KAINI
Më ndiqte pas kudo që mbështesja kokën,
në çdo shtëpi që hyja e gjeja në portë,
nuk më lypte gjë, as më jepte,
veç me shihte thellë me një shikim të rremët.
Më vinte keq- kisha dhembje për hijen,
si çdo shpirt njerëzor e ftoja në shtëpi,
as hynte, as dilte, aty rrinte, me vështrim
përhumbur në dëborë e shi.
U mësova tërë jetën me këtë fytyrë
Gjithmonë e pa qeshur e çehrevrarë
e s'do ta zbuloja kurrë enigmën e tij,
sikur një natë, një thikë të mos kisha marrë.
Më i rëndë se plaga ish mendimi
në pragun e përgjakur tek hiqesha zvarrë,
para se dora ti vriste një tjetër
shpirtin e vet do ta këtë vrarë.
U ktheva ta shihja kush ishte pas meje
teksa plaga më rridhte gjak në errësirë,
më foli fytyra e murrët tek skërmitej:
"Ti duhet të vdesësh se je i mirë!"
Kishte dalë nga bibla kjo fantazmë
e nëpër shekuj bënte zanatin e vjetër.
Hija fshehu thikën nën pelerinën gri
e shkoi e zuri vend nën një strehë tjetër.
E pyetën Abelin në parajsë
"A do që fati të ketë kthim e ndërrim?"
I mbledhur kruspull prej dhembjes, tha:
"I falem Zotit që s'më bëri Kain!"
2004
Nga libri “Rekuiem për një gjethe”
Boston 2005
Kommentare