Kujdes nga Qeni

Roald Dahl (1916-1990)

(Përktheu: Fatmir Terziu)

Poshtë nën të ishte vetëm një det resh i valëzuar, i gjerë dhe i bardhë. Mbi të ishte dielli, dhe dielli ishte i bardhë si retë, sepse nuk është kurrë i verdhë kur e shikon nga lart në ajër.

Ai ende po fluturonte me Spitfire. Dora e tij e djathtë ishte në shkop, dhe ai po punonte shiritin e timonit vetëm me këmbën e majtë. Ishte mjaft e lehtë. Makineria po fluturonte mirë dhe ai e dinte se çfarë po bënte.

Çdo gjë është në rregull, mendoi ai. Unë jam duke bërë krejt të duhurën. Unë jam duke vepruar drejt. Unë e di rrugën time për në shtëpi. Do të jem atje për gjysmë ore. Kur të zbres, do të futem me taksi dhe do të fik motorin tim dhe do të them, më ndihmo të dal, apo jo. Unë do ta bëj zërin tim të tingëllojë i zakonshëm dhe natyral dhe askush prej tyre nuk do të marrë vesh. Atëherë do të them, dikush të dal të më ndihmojë. Nuk mund të shkoj vetëm, sepse kam humbur njërën nga këmbët. Ata do të qeshin të gjithë dhe do të mendojnë se unë jam duke bërë shaka, dhe unë do të them, në rregull, eja dhe shikoni, o bastardë jobesimtarë. Pastaj Yorky do të ngjitet në krah dhe do të shikojë brenda. Ai ndoshta do të jetë i sëmurë për shkak të gjithë gjakut dhe rrëmujës. Unë do të qesh dhe do të them, për hir të Zotit, më ndihmo.

Ai hodhi një vështrim përsëri në këmbën e tij të djathtë. Nuk kishte mbetur shumë prej tij. Predha e topit e kishte marrë në kofshë, pak mbi gju, dhe tani nuk kishte asgjë përveç një rrëmuje të madhe dhe shumë gjak. Por nuk kishte dhimbje. Kur shikoi poshtë, u ndje sikur po shihte diçka që nuk i takonte. Nuk kishte asnjë lidhje me të. Ishte thjesht një rrëmujë e cila ndodhej atje në kabinë; diçka e çuditshme dhe e pazakontë dhe mjaft interesante. Ishte si të gjesh një mace të ngordhur në divan.

Ai me të vërtetë ndihej mirë, dhe sepse ndihej ende mirë, ai ndjehej i ngazëllyer dhe i patrembur.

Nuk do të shqetësohem as të thërras në radio për karrocën e gjakut, mendoi ai. Nuk është e nevojshme. Dhe kur të zbres, unë do të ulem atje normalisht dhe do të them, disa nga ju miqtë hajdeni dhe më ndihmoni, sepse kam humbur njërën nga këmbët. Kjo do të jetë qesharake. Do të qesh pak ndërsa po e them; Do ta them me qetësi dhe ngadalë dhe ata do të mendojnë se jam duke bërë shaka. Kur Yorky të dalë në krah dhe të sëmuret, unë do të them, Yorky, ti bir i kurvës, a e ke rregulluar makinën time? Pastaj kur të dal do të bëj raportin tim dhe më vonë do të ngjitem në Londër. Do ta marr me vete atë gjysmë shishe uiski dhe do t'ia jap Blueyt. Ne do të ulemi në dhomën e saj dhe do ta pimë atë. Do të lëshoj ujin nga rubineti i banjës. Nuk do të them shumë derisa të vijë koha për të shkuar në shtrat, atëherë unë do të them, Bluey, kam një surprizë për ty. Kam humbur një këmbë sot. Por nuk e kam mendjen për aq kohë sa ju nuk e ndjeni. As nuk dhemb.

Ne do të shkojmë kudo me makina. Gjithmonë e urreja ecjen, përveç kur ecja në rrugën e bakërxhinierëve në Bagdad, por mund të shkoja në gara. Unë mund të shkoj në shtëpi dhe të pres dru, por koka gjithmonë fluturon nga sëpata. Uji i nxehtë, kjo është ajo që i nevojitet; vendoseni në banjë dhe bëjeni dorezën të fryhet. Unë copëtova shumë dru herën e fundit kur shkova në shtëpi dhe e vura sëpatën në banjë. . . .

