- PAQJA FILLON DHE VAZHDON ME GRUAN…-
Në do të quhesh GRUA -
nuk duhet të pushosh së luftuari
për Lirinë tënde.
Të flasësh aq,
sa buzët e tua
të gjakosen nga fjalët.
Në do të quhesh GRUA –
Ngrihu mbi dashurinë tënde të vogël;
mbi dhimbjen që të vjen trazuar
nga ëndrra të gënjeshtërta.
Kujto fëmijërinë tënde
dhe bëhu përrallëza sot
për fëmijët e të ardhmes …
Në do të quhesh GRUA
dhe gjiri i shpirtit tënd
qumësht dashurije të pikojë –
duhet të mohosh gjumin e natës
me ëndrra të vockla…
(Nuk mund të flesh e përhumbur,
kur bota rri zgjuar…)
Duhet të mohosh
orët e këngës tënde
(nuk mund të ligjërosh
kur nuk këndon njëherësh BOTA).
Në do të quhesh GRUA –
Dil nga hijet
ku djajtë të nëpërkëmben,
duke rënduar mbi qepallat e tua…
Dil nga gërmadhat e zbrazjes!
Mbushi sytë me fosforin e agtë
të PAQES!
Në do të quhesh GRUA,
nëse do
të mos humbasësh trajtën tënde –
nga mendimi
deri te gjurma e hapit -
mos u gjunjëzo,
edhe sikur kamzhiku i kohës
të përplaset
mbi fytyrën tënde të bukur!
Ti,
duhet t’u thuash : “Lamtumirë”
bukurive të vogla
për të qenë Dashuria
që i ve emrin të gjitha DASHURIVE TË BOTËS -
SHTËPITË TONA…
(Ua kushtoj miqve dhe kolegëve të mi në emigracion)
Shtëpia ime me qera
Ka vetëm kukulla me gjuhë të huaj…
…Edhe ca lule nderë e tharë
që loti ynë i përvuan…
Shtëpia ime me qera –
Këmbadoraz në dhè të huaj,
Pret paranë nga unë të marrë..-
Vdes veten…Si do ta paguaj?!…
Shtëpia ime, kudo qofsh,
Mbi Diell a nën Hënë,
Bëmu një vatër nënkrese, moj,
T’paguaj dhe pa ngrënë!
Shtëpizë, ëndërr që më ftohesh,
Jepmë zë, paç Hirin tënd!
Shetita pash më pash dhe Ferrin
Por prushin tënd s’ma dogji dot!
PELEGRÍN...
“Shfletova qiejt, rresht e nëpër rrjeshta
Dhe midis qiellit të gjeta Ty...
Nëse në Tokë s’mjaftojnë letrat-
Fjalët prej shpirti, me rètë qendis...”
- mesthënie-autorja
Kam një lutje, për ty, Pelegrin.
Kam një brengë, kam një hall...,
Kam një lot që më ka ngrirë
E ma fsheh të shkretin mall...
Gjema Lotin! Merrma Lotin
Ndër vrapime kalëruar...
Ndoshta shkrin e pikon shi
Nëpër varre të harruar...
Merrma Lotin! Digjma mallin
Që më dogji gjer në hi.
Zjarri s’vjen nga Prometeu,
Por nga zjarri Dashuri.
….
Kam një lutje Pelegrin,
Kam një fjalë amanet -
Kur të shkosh në Vendin Tim
hiqmë “zvarrë” dhe nga rètë...
Se, më pas, pas ditë e Dite...,
Me një “peshë” sa trupi im -
S’ka avion t’më fluturojë,
Nuk ka “peshë” për Shpirtin tim...
........................
Të rrëfèhem, se e di-
S’ma shet shpirtin internet-esh,
Por ma gdhend-bardhë e zi-
Nëpër fletë me shkronja zemrash.
..................
Dhe një lutje (kjo, e fundit),
Mos ma merr për të vërtetë!
Kur t’i sillesh rrotull Globit-
Puthmi, puthmi..., ca POETË!
Comentarios