Dashuria nuk ka kufij. Është e vetmja gjë që mund të marrim me vete kur të varrosemi. Por përditë ne e zvetënojmë dashurinë. Të vetmen, të padiskutueshme, të sinqertën pronë, të padiskutueshmen që mund të mbajmë gjithmonë. Por ne jemi të destinuar të zhdkim atë. Ta nëpërkëmbim atë. Ta zvetënojmë atë. Madje, duke e bërë këtë bëjmë të pamundurën që të arrijmë në varret tona vetëm. Ashtu të ndarë. Të sikletshëm. Të vetëpëlyer. Të lodhur. Të urryer. Po përse po e ndjekim shoqërinë kaq furishëm me dikë që do të mbërrijë në një kohë tjetër? Ne zhytemi me ankth në këtë fushë të territorit të paeksploruar. Zhytemi përditë pa e kuptuar, duke shpresuar të gjejmë dikë që do të plotësojë kohën tonë me dashuri dhe zbukurim. Ajo që kam mësuar të mësoj ndër vite është se dashuria është një emocion i egër dhe i pamëshirshëm. Dashuria është një krijesë e palëkundur. Është e papenguar. Megjithatë ne ende e ndjekim atë pa pushim.
Pse? Është vetëm ajo që bëjmë ne? Midis të gjitha ndjenjave, dashuria mund na jep krahë dhe gjithnjë synon të ringjallë pjesët e ndrydhura, që dikur mendonim se ishin të pakthyeshme. Dashuria mund të vendosë jetën në lulëzim. E këtë e dimë. E dimë? Dashuria ndihet si pranvera. Ndonjëherë, apo ngahera? Por herë të tjera, dashuria është dashakeqe dhe malinje, por ne themi, Jo, dashuria do të parathotë vetëm mirë. Mjaft mirë! Dashuria ka qëllimet më të mira, por a është e vërtetë kjo?
Le të themi se ndoshta Dashuria do të thotë vetëm mirë dhe po përpiqet vërtet shumë që të na bëjë secilin me një shpirt të afërm për të na sjellë ngrohtësi dhe kënaqësi të pakufishme. Sidoqoftë, Dashuria nuk është e përsosur dhe shpesh hyn në disa hulli, ku pakuptuar trulloset dhe është gati të humbasë një hap, ose të harrojë formulën. Dashuria do të harrojë të telefonojë. dashuria do të prodhojë lotë. Dashuria do të martohet përsëri vetëm 6 muaj pas divorcit.
Por a e fajësojmë Dashurinë për këtë? Si mundemi ta bëjmë këtë për dashurinë tonë, që na ka mbajtur në këmbë gjithmonë? Pra dashuria? Dashuria…
Është pasioni më tërheqës që i jepet racës njerëzore. E vetmja gjë që mund të zbusë bishën e egër. Në një botë plot me gjëra të përkohshme, Dashuria është një ndjenjë e përhershme. Dashuria na mban të vazhdueshëm dhe të gjallë si një busull në një mjedis të errët.
Pra, ndërsa ndodh ky moment kalimtar që ne e quajmë jeta shtytëse, ne ulemi pranë vajzave të bukura në klasë dhe vallëzojmë me burrin e saj në dasmën e mikut tuaj më të mirë, sepse Dashuria është e pafund. Është një etje e pamëshirshme që ne do të përpiqemi ta shuajmë. Madje kjo ndodh gjithmonë. Është e vetmja gjë që as zoti, as ndonjë forcë në tokë nuk mund të na e vidhte. Një e drejtë e ngulitur në vetë shpirtrat tanë, e gdhendur në muret prej guri të mendjeve tona. Ne do të bëjmë të pamundurën për dashurinë.
Na lidh, na bën të ndihemi të sigurt, na bën të ndihemi të çmendur, na bën të ndiejmë gjithçka menjëherë. Ne do të vdisnim për të. Ne do të marroseshim për të. Dashuria nuk ka kufij. Është e vetmja gjë që mund të marrim me vete kur të varrosemi. Nuk e di se çfarë ndodh kur ikën njeriu, kur ngushëllohet shumë nga të tjerët, kur s'di se dikush do të vijë të vizitojë kockat e mbetura poshtë një guri vetëm me emrin tënd dhe të kujdeset për lulet e sjella nga dashuria e mbetur mbi tokë edhe pasi Njeriu i dashuruar të ketë shkuar.
Kjo është arsyeja pse ne humbasim.
Comments