Pastaj ai pa diellin që ndriçonte në motorrët e makinës së tij. Ai pa thumba në metal dhe iu kujtua se ku ishte. Ai e kuptoi se nuk po ndihej më mirë; se ishte i sëmurë dhe i ngathët. Koka e tij vazhdonte të binte përpara mbi gjoksin e tij, sepse qafa e tij dukej se nuk kishte më forcë. Por ai e dinte që po fluturonte me Spitfire dhe e ndjente dorezën e shkopit midis gishtërinjve të dorës së tij të djathtë.

Unë jam duke shkuar jashtë, mendoi ai. Në çdo moment tani do të humbas.

Ai vështroi lartësinë e tij në altimetër. Njëzet e një mijë. Për të provuar veten ai u përpoq të lexonte qindra, si dhe mijëra. Njëzet e një mijë dhe çfarë? Ndërsa shikoi, rrotulluesi u turbullua dhe ai as që mund ta shihte gjilpërën. Ai e dinte atëherë se duhet të shpëtonte; se nuk kishte asnjë sekondë për të humbur, përndryshe ai do të mbetej pa ndjenja. Shpejt, furishëm, ai u përpoq të rrëshqiste mbrapa kapuçit me dorën e tij të majtë, por ai nuk kishte forcë. Për një sekondë ai hoqi dorën e djathtë nga shkopi dhe me të dy duart arriti ta shtynte kapuçin prapa. Duket se ndihmon vërshimi i ajrit të ftohtë në fytyrën e tij. Ai kishte një moment pastërtie të madhe dhe veprimet e tij u bënë të rregullta dhe precize. Kjo është ajo që ndodh me një pilot të mirë. Ai mori frymë thellë nga maska ​​e tij e oksigjenit dhe ndërsa e bëri këtë, ai shikoi anën e kabinës. Poshtë ishte vetëm një det i madh dhe i bardhë me re, dhe ai e kuptoi se nuk e dinte se ku ishte.

Do të jetë Kanali i La Manshit, mendoi ai. Unë jam i sigurt se jam duke rënë në ujë.

Ai u kthye mbrapa, nxori helmetën, hapi shiritat dhe e shtyu shkopin fort në të majtë. Spitfire e drodhi krahun e tij të portit dhe u kthye pa probleme mbi shpinë. Piloti ra jashtë.

Ndërsa ra, ai hapi sytë, sepse e dinte që nuk guxonte të dilte jashtë para se të kishte tërhequr kordonin. Në njërën anë ai pa diellin; nga ana tjetër ai pa bardhësinë e reve, dhe ndërsa ra, ndërsa saltohej në ajër, retë e bardha ndiqnin diellin dhe dielli ndiqte retë. Ata ndoqën njëri-tjetrin në një rreth të vogël; ata vrapuan më shpejt dhe më shpejt, dhe atje ishte dielli, retë, retë dhe dielli, dhe retë u afruan derisa papritmas nuk kishte më asnjë diell, por vetëm një bardhësi e madhe. E gjithë bota ishte e bardhë dhe nuk kishte asgjë në të. Ishte aq e bardhë sa që nganjëherë dukej e zezë, dhe pas një kohe ishte ose e bardhë ose e zezë, por kryesisht ishte e bardhë. Ai e shikoi atë ndërsa u kthye nga e bardha në të zezë, dhe pastaj përsëri në të bardhë përsëri, dhe e bardha qëndroi për një kohë të gjatë, por e zeza zgjati vetëm për disa sekonda. Ai e kishte zakon të shkonte të flinte gjatë periudhave të bardha dhe të zgjohej në kohë për të parë botën kur ishte e zezë. Por e zeza ishte shumë e shpejtë. Ndonjëherë ishte vetëm një blic, si dikush që fik dritën dhe e ndez përsëri e përsëri, dhe kështu sa herë që ishte e bardhë, ai dremiste.

