Jam në Atdhe. Jam pranë mijëra a miliona memorjeve të së shkuarës dhe atyre që ndërtohen me flashitje të kohës për sa i përkasin së tashmes. Mes të gjithave dhe të gjithëve është koha. Unë e ndjej kohën në Atdhe sikur fluturon. Ka shumë arsye, por përtej të gjithave mbetem tek koha…
Jam kurioz për përvojën tuaj të kohës. A mendoni se jeta po ecën me të vërtetë shpejt? A është efektshmëria juaj një mënyrë për ta kthyer atë dhe për të reflektuar mbi të?
Koha 1: Dua të them, koha për mua, mund ta bëj të ecë ngadalë ose shpejt, si të dua, dhe kështu e di që nuk ekziston.
Koha 2: Është vërtetuar se mënyra se si lëviz koha për ju varet nga vendi ku jeni në univers. Është në lidhje me qeniet dhe vendet e tjera. Por në nivelin e të qenit këtu në Atdhe, nëse jeni të vetëdijshëm në një moment, një sekondë mund të zgjasë një vit. Dhe nëse nuk jeni në dijeni, e gjithë fëmijëria juaj, e gjithë jeta juaj mund të kalojë në gjashtë sekonda. Por është gjithashtu një gjë e tillë në të cilën mund të humbisni.
Si jeni bërë më mirë?
Koha 1: Të kujdesesh më pak për atë që mendojnë të gjithë të tjerët, por gjithashtu të kujdesesh gjithnjë e më pak për atë që mendon mendja jote, sepse ajo që mendon mendja jote, ndonjëherë është gjëja që të bën të trishtuar. Dhe ti vazhdon të jesh në Atdhe, apo jo? Edhe sa ditë të kanë mbetur? Kur erdhe dhe kur do ikësh? A nuk ta vrasin kohën?
Koha 2: Pikërisht. Sepse mendja juaj ka një dualitet në të. Je dhe atsje dhe në një kohë je dhe këtu. Nuk je askund! Pra, kur një mendim shkon në mendjen tuaj, nuk është vetëm një mendim, ai duhet të kërcejë nga të dy hemisferat e trurit. Kur po mendoni për diçka të lumtur, po mendoni për diçka të trishtuar. Kur mendoni për një mollë, mendoni edhe për të kundërtën e një molle. Është një mjet për të kuptuar matematikën dhe gjërat me dy realitete të veçanta. Por për krijimtarinë: Kjo vjen nga një vend i unitetit. Kjo nuk është një ndërgjegje e dyfishtë. Dhe nuk mund ta dëgjoni mendjen tuaj në ato momente, ajo do t'ju tregojë se çfarë mendoni dhe gjithashtu çfarë mendojnë njerëzit e tjerë.
Koha 1: Dhe pastaj mendon për atë që mendon, që është shumë e rrezikshme.
E mendoni krijimtarinë tuaj të re si vazhdimësi të punës suaj të kaluar?
Koha 2: Kjo është një gjë tjetër: cila është puna juaj, cila është karriera juaj? Jo, unë jam. Unë do të ngulit veten në gjithçka në këtë botë.
Cilat janë gjërat me vlerë?
Koha 1: Një penë. Bojë, letër. Një kompjuter. Frymëzim…
Koha 2: Çdo gjë me të cilën mund të tronditësh dikë. Mënyra e vetme për të ndryshuar diçka është ta tronditni atë. Nëse dëshironi që muskujt tuaj të rriten, duhet t'i tronditni ata. Nëse doni që shoqëria të ndryshojë, duhet t'i tronditni ata.
Koha 1: Kështu është arti, tronditja e njerëzve. Ndonjëherë duke tronditur veten.
Pra, a është edukimi më i vështirë mosmësimi i gjërave?*
Koha 1: Po, në thelb, por gjëja e çmendur është se nuk duhet të jetë kështu.
Koha 2: Këtu është marrëveshja: Shkolla nuk është autentike sepse përfundon. Nuk është e vërtetë, nuk është e vërtetë. Mësimi ynë nuk do të përfundojë kurrë. Shkolla ku shkojmë çdo mëngjes, do të vazhdojmë të shkojmë. Jeta është shkollë, por shkolla e Atdheut është më e bukura, më privuara nga koha.
Koha 1: Përgjithmonë, deri në ditën që jemi në shtratin tonë.
Koha 2: Fëmijët që shkojnë në shkollë normale janë aq adoleshent, aq të zemëruar… edhe e gjitha ka ndryshuar.
Koha 1: Ata kurrë nuk duan të bëjnë asgjë, ata janë shumë të lodhur. Thjesht dembelosur. A ishim ne ndonjëherë ashtu?
Koha 1: Shkova në shkollë dhe mësova. Ishte përvoja më e mirë, por përvoja më e domosdoshme. Përvoja më e mirë sepse unë isha, si, "Oh, tani e di pse fëmijët janë kaq të depresionuar". Por ishte përvoja më e domosdoshme sepse isha në depresion nga ajo që ma shkruante fatin e keq nga Gjyshi, ai që nuk duronte dembelizmin dhe vrasjen e lirive të Njeriut nga Komunizmi.
E tani mes dy kohëve jam dhe s'jam atje. Jam në Atdhe dhe koha ikën shpejt mes dhimbjeve që të jep Njeriu në moshë, i afërmi yt, i dashuri yt.
Comments