Këthimi nga arsyeja
E dini
Unë jam njeri i vogël
Të vogël kam dhe qarkun e pelegrinazhit
S’ma zë hapi tjetrin
Dhe, anise tek dora pushtetin,
Ate pyrg e teposhtë,
Ate fantazmë e të fortë,
Ate që i mbajta krahun tek ngjitej tek pyrgu
Ia kam droen të gjezdis qarkut tim
E dini, vogëlsia ime më rebelon
Më ndrydhë si një dorë fuqie pa pikë shpirti
Dhe shpërthen tek mua frazë mallkimi
Dhe sharje, dhe pshyrje, dhe kanosje, dhe ironi
Tek ngulfasin zotnillëkun e të qenëmit fisnik njeri
Ç’të bëjë!
Mllefi më mbështeti për murin arsyen
Nga thellësi e vetes më dha leksion
Ti zotëri i studimeve psikojuridike,
I Renesanses së ndritshme të Evropes
Të Evropes që bëri kufomë miliona njerëz
Për të shenjtën-lirinë e tyre
Nuk je mekanizëm pa shpirte e as idiot i lënë
Britë, kundërshto, përplas, rrëno të tërat
Që të zënë rrugën tënde të drejtë.
Ç’sofizem grek, ç’mençuri epike!
Por, tek kaloj një rrugice të skajshme
Aty ku kishin rënë dy persona
Nga plumbat pa emër
Tek bëjë rrugëtim në qytetin tjetër
me bilet pensionistesh 50% nga çmimi
shoh tabllon e dy të tjerëve të vrarë
nga të njëllojtë fishek
dhe më dridhë droe,
dhe më mbush’llon paradoksi
unë dhash krahun për ngjitje pyrgut
e po vritem nga babaxhan gratis
fashita dufin e mllefit
hesht marrëzi i quajtur mllef!
E më pas
tek otorino-ja shkurtova gjuhen 80%
këtheva dhe u ula në fotele moc me mua
dhe, tek shikoja filmat me mafioz amerikan
vetëm në dhomë, fillikat vetëm
dhe imagjinoja ata të mllefit
u britja: si vritet njeriu pa faj
o kriminel, o hajvan.
Comments