Një ditë, kur ishte bardhë, ai shtriu një dorë dhe preku diçka. Ai e mori mes gishtave dhe e rrudhosi. Për një kohë ai u shtri atje, duke lënë duarkryq majat e gishtërinjve të tij të luanin me atë që kishin prekur. Pastaj ngadalë ai hapi sytë, shikoi poshtë dorës së tij dhe pa që po mbante diçka që ishte e bardhë. Ishte buza e një çarçafi. Ai e dinte që ishte një fletë sepse ai mund të shihte strukturën e materialit dhe qepjet në skaj. I dehur sytë dhe i hapi përsëri shpejt. Këtë herë ai pa dhomën. Ai pa shtratin në të cilin ishte shtrirë; ai pa muret gri dhe derën dhe perdet e gjelbërta mbi dritare. Kishte disa trëndafila në tryezë pranë shtratit të tij.

Pastaj ai pa legenin në tryezë afër trëndafilave. Ishte një legen me smalt të bardhë dhe pranë tij ishte një gotë e vogël me ilaçe.

Ky është një spital, mendoi ai. Unë jam në një spital. Por ai nuk mbante mend asgjë. Ai u shtri përsëri në jastëk, duke parë tavanin dhe duke menduar se çfarë kishte ndodhur. Ai po vështronte thinjat e lëmuara të tavanit, i cili ishte aq i pastër dhe gri, dhe pastaj papritmas pa një mizë që ecte mbi të. Pamja e kësaj mize, befasia e të parit të këtij pika të vogël të zezë në një det gri, i pastruan sipërfaqen e trurit të tij dhe shpejt, në atë sekondë, ai kujtoi gjithçka. Ai u kujtua për Spitfire dhe iu kujtua lartësuesi që tregonte njëzet e një mijë metra. Ai iu kujtua shtytja e prapme e kapuçit me të dy duart dhe i kujtohej shpëtimi. Iu kujtua këmba e tij.

Tani dukej mirë. Ai shikoi poshtë në fund të shtratit, por ai nuk mund ta tregonte. Ai vuri njërën dorë nën rrobat e shtratit dhe u ndie për gjunjët e tij. Ai gjeti njërën prej tyre, por kur ndjeu për tjetrën, dora e tij preku diçka që ishte e butë dhe e mbuluar me fasho.

Vetëm atëherë dera u hap dhe një infermiere hyri brenda.

"Përshëndetje", tha ajo. "Kështu që ju jeni zgjuar më në fund".

Ajo nuk ishte e bukur, por ishte e madhe dhe e pastër. Ajo ishte midis tridhjetë dhe dyzet dhe kishte flokë të çelët. Më shumë se kaq ai nuk e vuri re.

"Ku jam unë?"

"Ju jeni një shok me fat. Ju u ulët në një dru afër plazhit. Ju jeni në Brighton. Ata ju sollën dy ditë më parë, dhe tani jeni rregulluar të gjithë. Dukeni mirë".

"Unë kam humbur një këmbë," tha ai.

"Kjo nuk është asgjë. Ne do t'ju marrim një tjetër. Tani duhet të shkoni të flini. Mjeku do të vijë për t'ju parë në rreth një orë." Ajo mori legenin dhe gotën e ilaçeve dhe doli jashtë.

Por ai nuk flinte. Ai donte t’i mbante sytë hapur sepse ishte trembur se po t’i mbyllte përsëri gjithçka do të zhdukej. Ai u shtri duke parë tavanin. Miza ishte akoma atje. Ishte shumë energjike. Do të vraponte shumë shpejt përpara për disa inç, pastaj do të ndalet. Pastaj do të vraponte përsëri përpara, të ndalonte, të vraponte përpara, të ndalonte, dhe herë pas here do të ngrihej dhe gumëzhinte egërsisht në qarqe të vegjël. Gjithmonë ulej përsëri në të njëjtin vend në tavan dhe filloi të vraponte dhe të ndalonte përsëri. Ai e shikoi atë për aq kohë sa që pas një kohe nuk ishte më një mizë, por vetëm një njollë e zezë mbi një det gri, dhe ai ende po e shikonte kur infermierja hapi derën dhe qëndroi mënjanë ndërsa hyri mjeku. Ai ishte një mjek i Ushtrisë, një major dhe kishte disa shirita të fundit të luftës në gjoks. Ai ishte tullac dhe i vogël, por kishte një fytyrë të gëzuar dhe sy të mirë.

"Epo, mirë," tha ai. "Kështu që keni vendosur të zgjoheni më në fund. Si po ndiheni?"

"Ndihem mirë".

"Kjo është gjërat. Ju do të zgjoheni dhe do të bëheni gati në asnjë kohë."

Mjeku i mori kyçin e dorës për ta ndjerë pulsin.

