Përballë detit të trazuar
Në horizontin blu, ku qielli përplaset,
Deti shtrëngon misteret në valët e tij
Me rërë të artë, që bregut andej haset-
Me gjuhën e dallgëve krijohet melodi.
Kur dielli perëndon, ngjyrat ndryshojnë,
Deti merr të artën, me atë forcë magjie,
Mynxyrat e jetës, gjithandej fluturojnë,
Nën yjet që shkëlqejnë, për ilaç vetmie.
Ti je shpirt i botës së gjallë, siç thonë,
Me çdo valë që thyen, sjell një tregim,
Nga bregu n’thellësi shtyhesh gjithmonë,
Dhe i bëhesh ëndërr këtij përjetimit tim.
Ndodh n’ horizont valët duke u endur,
Si thirrje e trishtë, më rrinë përballë,
Era ulërin, si ndonjë bishë e çmendur,
Dhe re të zeza qiellit shkojnë vërdallë.
Furishëm valët rrahën në vazhdim,
Bregu dritëson, natyra zgjuar, nuk flenë,
Një betejë e madhe, një furi n ‘trishtim,
Historia e detit, përfundim nuk gjënë..
Dita e nesërme
Në pragun e dritës, ajër i ri, i ndeshur
Në ngjyrën e panjohur, premtim i gjatë.
Dita e nesërme, do vijë si fjalë e heshtur,
Që zbret në ëndrrat, por me frikë në natë.
Ardhja e saj futet në labirint fshehtësish’ ,
Si libër i hapur, pa shkronja e fjalë në ‘te.
i falur në mistere – veç logjikën grish,
Si rob i të kaluarës e nesërmja s’të njeh.
Pranë të panjohurës, n ‘pritje qëndrojmë,
Me zemra të hapura, ecim tutje pa shikim;
Të nesërmen me thirrje për jetë e ftojmë-
Ta përqafojmë çdo çast, si dhuratë n’kalim.
Andej kah shkohet - dihet se erë e re fryn,
Si një penel në një kanavacë të bardhë,
Dita e nesërme, në fshehje veten ndryn,
Si enigmë e zorshme - ka për të ardhë.
Çdo hap i saj i ngjan udhëkryqit në pyll,
Me degë që flasin, në gjuhën e ëndërruar.
E nesërmja rri ethshëm me dyer mbyll -
Me të pa njohurën qëndron - e ngatërruar
Ankthi i të panjohurës, si një re e zezë,
Mban peshën e frikës, si një zë në errësirë.
A do ketë dhimbje apo gëzim do të ndezë?
Në zemrat që presin edhe një ditë të mirë.
Comments