Karrocë e amshimit
(Poezi shkruar në çaste tejet dramatike)
Hipur mbi karrocë,
me kamxhikun e rript i bie lehtë kalit zekan
Dhe, në një rrugëtim që fund s’ka
Me po atë trokun monoton mbi kalldërm
Shkelë palodhshëm mbi shekuj
Mbi sisteme, dhe
përvidhet të arrij diellin
E i thrret kalit „Jepi zekan i mirë, jepi!”
Ecën një rruge, nga caku!
Sikur dje- nesër
Pa ndalim!
Nga ia mba o karrocier i përrallës-dëgjon një thirrje plaku
Di se dielli është largë po deshe t´a zë!
Dëgjoj fjalën e plakut të urtë
E hedhë syrin në qarkun e trokut
Shikon para, anash
Largë
Këthen kokën prapa
Hedhe pak më prapa, ia thot mendja
Që të zë pikën nga nisi karroca.
Dhe gjezdisen mjergulles së mendjes
E tani,ku jam- ngre vetën nga mënga
Në një kodër sukë!
Ah kjo? E pashait qenka!
E atij që e zu çasti në maj të saj
Tek i vringëllonte shpatë e mprehtë
e shpresa i ngordhte përdhe.
Nga aty qyteti duket qetë
Si në gjum fëmijëror
Ja çatitë e reja, të kuqe, të fabrikës së Danit
Dani ekonomisti që nuk iu bind të dhunshmit
Minaretë në të djathtë e kryqi mbi kodren e butë
Se si përpelitët të më flas butë, për rritë
Sa këndëshëm kallzon me ato buzët e ëmbëla
Se si cytet të të bëjë të lumtur
Asgjë nuk më nxjerrë nga ai imazh
E tutje, pas lendinave të shtrira gjerë
Fshatra të vogla të zhytura në errësi
Dhe pika të rralla poçash me dritën të dobtë
Rrugica të ngushta të mbytura në lloç
Ndonjë qen zgjeban-ogur i zi
e nën çati të vogla të mbledhur tok,
Krerët e traditës
Në epikën e gjyshërve me vdekjen përfytën
Dhe të hidhur lëshojnë bejten:
S’do ua zë sekush rezen e diellit
S’do ua ndalë sekush driten e hënes
Frymën e kësaj toke, jeten e cakut të lashtë
Ia dalin?
Përgjegjën do e sjellë një natë tjetër....
Karroca ecën njësoj në trokun e kalit zekan
Kush t’a ndalë...!
Shpërthen shkujdesshëm terrin me fanar
Dhe ashtu rrugës së diellit
Ecën e ecën...
Comments