"Nga rruga," tha ai, "disa prej djemve nga skuadrilja juaj po telefononin dhe po pyesnin për ju. Ata donin të vinin së bashku dhe t'ju shihnin, por unë thashë se ata do të kishin më mirë të prisnin një ose dy ditë. I thashë atyre keni qenë në rregull, dhe se ata mund të vijnë të të shohin pak më vonë. Thjesht rri i qetë dhe qetësohu për pak. Ke diçka për të lexuar? " Ai hodhi një vështrim në tryezë me trëndafilat. "Jo. Epo, infermierja do të kujdeset për ty. Ajo do të të marrë gjithçka që dëshiron." Me këtë ai tundi dorën dhe doli, i ndjekur nga infermierja e madhe e pastër.

Kur ata kishin shkuar, ai u shtri prapa dhe shikoi përsëri tavanin. Miza ishte akoma atje dhe ndërsa ai qëndronte duke e shikuar, ai dëgjoi zhurmën e një aeroplani në distancë. Ai shtrihej duke dëgjuar tingullin e motorëve të tij. Ishte shumë larg. Pyes veten se çfarë është, mendoi ai. Më lejoni të shoh nëse mund ta vendos. Papritmas ai tundi kokën ashpër në njërën anë. Kushdo që është bombarduar mund të tregojë zhurmën e një Junkers 88. Ata mund t'i tregojnë shumicës së bombarduesve të tjerë gjermanë për këtë çështje, por veçanërisht një Junkers 88. Motorët duket se këndojnë një duet. Ekziston një zë bas i thellë vibrues dhe me të ka një tenor të ngritur. Isshtë këndimi i tenorit që bën tingullin e një JU-88 diçka që nuk mund të gabohet.

Ai qëndroi duke dëgjuar zhurmën dhe u ndje mjaft i sigurt për atë që ishte. Por ku ishin sirenat dhe ku armët? Ai pilot gjerman me siguri kishte një nerv që vinte afër Brighton vetëm në dritën e ditës.

Avioni ishte gjithmonë larg, dhe së shpejti zhurma u zbeh në distancë. Më vonë ishte një tjetër. Edhe ky ishte shumë larg, por kishte të njëjtin bas të thellë valëzues dhe tenorin e këndimit të lartë, dhe nuk po e gabonte. Ai e kishte dëgjuar atë zhurmë çdo ditë gjatë betejës.

Ai ishte në mëdyshje. Kishte një zile në tavolinë pranë shtratit. Ai zgjati dorën dhe i ra asaj. Ai dëgjoi zhurmën e hapave nëpër korridor dhe infermierja hyri brenda.

"Infermiere, cilat ishin ato aeroplanë?"

"Jam i sigurt që nuk e di. Nuk i kam dëgjuar. Ndoshta luftëtarë ose bombardues. Unë pres që ata po ktheheshin nga Franca. Pse, çfarë është çështja?"

"Ata ishin JU-88. Jam i sigurt që ishin JU-88. Unë e di tingullin e motorëve. Kishte dy prej tyre. Çfarë po bënin këtu?"

Infermierja u ngjit në anën e shtratit të tij dhe filloi të drejtojë çarçafët dhe t'i fus nën dyshek.

"Mirëbërësi, cilat gjëra i imagjinon. Nuk duhet të shqetësohesh për një gjë të tillë. A do të doje të të nxirrja diçka për të lexuar?"

"Jo faleminderit."

Ajo goditi jastëkun e tij dhe ia ktheu flokët nga balli me dorën e saj.

"Ata kurrë nuk vijnë më gjatë në dritën e diellit. Ju e dini këtë. Ata ndoshta ishin Lancaster ose Fortesa Fluturuese."

"Infermiere".

"Po."

"A mund të kem një cigare?"

"Pse sigurisht që mundeni."

Ajo doli dhe u kthye pothuajse menjëherë me një pako lojtarësh dhe disa ndeshje. Ajo ia zgjati njërin dhe kur ai ia futi në gojë, ajo goditi një shkrepëse dhe e ndezi.

"Nëse më doni përsëri," tha ajo, "vetëm bini ziles", dhe ajo doli jashtë.

