatullave të paktën kishin një sinjal.
Ai tundi shkopin, dhe pasi nënqeshi rifilloi, duke shuar hutimin e tyre.
„E shikoni? Ai atje mes degëve të këtij Çinari po na bekon. Nuk thashë se na vëzhgon. Ai ka një emër tipik dhe unë menjëherë e përcaktova si „bracchium“, është padyshim fatsjellës.
„Bracchium?! Etimologjia?!“, ndërsa shukatnin tespitë nëpër duar, të gjitha krahët e rrethnajës së Çinarit e kishin zbehur frymëmarrjen, por në fytyra kishte filluar të dukej një hapje e lehtë, disi shpresëdhënëse. Ai rrotullonte shkopin në dorën e majtë dhe pastaj e përcillte me sy derisa dora e tij e djathtë shigjetonte atë qasje qiellore në krahë të Çinarit.
“Etimologjia e fjalës është e lashtë, vjen nga prononcimi i tij në latinisht, pra nga bracchium, që do të thotë „krah“. Në fakt, brachiate vjen nga e njëjta rrënjë si „byzylyk“ dhe „brachiopod“ (Një kategori e organizmave detarë me organe ushqyese si krahu. Unë e njoh mirë këtë fushë, se kam shkelur dete dhe oqeane me këtë shkop).
„Me leje“, tha tespixhiu më i vjetër nën Çinar, „ndoshta, në mënyrë të çuditshme, një fjalë tjetër e lidhur është „gjevrek“.
Një tjetër që sapo ishte kthyer nga Gjermania, ku kishte qenë të vizitonte fëmijët e tij, pasi kaloi dy-tre herë dorën e djathtë mbi krye, kërkoi fjalën.
„Kjo për shkak se rrënja gjermane e fjalës është brezel, gjithashtu lidhet me „brachiatus“, duke iu referuar strukturës së ngjashme me krahun e një pulëdeti të pjekur.“, shtoi i kthyeri nga Gjermania.
Më pas Shkopmbajtësi nuk mund të vazhdonte më i qetë, ndërsa duart e tyre të rrudhura kërkonin gjithnjë e më shumë leje për të folur rreth këtij vizitori të ri nga Qielli. I fundit që u dëgjua para se Shkombajtësi të fliste ishte një mesoburrë.
„Unë do të shkoj më herët“, tha ai, „Përdorimi i parë i njohur i fjalës që përcaktuat ju për këtë zog, ishte mjaft herët, por mbeti më së shumti mes nesh që në vitin 1913 kur fjalët dhelpra, skile, dredhanake, gjithashtu erdhën në ekzistencë.“
„Pse atëherë? Pse në vitin 1913?“, pyeti me habi Shkopmbajtësi.
„Eh, pse atëherë… Se atëherë na i shkulët krahët, si këtij zogu që i duket ajo pupël si krah. Ai paska mbijetuar…, mbijetuar falë Zotit.“, ishin zërat nga poshtë e përqark Çinarit.
Ai tundte shkopin, po aq dhe kokën dhe … shfrynte „Gjepura, gjepura…E nakatosët fare tani, sikurse …“ Dhe mori frymë thellë.
„E kur e ka nakatosur vetë Ai, çfarë mund të presësh nga produkti i tij.“, u shuan zërat në rrugicat me kalldrëm, në ato rrugica të moçme, që shpërndahen në të gjitha anët si arterie.
Ndërsa Shkopmbajëtësi ende kishte mbetur me kokën poshtë, duke ngulur atë shkop thellë e më thellë mes butësisë së dheut, ku shtroheshin e kishin zënë rrënjë gurët e trotuarit ndarës. Kur e ngriti kokën nuk pa më njeri, as zogun, që ishte vizitori i ri fatsjellës, sipas tij. Por nga goja pa bërë as më të voglin dyshim nxori një zë britmë, që jehoi tej e tej rrugicave që pikëtakoheshin me Kalanë: „Është Lejlek, është lej…lek“.
Ata në ikjen e tyre. Edhe veshët ndoshta kapnin atë çfarë mund të kapnin. Kuptohej, nuk donin më të dëgjonin për Lej…lek.
Comments