Një herë në mbrëmje ai dëgjoi zhurmën e një avioni tjetër. Ishte larg, por edhe kështu ai e dinte që ishte një makinë me një motor. Por ai nuk mund ta vendoste. Po shkonte shpejt; ai mund ta tregonte atë. Por nuk ishte një pështymë dhe nuk ishte një artizanat luftarak uragani. As nuk dukej si motor amerikan. Ata bëjnë më shumë zhurmë. Ai nuk e dinte se çfarë ishte dhe e shqetësoi shumë. Ndoshta jam shumë i sëmurë, mendoi ai. Mbase po imagjinoj gjëra. Mbase jam paksa delirant. Unë thjesht nuk di çfarë të mendoj.

Atë mbrëmje infermierja hyri me një legen me ujë të nxehtë dhe filloi ta lante.

"Epo," tha ajo, "Unë shpresoj se ju ende nuk mendoni se ne jemi duke u bombarduar."

Ajo i kishte hequr majën e pizhamit dhe po i pastronte krahun e djathtë me një fanellë. Ai nuk u përgjigj.

Ajo shpëlau fanellën në ujë, fërkoi më shumë sapun mbi të dhe filloi t'i lante gjoksin.

"Po dukesh mirë këtë mbrëmje", tha ajo. "Ata ju operuan posa të hynit. Ata bënë një punë të mrekullueshme. Do të jeni mirë. Unë kam një vëlla në RAF," shtoi ajo. "Bomba fluturuese".

Ai tha: "Unë shkova në shkollë në Brighton".

Ajo ngriti sytë shpejt. "Epo, është mirë", tha ajo. "Unë pres që ju do të njihni disa njerëz në qytet."

"Po", tha ai, "njoh mjaft".

Ajo kishte mbaruar larjen e gjoksit dhe të krahëve të tij, dhe tani ajo ktheu mbulesat e shtratit, në mënyrë që këmba e tij e majtë të ishte e zbuluar. Ajo e bëri atë në një mënyrë të tillë që cungu i tij i fashuar të mbetej nën çarçafë. Ajo zhveshi kordonin e pantallonave të tij pizhame dhe i hoqi. Nuk kishte asnjë telashe sepse ata kishin prerë këmbën e djathtë të pantallonës, kështu që nuk mund të ndërhynte në fasho. Ajo filloi të lante këmbën e tij të majtë dhe pjesën tjetër të trupit. Kjo ishte hera e parë që ai kishte bërë një banjë në shtrat dhe ai ishte në siklet. Ajo vuri një peshqir nën këmbën e tij dhe ajo po ia lante këmbën me fanellë. Ajo tha, "Ky sapun i mjerë nuk do të shkumojë aspak. Theshtë uji. Asshtë aq i fortë sa thonjtë."

Ai tha, "Asnjë sapun nuk është shumë i mirë tani dhe, natyrisht, me ujë të fortë është i pashpresë." Ndërsa e tha ai kujtoi diçka. Ai iu kujtua banjot që kishte përdorur për të bërë në shkollë në Brighton, në banjën e gjatë me dysheme me gurë, e cila kishte katër banja në një dhomë. Ai kujtoi se si uji ishte aq i butë saqë duhej të bëje një dush më pas për të hequr të gjithë sapunin nga trupi yt, dhe ai kujtoi se si shkuma notonte në sipërfaqen e ujit, në mënyrë që të mos i shihje këmbët poshtë . Ai kujtoi se nganjëherë atyre u jepeshin tableta kalciumi sepse mjeku i shkollës thoshte se uji i butë ishte i dëmshëm për dhëmbët.

"Në Brighton," tha ai, "uji nuk është ...".

Ai nuk e mbaroi fjalinë. Diçka i kishte shkuar; diçka kaq fantastike dhe absurde, saqë për një moment iu duk sikur i tha infermierit për këtë dhe qeshi mirë.

Ajo ngriti sytë lart. "Uji nuk është çfarë?" ajo tha.

"Asgjë", u përgjigj ai. "Unë isha duke ëndërruar.

Ajo shpëlau fanellën në pellg, i fshiu sapunin nga këmba dhe e thau me një peshqir.

"Niceshtë mirë të lahesh", tha ai. "Ndihem më mirë". Ai po e ndjente fytyrën me duar. "Më duhet një rruajtje".

"Ne do ta bëjmë atë nesër," tha ajo. "Ndoshta mund ta bësh vetë atëherë".

Atë natë ai nuk mund të flinte. Ai qëndroi zgjuar duke menduar për Junkers 88 dhe për fortësinë e ujit. Ai nuk mund të mendonte për asgjë tjetër. Ishin JU-88, tha me vete. E di që ishin. E megjithatë nuk është e mundur, sepse ata nuk do të fluturonin kaq poshtë këtu, në mes të ditës. Unë e di që është e vërtetë, dhe megjithatë e di që është e pamundur. Mbase jam i sëmurë. Ndoshta po sillem si një budalla dhe nuk e di se çfarë po bëj ose them. Mbase jam delirant. Për një kohë të gjatë ai qëndroi zgjuar duke menduar këto gjëra, dhe një herë ai u ul në shtrat dhe tha me zë të lartë, "Unë do të provoj se nuk jam i çmendur. Unë do të bëj një fjalim të vogël për diçka të komplikuar dhe intelektuale. Unë do të flas për atë që të bëj bëj me Gjermaninë pas luftës ". Por para se të kishte kohë për të filluar, ai ishte në gjumë.

Ai u zgjua tamam kur drita e parë e ditës po tregonte nëpër të çarat në perdet mbi dritare. Dhoma ishte akoma e errët, por ai mund të thoshte se tashmë kishte filluar të ndriçohej jashtë. Ai u shtri duke parë dritën gri e cila po shfaqej nga e çara në perde, dhe ndërsa ishte shtrirë atje, ai u kujtua një ditë më parë. Ai kujtoi Junkers 88 dhe fortësinë e ujit; atij iu kujtua infermierja e madhe e këndshme dhe mjeku i mirë dhe tani kokrra e vogël e dyshimit zuri rrënjë në mendjen e tij dhe filloi të rritej.

Ai vështroi nëpër dhomë. Infermierja kishte nxjerrë trëndafilat një natë më parë dhe nuk kishte asgjë përveç tryezës me një pako cigare, një kuti shkrepëse dhe një tepsi hiri. Përndryshe, ajo ishte e zhveshur. Nuk ishte më e ngrohtë apo miqësore. Nuk ishte as komode. Ishte e ftohtë dhe e zbrazët dhe shumë e qetë.

Dalëngadalë kokrra e dyshimit u rrit, dhe bashkë me të erdhi frika, një frikë e lehtë, vallëzuese që paralajmëronte, por nuk frikësonte; lloji i frikës që merr dikush jo sepse ka frikë, por sepse ndien se ka diçka që nuk shkon. Shpejt dyshimi dhe frika u rrit kështu që ai u bë i shqetësuar dhe i zemëruar, dhe kur preku ballin me dorë, ai zbuloi se ishte lagur nga djersa. Ai e dinte atëherë se duhet të bënte diçka; se ai duhet të gjejë një mënyrë për t'i provuar vetes se kishte ose kishte të drejtë ose kishte gabim, dhe ai ngriti sytë dhe pa përsëri dritaren dhe perdet e gjelbërta. Nga vendi ku ai shtrihej, ajo dritare ishte pikërisht para tij, por ishte plotësisht dhjetë jardë larg. Disi ai duhet ta arrijë atë dhe të shikojë jashtë. Ideja u bë një mani me të dhe së shpejti ai nuk mund të mendonte asgjë përveç dritares. Po në lidhje me këmbën e tij? Ai vuri dorën poshtë rrobave të shtratit dhe ndjeu cungun e trashë të fashuar, i cili ishte gjithçka që kishte mbetur në anën e djathtë. Dukej ne rregull. Nuk dhembi. Por nuk do të ishte e lehtë.

Ai u ngrit lart. Pastaj shtyu rrobat e shtratit mënjanë dhe vuri këmbën e majtë në dysheme. Ngadalë, me kujdes, ai përplasi trupin derisa i kishte të dy duart gjithashtu në dysheme; dhe pastaj ai ishte nga shtrati, i gjunjëzuar në qilim. Ai shikoi cungun. Ishte shumë e shkurtër dhe e trashë, e mbuluar me fasha. Po fillonte të lëndohej dhe ai mund ta ndjente se pulson. Ai donte të rrëzohej, të shtrihej në qilim dhe të mos bënte asgjë, por ai e dinte që ai duhej të vazhdonte.

Me dy krahë dhe një këmbë, ai u zvarrit drejt dritares. Ai do të shtrihej përpara me aq sa kishte mundësi me krahët e tij, pastaj do të hidhte një kërcim të vogël dhe do të rrëshqiste këmbën e majtë përgjatë tyre. Sa herë që e bënte, ajo ia acaronte plagën në mënyrë që ai të jepte një gromësimë të butë dhimbjeje, por ai vazhdoi të zvarritet nëpër dysheme në dy duar dhe një gju. Kur arriti te dritarja, ai u ngrit lart dhe një nga një i vendosi të dy duart në prag. Ngadalë ai u ngrit lart derisa qëndronte në këmbën e majtë. Pastaj shpejt ai la mënjanë perdet dhe shikoi.

Ai pa një shtëpi të vogël me një çati me pllaka gri që qëndronte vetëm pranë një korsie të ngushtë dhe menjëherë pas saj ishte një fushë e lëruar. Para shtëpisë ishte një kopsht i pastër dhe ishte një gardh i gjelbër që ndante kopshtin nga korsia. Ai po shikonte mbrojtjen kur pa shenjën. Ishte vetëm një pjesë e bordit e gozhduar në majë të një shtylle të shkurtër dhe sepse mbrojtja nuk ishte shkurtuar për një kohë të gjatë, degët ishin rritur rreth shenjës në mënyrë që të dukej pothuajse sikur të ishte vendosur në mesi i mbrojtjes. Kishte diçka të shkruar në tabelë me bojë të bardhë dhe ai e shtrëngoi kokën te gota e dritares, duke u përpjekur të lexonte atë që thuhej. Shkronja e parë ishte një G, ai mund ta shihte atë. I dyti ishte një A, dhe i treti ishte një R. Njëra pas tjetrës ai arriti të shihte cilat ishin letrat. Kishte tre fjalë dhe ngadalë ai i shkruante letrat me zë të lartë ndërsa arriti t’i lexonte. G-A-R-D-E A-U C-H-I-E-N. Garde au chien. Kjo është ajo që tha.

Ai qëndroi atje duke u ekuilibruar në njërën këmbë dhe duke u mbajtur fort deri në skajet e pragut të dritares me duart e tij, duke shikuar shenjën dhe shkronjat e zbardhura të fjalëve. Për një moment ai nuk mund të mendonte asgjë. Ai qëndroi atje duke shikuar shenjën, duke përsëritur fjalët pa pushim me vete, dhe pastaj ngadalë filloi të kuptojë kuptimin e plotë të sendit. Ai ngriti sytë në vilë dhe në arën e lëruar. Ai vështroi kopshtin e vogël në të majtë të vilës dhe shikoi fshatin e gjelbër përtej. "Pra, kjo është Franca," tha ai. "Unë jam Franca".

Tani pulsimi në kofshën e tij të djathtë ishte shumë i madh. Ndihej sikur dikush po i godiste fundin e cungut të tij me një çekiç, dhe papritmas dhimbja u bë aq e fortë sa i preku kokën dhe për një moment mendoi se do të binte. Shpejt u gjunjëzua përsëri, u zvarrit përsëri në shtrat dhe u ngrit brenda. Ai tërhoqi rrobat e shtratit mbi vete dhe u shtri përsëri në jastëk, i rraskapitur. Ai ende nuk mund të mendonte asgjë fare përveç shenjës së vogël nga mbrojtja, dhe fushës së lëruar dhe pemishtes. Ishin fjalët në shenjë që ai nuk mund t’i harronte.

Ishte ca kohë para se të hynte infermierja. Ajo erdhi duke mbajtur një legen me ujë të nxehtë dhe ajo tha: "Mirëmëngjes, si jeni sot?"

Ai tha: "Mirëmëngjesi, infermiere".

Dhimbja ishte ende e madhe nën fasho, por ai nuk dëshironte t'i tregonte kësaj gruaje asgjë. Ai e shikoi atë ndërsa ajo po merrej me përgatitjen e gjërave larëse. Ai e shikoi atë më me kujdes tani. Flokët e saj ishin shumë të bukura. Ajo ishte e gjatë dhe me kocka të mëdha dhe fytyra e saj dukej e këndshme. Por kishte diçka pak të paqartë për sytë e saj. Ata kurrë nuk ishin akoma. Ata kurrë nuk shikuan asgjë për më shumë se një moment dhe ata lëvizën shumë shpejt nga një vend në tjetrin në dhomë. Kishte diçka edhe për lëvizjet e saj. Ata ishin shumë të mprehtë dhe nervozë për të shkuar mirë me mënyrën e rastësishme në të cilën ajo fliste.

Ajo vendosi pellgun, i hoqi majën e pizhamit dhe filloi ta lante.

"A fjete mirë?"

"Po."

"Mirë", tha ajo. Ajo po i lante krahët dhe gjoksin.

"Unë besoj se pas mëngjesit dikush po zbret të të shoh nga Ministria e Aviacionit," vazhdoi ajo. "Ata duan një raport ose diçka tjetër. Unë pres që ju të dini gjithçka për këtë. Si u qëlluat dhe e gjithë kjo. Unë nuk do ta lë të qëndrojë gjatë, prandaj mos u shqetësoni."

Ai nuk u përgjigj. Ajo mbaroi larjen e tij, dhe i dha një furçë dhëmbësh dhe disa pluhur dhëmbësh. Ai lau dhëmbët, shpëlau gojën dhe pështyu ujin në pellg.

Më vonë ajo i solli mëngjesin e tij në një tabaka, por ai nuk donte të hante. Ai ende ndihej i dobët dhe i sëmurë dhe dëshironte vetëm të gënjejë i qetë dhe të mendojë për atë që kishte ndodhur. Dhe ishte një fjali që kalonte nëpër kokën e tij. Ishte një fjali të cilën Johnny, Zyrtari i Inteligjencës i skuadriljes së tij, ua përsëriste gjithmonë pilotëve çdo ditë para se të dilnin. Ai mund ta shihte Xhonin tani, duke u mbështetur në murin e kasolles shpërndarëse me gypin e tij në dorë, duke thënë, "Dhe nëse të marrin, mos harro vetëm emrin, gradën dhe numrin tënd. Asgjë tjetër. Për hir të Zotit, mos thuaj asgjë tjetër ".

"Ja ku je", tha ajo ndërsa vuri tabaka në prehrin e tij. "Unë të kam një vezë. A mund të menaxhosh mirë?"

"Po."

Ajo qëndroi pranë shtratit. "A po ndiheni mirë?"

"Po."

"Mirë. Nëse doni një vezë tjetër, mund të jem në gjendje t'ju marr një të tillë."

"Kjo është në rregull".

"Epo, vetëm bini në zile nëse doni më shumë". Dhe ajo doli jashtë.

Ai sapo kishte mbaruar së ngrëni, kur infermierja hyri përsëri.

Ajo tha, "Komandanti i krahut Roberts është këtu. Unë i kam thënë që ai mund të qëndrojë vetëm për disa minuta."

Ajo bëri me dorë dhe komandanti i krahut hyri brenda.

"Më vjen keq që ju shqetësoj kështu", tha ai.

Ai ishte një oficer i zakonshëm i RAF, i veshur me një uniformë që ishte pak e lënë pas dore, dhe ai mbante gradën drejtuese dhe Kryqin e Dalluar Fluturues. Ai ishte mjaft i gjatë dhe i hollë me shumë flokë të zeza. Dhëmbët e tij, të cilët ishin të parregullt dhe me hapësirë ​​të gjerë, i dilnin pak edhe kur ai mbylli gojën. Ndërsa fliste, ai mori një formë të thellë dhe nxorri një laps nga xhepi, mori një karrige dhe u ul.

"Si po ndihesh?"

Nuk kishte përgjigje.

"Fat i fortë për këmbën tuaj. Unë e di se si ndiheni. Dëgjoj se keni bërë një shfaqje të shkëlqyeshme para se t'ju marrin."

Burri në shtrat ishte shtrirë mjaft i qetë, duke parë burrin në karrige.

Njeriu në karrige tha, "Epo, le t'i marrim këto gjëra. Kam frikë se do të duhet të përgjigjesh disa pyetjeve në mënyrë që unë të plotësoj këtë raport luftimi. Më lejoni të shoh tani, para së gjithash, çfarë ishte skuadrilja juaj? "

Burri në shtrat nuk lëvizi. Ai vështroi drejtpërdrejt në Komandantin e Skuadrës dhe ai tha, "Emri im është Peter Williamson. Rendi im është Drejtues i Skuadriljes dhe numri im është nëntë, shtatë, dy, katër, pesë, dhe shtatë".